ၾကယ္ပံုျပင္

ကၽြန္မ အသက္ ၁၁ ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ၾကယ္ကေလးတစ္လံုးျဖစ္ခဲ့ပါသည္.. အၿမဲ ျဖစ္ေနျခင္းေတာ့မဟုတ္.. လူ႔ေလာကႀကီးထဲက အခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ေနာက္တြန္႔တုိင္း.. ေလာကႀကီး၏ ရႈပ္ေထြးမႈေတြနဲ႔ ကင္းေ၀းလိုတုိင္း ၾကယ္ကေလးအျဖစ္သို႔ေျပာင္းကာ ပုန္းခိုေပ်ာ္ရႊင္ၿမဲျဖစ္သည္.. ထုိစဥ္က ေလာကႀကီးကို ပုန္းေရွာင္ျခင္းဆိုသည္မွာ က်က္မွတ္စရာစာအုပ္မ်ား သင္ခန္းစာမ်ားမွ ထြက္ေျပးျခင္း သက္သက္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္.. သို႔ေသာ္ ယခု အသက္အရြယ္ႀကီးလာေလ.. ပုန္းေရွာင္ခ်င္ေသာ အရာေတြက မ်ားလာေလ.. မၾကာခဏ ၾကယ္ေလးအျဖစ္သို႔ ကူးေျပာင္းမိေလ ျဖစ္၏..

ၾကယ္ေလးအျဖစ္ ေရာက္သြားျခင္းအစမွာ ျမန္မာ့ရိုးရာပံုျပင္မ်ားဆိုတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္ရျခင္းက စပါသည္.. ထို စာအုပ္မ်ားထဲမွာ ပိုေနၿမဲ က်ားေနၿမဲ.. က်ီးဘုတ္ရုိေသ ဘုတ္က်ီးရိုေသ.. အတတ္က်ဴးအရူးျဖစ္ စသည့္ စကားပံု ပံုျပင္မ်ားအျပင္.. လူသန္ႀကီး အင္ခြန္ဂ်၀ါ.. ရွင္ေမြ႕ႏြန္းနဲ႔ မင္းနႏၷာတို႔အေၾကာင္း.. ၾကယ္ကေလးေတြ ျဖစ္သြားၾကသည့္ ခြန္ဆန္ေလာႏွင့္ နန္းဦးျပင္တို႔ အေၾကာင္းေတြ.. ေတာ္ေတာ္ကို စံုလင္ပါသည္.. အဲသည့္ထဲကမွ ပံုျပင္သက္သက္အေနျဖင့္မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္မပါ စဲြလမ္းရူးသြပ္စြာ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့သည့္ ပံုျပင္ကေတာ့ “ခြန္ဆန္ေလာနဲ႔ နန္းဦးျပင္”အေၾကာင္းပါပဲ..

အဲသည့္ပံုျပင္ကို သိသူေတြက သိၾကပါသည္.. မသိသူေတြဖတ္ဖို႔ ကၽြန္မေရးျပခ်င္ပါသည္..

ခြန္ဆန္ေလာက ခ်မ္းသာတဲ့ ကုန္သည္မ်ိဳးရိုးကေပါက္ဖြားလာတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ဦးပါ.. မိဘလုပ္ငန္းျဖစ္တဲ့ ကုန္သြယ္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ တက္ၾကြတဲ့လူငယ္ေလးေပါ့.. တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကုန္သြယ္သြားရင္း ျမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကိုျဖတ္သြားရတုန္း အိမ္တစ္အိမ္ရဲ႕ ၀ရံတာေလးမွာ ရပ္ေနတဲ့ နန္းဦးျပင္ေလးကို ေတြ႔သြားခဲ့ပါသည္.. နန္းဦးျပင္ကေတာ့ ဆင္းရဲတဲ့မိဘေတြကို ပင္ပင္ပန္းပန္းျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးပါပဲ.. ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ခ်စ္ႀကိဳက္သြားၾကသည္.. ခ်စ္ႀကိဳက္ၾကသြားၿပီးေနာက္ အတူတူတစ္သက္မခဲြေနရဖို႔နဲ႔ အကယ္၍မ်ား ေသသြားခဲ့ရင္ေတာင္ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေလးေတြအျဖစ္နဲ႔ ျပန္ဆံုခြင့္ရပါေစလို႔ အတူတူ ဆုေတာင္းခဲ့ၾကေသးသည္တဲ့.. သူတို႔လက္ထပ္ၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ေတာ့ ခြန္ရဲ႕မိဘမ်ားက (အထူးသျဖင့္ သူ႔မိခင္က) ဆင္းရဲေသာ နန္းဦးျပင္ေလးနဲ႔သေဘာမတူပါ.. သို႔ေသာ္ သူ႔သားေလးက သိပ္ခ်စ္ေနေလေတာ့ ခဲြလိုက္လွ်င္ သူ႔သားကိုပါဆံုးရံႈးသြားမွာကို စိုးရိမ္ဟန္တူပါသည္.. သူတို႔ကို ၾကည္ျဖဴေလဟန္ပင္ လက္ထပ္ေပးလိုက္ၾက၏.. လက္ထပ္ၿပီးေနာက္ အိမ္ေထာင့္တာ၀န္တစ္ရပ္အေနျဖင့္ဟု ဆိုကာ.. ခြန္ဆန္ေလာကို တစ္ၿမိဳ႕တေက်းကို ကုန္ေရာင္းလႊတ္လိုက္ၾကပါသည္.. ခြန္မရွိခ်ိန္မွာေတာ့ နန္းဦးျပင္ေလးကို အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွိပ္စက္ကာ အိမ္မွႏွင္ထုတ္လိုက္ၾကသည္.. နန္းက အိမ္ကထြက္သြားရၿပီး လမ္းမွာပင္ အျပင္းဖ်ားကာ ေသဆံုးသြားပါသည္.. အဲသည့္ရြာက ရြာသားမ်ားကပင္ နန္းကို ေျမျမွဳပ္သၿဂိဳဟ္လိုက္ၾက၏.. နန္းက ေသသြားေတာ့ ၾကယ္အနီေလး အျဖစ္ ေကာင္းကင္မွာ ေပၚလာပါသည္..

