ကေလး၏ ကေလး

ကိုုယ့္ကိုုကုုိယ္ ကေလးလိုု႔ သံုုးလိုုက္ရတာကိုု အရင္ဆံုုးရွင္းျပခ်င္တာက.. ကိုုယ့္အသက္ သိပ္ငယ္ရြယ္ေသးလိုု႔ ကေလးလိုု႔ဆိုုလိုုျခင္း မဟုုတ္ဘဲ အသိဥာဏ္ရင့္က်က္မႈ၊ စိတ္သေဘာထားျပည့္ဝမႈ၊ သည္းခံႏိုုင္စြမ္း စတာေတြျပည့္ဝျခင္းမွာ ကိုုယ္ဟာ လူႀကီး အရည္အေသြးမမွီေသးလိုု႔ ကေလးလိုု႔ ဆိုုလိုုတာျဖစ္ပါတယ္.. 

တကယ္ဟုုတ္တယ္.. ကိုုယ္ဟာ အဲ့ဒီစံႏႈန္းေတြနဲ႔ ထိုုးခ်ိန္ၾကည့္မယ္ဆိုုရင္ တကယ့္ကေလးသာသာပါ.. ၿပီးေတာ့ ကိုုယ္ကေလး မခ်စ္တတ္ဘူး.. ကိုုယ့္ဘဝမွာ ဘယ္တုုန္းကမွ ကေလးတစ္ေယာက္ကိုု မလိုုခ်င္ခဲ့ဖူးဘူးဆိုုတာ အမွန္တရားပါပဲ.. ဒါေပမယ့္ ကိုုယ္သိပ္ခ်စ္တဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္က ကိုုယ္နဲ႔အတူ ဘဝတစ္ခုုကိုု တည္ေဆာက္တဲ့အခါမွာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကိုပါ ထည့္သြင္းခ်င္ပါတယ္တဲ့.. သူက ကေလးသိပ္လိုုခ်င္ သိပ္ခ်စ္တတ္တယ္.. ဒီေတာ့ သူ႔ကိုု ခ်စ္လုုိ႔ သူစိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္လုိ႔ ကိုုယ္တိုု႔ ကေလးယူဖိုု႔ ဆံုုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္.. 

ကိုုယ့္ရဲ႕ ကိုုယ္ဝန္ေဆာင္ကာလေတြကေတာ့ ေျပာစရာမရွိေအာင္ကိုု စိတ္ခ်မ္းသာ ေအးခ်မ္းခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ.. ကာယကံရွင္ ကိုုယ္က ေအးေအးေဆးေဆး ရွိေပမယ့္ ကေလးအေဖေလာင္းလ်ာကေရာ၊ ေျမးဦးျဖစ္လာမွာမိုု႔ ဝမ္းသာေနတဲ့ ၂ ဖက္ မိဘေတြကေရာ သည္းသည္းလႈပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါ.. ကိုုယ္ဝန္ေဆာင္ကာလ တစ္ေလွ်ာက္မွာ အလုုပ္ကလည္း အဆင္ေျပေျပ၊ အစားအေသာက္ အေနအထိုုင္လည္း မဆင္းရဲခဲ့.. က်န္းက်န္းမာမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ရက္သတၱပတ္ေတြကိုု ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တယ္ ဆိုုပါေတာ့.. 

အစပိုုင္းမွာ ကေလးေမြးတဲ့အခါ ရိုုးရိုုးေမြးမယ္လိ႔ုု ကိုုယ္တိုု႔ေတြဆံုုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္.. အဲ့ဒါကလည္း တခဏတာ နာတာကိုုပဲ သည္းခံႏိုုင္မယ္.. ေနာက္ဆက္တဲြေတြ ေရွာင္စရာ ေဆာင္စရာ သတိထားစရာေတြမ်ားလြန္းတဲ့ ဗိုုက္ခဲြတဲ့ ဒုုကၡကိုု ကိုုယ္မခံခ်င္တာေၾကာင့္ပါပဲ.. ဒါေပမယ့္ ေမြးရက္နီးလာေလေလ အထဲက ကေလးေလးက ထြားတာနဲ႔ ကိုုယ္က အားနည္းတတ္တာ အေမာမခံႏိုုင္တာေတြရယ္ေၾကာင့္ ခဲြေမြးရမယ္လိုု႔ ဆရာဝန္က ဆံုုးျဖတ္ေပးခဲ့ၿပီး due date ထက္ ၁၀ ရက္ေစာ ခဲြေမြးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္.. 

