ပန္းခ်ီ၀သုန္ရဲ႕ ၀တၱဳတို

ပန္းခ်ီဆရာ၀သုန္ ကြယ္လြန္သြားပါၿပီ.. ဆရာဝသုန္႔ကို ဆံုး႐ႈံးတာ ပန္းခ်ီဆရာတေယာက္တင္မဟုတ္ဘူး ဝတၳဳတိုေရးသူတေယာက္ပါ ဆံုး႐ႈံးရတာလို႔ ေျပာၾကပါတယ္.. အမွတ္တရအေနနဲ႔ သူေရးတဲ့ ၀တၱဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ တင္ေပးလိုက္တယ္.. အရမ္းေတာ့တိုေပမယ့္ ေက်နပ္ၾကမယ္ထင္ပါတယ္.. း)


အတိုတကာ့ အတိုဆံုးေမတၱာစာ

လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က ...
ကၽြန္ေတာ္မိန္းမရစ .. ၊ အဘိုးအဘြားမ်ားရြာသို႔ ေရာက္ခဲ့၏။
“လူေလး၊ အခု မင္းဘာလုပ္သလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ ပန္းခ်ီဆဲြတယ္ အေမႀကီး”
“ လူေလး .. မင္း အိမ္ေထာင္လည္းက်ေနၿပီ၊ ကိုယ္၀ါသနာပါရာခ်ည္းပဲ လုပ္မေနနဲ႔၊ အလုပ္ေလးဘာေလး လုပ္ပါဦး”
အေမႀကီး (အဘြား)သည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စာနည္းနည္းသာ သင္ဖူး၏။ ေခတ္ပညာ မတတ္ေပ . .။
ကၽြန္ေတာ္ယဲ့ယဲ့ ၿပံဳးမိသည္။
* * *

တစ္ေန႔က ရြာမွလူႀကံဳႏွင့္ ဆန္တစ္တင္း အေမႀကီးပို႔လိုက္သည္။ ပဲတီပင္ေပါက္ လက္ေရးႏွင့္ အေမႀကီး၏ စာတစ္ေစာင္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ရ၏။
လူဂေလး အေမဂ်ီးစဂါးကို နားမေထာင္ဘဲ ဗဂ်ီဘဲ ေရးေနသီ၊ ခေလးလည္း ၄ေရာက္ရပီ၊ အလုပ္ေလးဘာေလးလဲ လုပ္အံုး။
အေမဂ်ီး

ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းမွ မၿပံဳးႏိုင္။

၀သုန္
(၁၉၉၀ ခုႏွစ္၊ ေမလ၊ မေဟသီမဂၢဇင္း)