ခြန္ဆန္ေလာျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႔မိန္းမမရွိေတာ့တာသိရၿပီး.. သူ႔အေမက ႏွင္ထုတ္လိုက္တာလည္း သိလိုက္ရေတာ့ သူ႔အေမကိုလည္း ျပစ္တင္ေျပာဆုိၿပီး နန္းကို လိုက္ရွာပါေတာ့သည္.. ေနာက္ေတာ့ နန္းဦးျပင္ေသသြားေသာ ရြာကေလးကိုသူေရာက္သြား၏.. သူ႔ခ်စ္သူ ေသဆံုးရသည္ကို ၾကည့္ၿပီး ရင္ကြဲနာက်ကာ သူလည္းေသသြားပါသည္.. ေနာက္ေတာ့ ၾကယ္အနီေလးရဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ ၾကယ္အျပာေလးအျဖစ္ ေရာက္ရွိသြား၏.. ရြာသားမ်ားကလည္း သိပ္ခ်စ္ေသာခ်စ္သူႏွစ္ဦးမို႔ ေျမပံုကို ယွဥ္လ်က္ပင္ ျမွဳပ္ႏွံလိုက္ပါသည္.. သို႔ေသာ္ ခြန္ဆန္ေလာ၏ မိခင္ကလည္း သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ ထိုရြာသို႔ ေရာက္လာၿပီး ယွဥ္တြဲရွိေနေသာ ေျမပံုႏွစ္ခုကိုျမင္ၿပီး.. နန္းဦးျပင္ေၾကာင့္ သူသားေသဆံုးရသည္ဟု မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ ေျမပံုႏွစ္ခုအလယ္တြင္ အဆစ္ ၃ ဆစ္ပါေသာ ၀ါးလံုးတစ္လံုးကို ခ်ထားလိုက္၏.. အဲသည့္ ၀ါးလံုးေလးက ခြန္နဲ႔နန္းၾကားမွာ သံုးလံုးတန္းၾကယ္ကေလးအျဖစ္ ေပၚလာပါသည္.. ေကာင္းကင္ကုိ ၾကည့္လွ်င္ ေမာင္ရင္ဆိုင္းထမ္းဟုလည္း ေခၚၾကသည့္ ၾကယ္သံုးလံုးတန္းေလး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ ၾကယ္အနီနဲ႔ အျပာေလးကို ျမင္ရမွာျဖစ္သည္..