၆ ရက္ေန႔မနက္မွာ ခဲြမယ္ဆိုုေတာ့ ၅ ရက္ေန႔ကတည္းက ေဆးရံုုကိုု ကိုုယ္ေရာက္ခဲ့တယ္.. (ေဆးရံုုအေၾကာင္းေတြ သပ္သပ္ေရးပါဦးမယ္).. ေမြးၿပီးခါစမွာ ကေလးက ႏုုနယ္ေသးလိုု႔ ေဆးရံုုကိုု ဧည့္သည္မလာဖိုု႔ ႀကိဳေတာင္းပန္ထားေတာ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ၅ ရက္ေန႔ ညေနနဲ႔ ညမွာ ေဆးရံုုကိုုေရာက္လာၾကပါတယ္.. သူတိုု႔လာေတာ့လည္း တဝါးဝါးတဟားဟား ရယ္ေမာေျပာဆိုုၿပီး ညအိပ္ရာဝင္ခါနီးထိေတာ့ ကိုုယ့္စိတ္ေတြ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ေပါ့.. ကိုုယ့္အသားနာမွာ သိပ္ေၾကာက္တတ္တဲ့ ကိုုယ္ဟာ ညဘက္ အိပ္ခ်ိန္ေရာက္လို႔ လူသံသူသံဘာမွလည္းမရွိ တိတ္ဆိတ္သြားေရာ.. စၿပီး ဟိုုေတြးဒီေတြးနဲ႔ ေၾကာက္လာပါတယ္.. တစ္ညလံုုးလည္း အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူးဆိုုပါစိုု႔.. ဘုုရားတရားနဲ႔ ေဝးလြန္းေတာ့ ဘုုရားစာေတြရြတ္ေပမယ့္လည္း စိတ္တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမသြားဘဲ ရြတ္တာကတျခား စိတ္လႈပ္ရွားကတျခားနဲ႔ အဲ့လိုုနဲ႔ပဲ မိုုးလင္းခဲ့ေရာ..

မနက္ခင္း ၄ နာရီမွာ ခဲြခန္းဝတ္စံုုလဲပါလုုိ႔ ကိုုယ့္ကိုုလာေျပာေတာ့ လဲၿပီး သိပ္မၾကာခင္ဘဲ wheel chair နဲ႔ ကိုုယ့္ကိုု လာေခၚပါတယ္.. ကိုုရဲေအာင္သူက အိပ္ေပ်ာ္ေနတာမိုု႔ ကိုုယ္က “ကိုုကိုု”လိုု႔ လွမ္းေခၚလိုုက္ေသးေပမယ့္ သူမၾကားခဲ့ဘူး.. ခ်က္ခ်င္း လူးလဲထၿပီး သူတိုု႔ ကိုုယ့္ေနာက္ လိုုက္လာၾကပါတယ္.. ကိုုယ့္အေမမ်က္ႏွာကိုု ျမင္ရေတာ့ စိတ္တစ္ခ်က္ေအးသြားၿပီးေနာက္ ကိုုယ္ခဲြခန္းထဲ ေရာက္သြားတယ္.. လက္မွာ drip ခ်ိတ္ဖိုု႔လာတပ္ထားတဲ့ အေၾကာေဆးထိုုးအပ္က နာလိုုက္တာ.. ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ နာက်င္မႈေသးေသးေလးပဲ အစပဲ ဆိုုတာကိုု ကိုုယ္သတိထားမိပါတယ္.. ခါးကိုု ေကြးေပးရတယ္.. ထံုုေဆးသူတိုု႔ထိုုးၿပီး ဘာမွမၾကာလိုုက္ခင္ပဲ ကိုုယ့္ေျခေထာက္ေတြကိုု ကိုုယ္မသိရေတာ့ပါ.. ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုုက္ ႏွာေခါင္းမွာ လာတပ္ေပးတဲ့ခဏမွာ ကိုုယ္စၿပီး စိုုးရိမ္လာတာက “ငါ ႏွာေခါင္းပိတ္ၿပီး အသက္ရွဴက်ပ္လာရင္ေတာ့ ဒုုကၡပဲ” လိုု႔.. ကိုုယ္က မခဲြခင္ ေရွ႕တစ္ပတ္မွာ ႏွာေစးအေအးမိ ျဖစ္ထားတာကိုုး.. 

ေနာက္ေတာ့ သူတိုု႔ဘာေတြလုုပ္ေနတယ္ ကိုုယ္မသိ.. ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုုက္ကေလကိုု မဝတဝနဲ႔ ရွဴရင္း ႏွလံုုးခုုန္စက္ အသံ beep beep ကိုု နားေထာင္ရင္း.. “တြန္းမယ္ တြန္းမယ္”ဆိုုတဲ့ အသံေတြၾကားရၿပီး ကိုုယ့္ဗိုုက္အထဲက သားေလးကိုု အျပင္ကိုုတြန္းထုုတ္ၾက.. ကိုုယ့္မ်က္ႏွာေပၚက ေက်ာ္ၿပီး ဗိုုက္ကိုုလွမ္းတြန္းေနတဲ့ လက္က ကိုုယ့္ႏွဖူးကိုု တံေတာင္ဆစ္နဲ႔ လာလာေဆာင့္မိေန.. “သူတိုု႔ ကေလးထုုတ္တာကလည္း ၅ ေယာက္ေတာင္ ဝိုုင္းတြန္းရတာလား”လိုု႔ ကိုုယ့္အေတြးမဆံုုးခင္မွာပဲ “အားး” လား “ၿဗဲ”လား မသိတဲ့ ေအာ္သံနဲ႔အတူ (အူဝဲ မဟုုတ္တာေတာ့ေသခ်ာတယ္) သားေလးအျပင္ကိုု ေရာက္လာပါေရာ.. “အႀကီးႀကီးပဲဟဲ့..”…. “အမေလး ေသးေတြပန္းတယ္ေတာ့” .. စတဲ့ အသံေတြ ဆူဆူညံညံနဲ႔ လူေတြလည္း ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြးနဲ႔.. ခဏအၾကာမွာ “၈ ေပါင္ ၁၀ ေအာင္စ” လိုု႔ ေျပာသံၾကား.. ေနာက္ေတာ့ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္က ကိုုယ့္အနားကိုု ကေလးကိုု လာျပပါတယ္.. “သမီး ျမင္ရလား.. သားေလးကိုု.. ခ်စ္စရာေလး သမီးနဲ႔တူတယ္” တဲ့.. ကိုုယ္လွည့္ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ အသည္းယားစရာ မ်က္ႏွာ ေသးေသးေလး.. ဟုုတ္လား.. ကိုုယ္နဲ႔တူသတဲ့လား.. 

ကေလးေမြးတာ ခဏေလးပါလားလိုု႔ကိုုယ့္အထင္က တကယ္ေတာ့ မွားပါတယ္.. ကေလးကုုိ ထုုတ္တာက ခဏေလးေပမယ့္ ဗိုုက္ကိုု ျပန္ခ်ဳပ္ေနၾကတာက အၾကာႀကီးကိုုး.. ခဲြခန္းထဲမွာ အဲ့ဒီလိုု ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးေတြျဖစ္ေနတုုန္း အျပင္မွာေတာ့.. ကေလးကိုု အေဖနဲ႔ အဖြားဆီ ထုုတ္ျပေတာ့.. အၿမဲတည္ၿငိမ္ခဲ့တဲ့ စိတ္ခိုုင္မာခဲ့တဲ့ ကိုုကိုုဟာ လက္ေတြ အသံေတြတုုန္၊ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားၿပီး ဓာတ္ေလွခါးထဲေျပးဝင္ ေအာ္ဟစ္၊ သူ႔ အေမကိုု ေျပးၿပီး ဦးခ်ကန္ေတာ့နဲ႔ သိပ္ကိုု ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္လုုိ႔ ေနာက္ေတာ့မွ ျပန္သိရပါတယ္.. ကိုုယ္ေပးတဲ့ ႏွစ္သစ္လက္ေဆာင္ေၾကာင့္ သူေပ်ာ္ေနတာကိုု ကိုုယ္တိုုင္မျမင္လိုုက္ရတာေတာ့ မခ်င့္မရဲျဖစ္မိသား.. 