အဲသည့္ပံုျပင္ေလးကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ခြန္နဲ႔နန္းကို သနားေသာစိတ္ျဖင့္ ကၽြန္မ နာက်င္ခဲ့ရေသးသည္.. သူ႔အေမႀကီးကလည္းေနာ္.. လူ႔ဘ၀တင္မဟုတ္ဘဲ ၾကယ္ေလးေတြဘ၀မွာေတာင္ ေပးမဆံုခ်င္ဘူးလား.. မေၾကြမလြင့္ ျဖစ္တည္ေနတဲ့ၾကယ္ဘ၀မွာ ျမင္လ်က္နဲ႔ ၾကားကၾကယ္တန္းေလးေၾကာင့္ မဆံုစည္းၾကရတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမ်ားခံစားေနရမွာပါလဲ.. သူတို႔ကို သနားလွေသာေၾကာင့္ နန္းဦးျပင္ျဖစ္ေသာ ၾကယ္အနီေလးရဲ႕ အနီးဆံုးက ၾကယ္ေလးကို ကၽြန္မအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္မိပါသည္.. နန္း ၀မ္းနည္းငိုေၾကြးတိုင္း ကၽြန္မအားေပးမည္.. နန္းတို႔ေတြ႔ဆံုခြင့္ရဖို႔ ကၽြန္မ တတ္ႏိုင္သေလာက္ကူညီမည္ ဟူေသာ ကေလးစိတ္ကူးေလး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္.. တစ္ခ်ိဳ႕ကေျပာၾကသည္မဟုတ္လား တစ္ႏွစ္တခါ (မည္သည့္လျပည့္လည္းေတာ့မသိ).. အဲသည့္လျပည့္ညဆို ၾကားက ၀ါးဆစ္ၾကယ္ေလး မွိန္ေဖ်ာ့ေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ သူတို႔ႏွစ္ဦး တစ္ညတာ ဆံုခြင့္ရွိၾကသည္တဲ့..

ညတိုင္းမဟုတ္ရင္ေတာင္ တစ္ညျခား.. တစ္ပတ္ကို ၅ ရက္ခန္႔ေတာ့ ၾကယ္ေလးေတြကို ကၽြန္မ ေမာ့ၾကည့္ျဖစ္သည္.. နန္းအနားက ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ျပန္ျမင္ရလွ်င္ စိတ္ခ်မး္သာပါသည္.. မိုးတြင္းဘက္ေတြ တိမ္ဖံုးေနတဲ့ေန႔ေတြ.. ၾကယ္ေတြကို ကၽြန္မ မျမင္ရလွ်င္ စိတ္ထဲမွာ လစ္ဟာေနတတ္သည္.. ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း နန္းဦးျပင္ေလး ဘယ္နားမွာလဲ.. ကၽြန္မကိုေရာ သူျမင္ရရ႕ဲလား.. တိမ္ေတြကလည္းကြယ္.. ကၽြန္မတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မျမင္ရေအာင္ ကာဆီးထားရက္သလား.. နန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းဆိုလို႔ ကၽြန္မပဲ ရွိရွာတာပါ.. ခြန္နဲ႔နန္းကို မျမင္ရေသာအခါ.. ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ျပန္မျမင္ရေသာအခါ မခ်င့္မရဲစိတ္ျဖင့္ ကၽြန္မအိပ္ရာ၀င္ရပါသည္.. ၾကယ္ကေလးေတြ ေကာင္းကင္မွာ ေတာက္ပလင္းလက္ေနသည္ကိုျမင္ရလွ်င္ ကၽြန္မစိတ္ခ်မ္းသာပါသည္..

ဟိုးေကာင္းကင္ တစ္ေနရာမွာ ကၽြန္မလင္းလက္ေနသည္.. ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းအတြက္ ကၽြန္မျဖစ္တည္ေနသည္.. ကၽြန္မသူ႔ကို အင္အားေတြ ႏွစ္သိမ့္မႈေတြေပးေနသည္.. ကမာၻေျမေပၚကလူေတြကေရာ.. ေကာင္းကင္ကို တစ္ခါတေလေမာ့ၾကည့္မိသည့္အခါ.. လမင္းႀကီးကသာလိုက္တာ ဟူေသာ မွတ္ခ်က္ျဖင့္သာ အၾကည့္လႊဲ သြားတတ္ၾကပါသလား..
လမင္းႀကီးေလာက္ မလင္းေသာ္လည္း တမွိတ္မွိတ္လက္ေနတဲ့ ၾကယ္ေလးေတြၾကားမွာ ၀မ္းနည္းစရာပံုျပင္ေတြ နာက်င္စရာေတြ တြယ္တာႏွစ္သိမ့္မႈေတြ ရွိေနသည္ဆိုတာ သတိျပဳမိၾကပါရဲ႕လား..
နန္းဦးျပင္ေဘးက ၾကယ္ေလးတစ္လံုးကို သတိျပဳမိၿပီး ၿပံဳးမိသြားသူ တစ္ဦးတေလမ်ား ရွိေနပါလား....
ထုိၾကယ္ကေလးေၾကာင့္ အေမာေတြေျပသြားကာ စိတ္ရႈပ္ေထြးမႈမ်ားမွ ခဏတာ ကင္းလြတ္သြားတတ္သူမ်ား ရွိေနမလား..

ကၽြန္မ သိခ်င္လွပါသည္..