အဲ့လိုုနဲ႔ ကိုုယ္လည္း တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ သံဗုုေဒၶကိုု အခါခါရြတ္ေနရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုုးၿပီးသြား.. ကိုုယ့္ကိုု လွည္းေပၚျပန္တင္.. အျပင္ခန္းကိုုျပန္ထုုတ္.. ကေလးေလးက တြန္းလွည္းေလးနဲ႔ ကိုုယ့္ခုုတင္နားမွာ.. ဒါေပမယ့္ အျပင္ခန္းမွာ ဘယ္သူမွလည္းမရွိဘူး.. ကေလးေလးက ေအာ္ငိုုေနတာ အရမ္းပဲ.. ၿပီးေတာ့ ကိုုယ္တိုုင္လည္း ခ်မ္းလာတာ အရမ္းပဲ.. တကိုုယ္လံုုး တဆတ္ဆတ္ေတြတုုန္ခါလာ.. တစ္ခါမွ ဒီလိုုမခ်မ္းဖူးခဲ့ဘူး.. အနားမွာ ဘယ္သူမွလည္းမရွိေတာ့ အဲ့ဒီခဏအတြင္းမွာ “ငါေသေတာ့မွာထင္တယ္”လိုု႔ ေတြးမိၿပီး အားလည္းငယ္ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္လာတာပဲ.. ခဏေလးေနေတာ့မွ သူနာျပဳတစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး ေစာင္ေတြထပ္ၿခံဳေပး.. ဘာညာလုုပ္.. ကိုုယ္နဲ႔ကေလးနဲ႔ကိုု ခဲြခန္းကေနထုုတ္.. အခန္းထဲျပန္ေရာက္.. ရွိသမွ်လူအကုုန္လံုုးက သားေလးကိုုထည့္ထားတဲ့ ပုုခက္စင္ကေလးနား ဝိုုင္းအံုုသြားခ်ိန္မွာ ခ်မ္းလြန္းလိုု႔ တဆတ္ဆတ္တုုန္ေနတဲ့ ကိုုယ့္အနားကိုု ကိုုကိုု ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္.. 

ေစာင္ေတြထပ္ၿခံဳေပး၊ လက္ဖဝါးခ်င္းပြတ္ၿပီး လက္ဖဝါးေႏြးေႏြးကိုု ကိုုယ့္နားရြက္နားကပ္ေပးရင္း ကိုုယ့္နဖူးကိုု သူနမ္းေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ကိုုယ္ဝမ္းနည္းသြားတယ္.. အဲ့ဒိေနာက္ပိုုင္းေတြ ကိုုယ္သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး.. ကိုုယ္သိသမွ်က တစ္ကိုုယ္လံုုး သက္သာရာမရွိဘဲ နာက်င္ေနရတာကိုုသာပဲ.. ခ်မ္းခ်မ္းတုုန္တုုန္နဲ႔ပဲ ကိုုယ္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ.. လူေတြဝင္လာလိုုက္ ထြက္သြားလိုုက္နဲ႔.. ျပန္ႏိုုးလာခ်ိန္မွာ ကိုုယ္သိပ္ပူၿပီး ေခၽြးေတြထြက္ေနတာ.. ဗိုုက္ထဲက စိုုးစိုုးစစ္စစ္နဲ႔ ေအာင့္တတ္တာ.. ခ်ဳပ္ရိုုးက နာေနတာ.. ေခါင္းအံုုးလည္းမပါ ဒီတိုုင္းပက္လက္လွဲေနရရင္း ေက်ာေတြပူလာလိုု႔ကိုုယ္စိတ္ေတြတိုုေနတာ.. ကိုုယ့္ေျခေထာက္ေတြ လႈပ္မရ ေကြးမရ ဆန္႔မရနဲ႔ ေညာင္းညာေနတာကိုု သည္းမခံႏိုုင္ဘဲ ကိုုယ္ေဒါသႀကီးေနတာေတြ.. ဝိုုးတဝါးနဲ႔ သိပ္လည္းမမွတ္မိေတာ့ဘဲ ျပန္ၿပီးေတာ့လည္း မစဥ္းစားခ်င္တဲ့ အခိုုက္အတန္႔မ်ားပါပဲ.. လူတကာေတြ ေျပာၾကတဲ့ ကေလးမ်က္ႏွာကိုု ျမင္လိုုက္ရရင္ အဲ့ဒီေဝဒနာေတြဟာ အကုုန္ေပ်ာက္သြားတယ္ ဆိုုတာႀကီးက ကိုုယ့္အတြက္က်မွ ဘာလိုု႔ မမွန္ရတာလဲ.. 

တကယ္ စိတ္ထဲျဖစ္တာကိုု ေျပာရမယ္ဆိုုရင္ ကေလးမ်က္ႏွာကိုု ျမင္လိုုက္ရတိုုင္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ခံစားခ်က္တစ္ခုုက လဲြရင္ ကိုုယ့္စိတ္မွာ ဘာမွမေပၚလာခဲ့ဘူး.. ဒါေၾကာင့္ ကိုုယ့္စိတ္ကိုု သိေနတဲ့ ကိုုယ့္ရဲ႕ ကိုုကိုုက မရယ္မျပံဳးနဲ႔ သားေလးကိုု စိုုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုုယ့္ကိုု ေမးတယ္.. “သားေလးကိုု ခ်စ္ရဲ႕လား”တဲ့.. အဲလုုိေမးခ်ိန္မွာ ကိုုယ္ဘာမွ ျပန္မေျဖလိုုက္ႏိုုင္ဘူး.. ကိုုယ္မွ မညာခ်င္ဘဲေလ.. ဒါေပမယ့္လည္း ကိုုယ့္ဗိုုက္ထဲကေန ထုုတ္ထားရတဲ့.. ကိုုယ္နဲ႔တေသြးတသားနဲ႔ျဖစ္တဲ့.. ကိုုယ္ ၉  လေလာက္ ဗိုုက္ထဲထည့္ထားရတဲ့ ကိုုယ့္သားေလးအတြက္ အေကာင္းဆံုုးဆိုုတာေတြကိုု ေစတနာထားၿပီး အကုုန္လုုပ္မွာပါပဲ.. 

ကေလးက ေပါင္ခ်ိန္မ်ားလိုု႔ အေမႏိုု႔မရေသးခင္ ေဖာ္ျမဴလာတိုုက္ရမယ္လိုု႔ ကေလးဆရာဝန္က ညႊန္ၾကားေတာ့ ကေလးကိုု ႏိုု႔မႈန္႔ေဖ်ာ္ၿပီးတိုုက္ၾကတယ္.. ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့မတိုုက္လိုုက္ရပါဘူး ေမြးေမြးၿပီးခ်င္း ရက္မွာပဲ ကိုုယ့္ဆီက ႏိုု႔ရည္ၾကည္ကိုု သူစိုု႔ရတယ္.. ေနာက္ ၂ ရက္အၾကာ ႏိုု႔အျဖဴထြက္ၿပီမိုု႔ ႏို႔မႈန္႔တိုုက္စရာမလိုုေတာ့ဘဲ မိခင္ႏိုု႔ကိုုပဲ သားေလးအျပည့္အဝစိုု႔ရတာေပါ့.. 

လက္သီးဆုုပ္ေလာက္ရွိတဲ့ သားအိမ္ဟာ ကေလး ၈ ေပါင္ေက်ာ္ႀကီးကိုု ထည့္ထားတဲ့အခါ အႀကီးႀကီးဆန္႔ထြက္လာတယ္.. အဲ့ဒါက ကေလးႏိုု႔စိုု႔တိုုင္းမွာ သားအိမ္ကျပန္က်ံဳ႕သြားတယ္.. သဘာဝကအဲဒီလိုု စီမံေပးထားသတဲ့.. ဒါေပမယ့္ ပထမ ၂ ရက္ေလာက္မွာ ကေလးႏိုု႔စိုု႔တိုုင္း သားအိမ္ကေန ေအာင့္လာတဲ့ဒဏ္၊ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီ ၂ ရက္ေက်ာ္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ၅ ရက္ေလာက္ ႏုုိ႔သက္ၿပီး ႏိုု႔လမ္းေၾကာင္းေတြ ပိတ္ေနလိုု႔ ႏုုိ႔သီးေခါင္းေတြ ေသြးစိုု႔၊ ကေလးက ႏိုု႔စိုု႔တိုုင္း ရင္ဘတ္ကနာတဲ့ဒဏ္ေတြကိုု အျပင္းအထန္ခံရပါတယ္.. မ်က္ရည္ေတြေတြက်တဲ့အထိ.. နာလြန္းလိုု႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ကဲြေအာင္ကိုုက္မိတဲ့အထိ.. လက္က ကိုုယ့္ဆံပင္ေတြကိုုယ္ဆဲြဆုုပ္မိေနတဲ့အထိ.. ကိုုရဲေအာင္သူက ကိုုယ့္ေဘးမွာေနရင္း ႏႈတ္ခမ္းမကိုုက္မိေအာင္.. လက္က ဆံပင္ကိုုမဆဲြေအာင္၊ ကုုတင္သံတန္းေအးေအးႀကီးကိုု အတင္းဆုုပ္မထားေအာင္ သတိထားေပးရင္း ကိုုယ့္လက္ေတြကိုု ဆုုပ္ကိုုင္ထားေပးရတယ္.. ကိုုယ္လက္သည္းနဲ႔ ကုုပ္မိရင္ သည္းခံေပးရတယ္.. ကိုုယ့္အေမက ေဘးကေန စိတ္ဆင္းရဲ သနားေနရင္း ကိုုယ့္ေခါင္းကိုုပြတ္ ေက်ာကိုုသပ္ၿပီး  ေခ်ာ့ေမာ့ေနရတယ္.. ဒါေပမယ့္လည္း ႏုုိ႔မတိုုက္ေတာ့ဘူးလိုု႔ သားေလးကိုု အနားမေခၚလာနဲ႔ေတာ့လိုု႔ ကိုုယ္မျငင္းခဲ့ပါဘူး.. လူတိုုင္း ဒီလိုုပဲလားလိုု႔ ကိုုယ္ေတြးေနခဲ့တယ္.. ငါ့အေမဟာ ဘယ္လိုု သတိၱအင္အားေတြနဲ႔ ငါတုုိ႔ ညီအစ္မ ၂ ေယာက္ကိုု ေမြးခဲ့ပါလိမ့္လိုု႔ ကိုုယ္အံ့ၾသေနခဲ့တယ္.. ကိုုယ္တိုုင္ မိဘျဖစ္မွ မိဘကိုု ပိုုခ်စ္လာမယ္ဆိုုတဲ့ စကားဟာ တကယ္မွန္တာပဲလိုု႔  ကိုုယ္ အသံတိတ္ေထာက္ခံေနခဲ့မိတယ္.. 

ေဆးရံုုမွာ ၆ ရက္ေနၿပီး အိမ္ကိုုျပန္လာခဲ့ၾကတယ္.. အိမ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ သားေလးက ၿငိမ္ၿငိမ္လိမ္လိမ္မာမာေလးနဲ႔ပဲ အဆင္ေျပေျပေလးနဲ႔ပဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းအိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့တာကိုု ျမင္ေတာ့ အိမ္ကိုု သူသေဘာက်ရွာသားပဲလိုု႔ ကိုုယ္ေတြးရင္း ေပ်ာ္တာေပါ့.. အိမ္ေရာက္ၿပီး ေနာက္ပိုုင္းရက္ေတြကေတာ့ ကိုုယ့္မွာ နာက်င္မႈေတြလည္း ေလ်ာ့သြားခဲ့ၿပီ.. အဲ့ဒိအစား ၿငီးေငြ႔တာေတြ၊ စိတ္အားငယ္တာနဲ႔ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ ယံုုၾကည္မႈေပ်ာက္တာေတြက အစားထိုုးဝင္လာတယ္.. အၿမဲတမ္း အၿငိမ္မေန လႈပ္ရွားသြားလာ၊ လူေတြနဲ႔ စကားေျပာ ေနာက္ေျပာင္ေနတတ္တဲ့.. ခရီးသြားရတာ သေဘာက်ၿပီး ခရီးလည္း အရမ္းသြားတတ္တဲ့ ကိုုယ္ဟာ ၂၄ နာရီမွာ ၄ နာရီေလာက္အိပ္.. ကေလးနားေန ႏိုု႔တိုုက္.. ကေလးငိုုရင္ ဘာျဖစ္မွန္းမသိစိတ္ေမာရတာေတြ.. မီးေနသည္မိုု႔ ေသြးသားႏုုေသးတာမိုု႔ တီဗီ ကြန္ပ်ဴတာ မၾကည့္ရ၊ စာအုုပ္မဖတ္ရ၊ အစားေရွာင္ရ အေနက်ဥ္းက်ပ္ရနဲ႔ ၿငီးေငြ႔လာတာ အရမ္းပါပဲ.. ဒီၾကားထဲ “သားေလးရွိၿပီဆိုုေတာ့ ဘယ္ပ်င္းေတာ့မလဲ”လုုိ႔ ေျပာသူေတြေတြ႔ရင္ ႀကိတ္ၿပီးစိတ္ေတြတိုုနဲ႔ ၂ ပတ္ေလာက္ကိုု ေတာ္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္လိုု႔ ေျပာရမွာပဲ.. ေျပာတဲ့လူေတြက လြန္တာေတာ့ မဟုုတ္ဘူးမွန္း ကိုုယ္သိပါတယ္.. ကေလးအေမေတြဆိုုတာ ကေလးမ်က္ႏွာျမင္ရင္ ေပ်ာ္ေနတတ္တာမ်ိဳးကိုုး..  ခက္တာက ကိုုယ္က ကေလးကိုုၾကည့္ရင္း မေပ်ာ္တတ္ေသးတာ.. 

ၿပီးေတာ့ စိတ္အားငယ္ၿပီး ကိုုယ့္ကိုုကုုိယ္ယံုုၾကည္ခ်က္ေပ်ာက္ေနတာကိုု မျဖစ္ေအာင္  ႀကိဳးစားေပမယ့္ ဘယ္လိုုမွ မရဘူး.. ေသြးသားေျပာင္းလဲခ်ိန္ စိတ္က ဒီလိုုပဲျဖစ္တတ္တယ္ ဆိုုေပမယ့္လည္း ခုုလတ္တေလာခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုုယ္တကယ္ကိုု ေနလိုု႔ မေပ်ာ္တာပါ.. ကိုုရဲေအာင္သူ အလုုပ္သြားေနတိုုင္း၊ ကိုုယ့္လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္ေတြ သြားၾကလာၾက လုုပ္ကိုုင္ေနၾကတာေတြျမင္တိုုင္း ငိုုခ်င္တတ္တာကိုု ဘယ္လိုုထိန္းရမယ္မသိဘူး.. ကိုုယ့္ပိုုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ပိုုက္ဆံတျပားမွ မရွိတာ၊ မရွိေပမယ့္လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘဲ ဘာမွသံုုးစရာမလိုုတာကိုု ျမင္တိုုင္း စိတ္ဓာတ္က်တယ္.. ကိုုယ္ခႏၶာက နာက်င္လြန္းၿပီး ခဏကေလးေတြ အိပ္ေပ်ာ္တိုုင္းမွာ အိပ္မက္ဆိုုးေတြခ်ည္း မက္၊ မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး လန္႔ႏိုုးလာရတာကိုု ပင္ပန္းလြန္းတယ္ ထင္မိတယ္.. ေဟာ္မုုန္းအေျပာင္းအလဲေတြေၾကာင့္ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ရတာေတြအျပင္ တသက္လံုုးက လူတကာကိုု ဗိုုလ္က်အႏိုုင္ရလာခဲ့တာ ခုုခ်ိန္က်ေတာ့ ဘယ္သူမွ ကိုုယ့္ကိုု ဂရုုမစိုုက္ေတာ့ပါလားလုုိ႔ေတြးမိတာေတြဟာ ကေလးမ်ား သိပ္ဆန္ေနမလားလိုု႔ စိုုးရိမ္မိတယ္.. ကိုုယ့္ကိုု သိပ္ခ်စ္တဲ့ ကိုုကိုုေတာင္မွ အရင္လိုု ကိုုယ့္ကိုု ဂရုုမစိုုက္ႏိုုင္ေတာ့ဘူးမဟုုတ္လား.. 

အဲလိုုနဲ႔ ခုုသားေလး ၃ ပတ္ျပည့္ေတာ့မယ္.. ညေတြဆိုု ဂ်ီက်ေတာ့ ၂ နာရီေလာက္ေန ၇ နာရီေလာက္ထိက ေတာက္ေလွ်ာက္မအိပ္ရဘဲ သူ႔ကိုု တမ်ိဳးၿပီးတမ်ိဳးလုုပ္ေပးေနရရင္း အိပ္ေရးပ်က္၊ ေခါင္းေတြကိုုက္၊ လက္ဆစ္ေတြနဲ႔ ခါးေတြနာ…. မေန႔က သားေလး မအိပ္ေတာ့ သူ႔အဖြားက ခ်ီထားေပမယ့္ အတင္းေကာ့ကန္ထိုုးေနၿပီး ေအာ္ငိုုေနတယ္.. အဲဒါနဲ႔ ကိုုယ္လည္း ကိုုယ့္အေမနားပါေစဆိုုၿပီး ကေလးကိုု ထားခဲ့ သြားအိပ္ေတာ့လိုု႔ ေျပာလိုုက္တာေပါ့.. ၿပီးေတာ့ သားေလးကိုု အိပ္ေအာင္လုုပ္တာ ဘယ္လိုုမွ မရဘူး.. ေနာက္ေတာ့ ေကာက္ခ်ီလိုုက္ေတာ့မွ.. ..ခ်က္ခ်င္းအငိုုတိတ္သြား၊ မ်က္ႏွာေလးေမာ့ၿပီး ကိုုယ့္ကိုု ၾကည့္ရွာတယ္.. မ်က္လံုုးဝိုုင္းဝိုုင္းေတာက္ေတာက္ေလးေတြက ၾကည္လင္လိုု႔.. ေမြးခါစက ကိုုယ္နဲ႔တူတာလိုု႔ လူတိုုင္းထင္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ္က ႏွာေခါင္းပြလံုုးလံုုးေလးတစ္ခုုသာပါ.. က်န္တဲ့ အလ်ားရွည္ရွည္ မ်က္ရစ္မေပၚ့တေပၚမ်က္လံုုးေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္းစုုစုုေလးေတြ၊ ေမးအခ်ိဳင့္ေလး၊ ပါးခ်ိဳင့္တစ္ဖက္.. အားလံုုးက သူ႔အေဖအတိုုင္းပဲ.. ကိုုယ္သူ႔ကိုု ၾကည့္ေနတုုန္းမွာပဲ သူက ရယ္ျပတယ္.. သူ မျမင္ရမွန္းသိေပမယ့္ ကိုုယ္လည္း ျပန္ရယ္ျပမိတယ္.. ကိုုယ့္စိတ္ထဲမွာ ေႏြးေထြးသြားသလိုုပဲ.. သူ ရယ္ျပေနတယ္.. ကိုုယ္က သူ႔ကိုု ေပြ႔ထားတယ္.. သူ႔လက္ကေလးေတြက ကိုုယ့္မ်က္ႏွာကိုုလာထိတယ္.. ကိုုယ္က သူ႔ကိုုစိုုက္ၾကည့္ေနတယ္.. 

ကိုုယ္သူ႔ကိုု ၾကည့္ေနတယ္.. 

ကိုုယ္ သူ႔ကိုု ၾကည့္ ေန တယ္..

ကိုုကိုုေရ.. ေဆးရံုုမွာတုုန္းက ေမးတဲ့ ေမးခြန္းကိုု ညီအခုု ေျဖခ်င္တယ္.. 

…..