တိုက္ခိုက္ေနတဲ့ေလထဲ

ဒါက ကဗ်ာဆရာ စိုင္း၀င္းျမင့္ရဲ႕ အက္ေဆးေလးပါ.. သေဘာက်လြန္းလို႔ ျပန္တင္ေပးလိုက္တယ္.. း)

အိပ္တန္းျပန္ငွက္ေတြကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း အိမ္ျပန္မယ္စိတ္ကူးမိေပမယ့္ ေန႔ခင္းတုန္းကစိတ္ကူးဟာ ေန႔ခင္းမွာပဲ အေငြ႔ပ်ံက်န္ရစ္လို႔ ဒီတစ္ေန႔လည္း အေမွာင္ နဲ႔အတူ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ၿမဲ ေနာက္က်၊ တစ္လမ္းလံုး ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်။

ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတြးသမားသက္သက္။ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ရင္ အစြန္း တစ္ဖက္ဖက္မွာ အၿမဲရပ္ရပ္ေနတာ ေတြ႔ရမွာပဲ။ အခုလို အိမ္ျပန္ေနာက္က်တဲ့ ညေတြ မွာ ေျဖာင့္တန္းေနတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အလင္းေရာင္ဆိုလို႔ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ရဲခနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တဲ့ ေဆးလိပ္မီးေလာက္သာရွိေလေတာ့ ေအာက္ငံု႔ၾကည့္လည္း အပိုပဲ။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုလည္း ကိုယ္မျမင္ရ။ ကိုယ့္လက္ကိုလည္း ကိုယ္ ျပန္မျမင္ရ။ ေရွ႔က တိုး၀င္လာမယ့္ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုသာ လင္းႏို႔တစ္ေကာင္ လို အသံနားစြင့္ သတိျပဳေရွာင္တိမ္း၊ အႏၲရာယ္ရွိတဲ့ သတၱ၀ါေတြနဲ႔ ခလုတ္ခ်ိဳင့္ခြက္ ေတြကိုလည္း ကံတရားလို႔ သေဘာထား၊ ေနာက္တစ္လွမ္းကို မျမင္ရတဲ့ဘက္ ေျဖေလွ်ာ့ထားရတာ။ ကိုယ့္ဘက္မွာ ရွိေနတာက လမ္းကို အလြတ္ရထားတာတစ္ခုပဲ။ အခုလို ျမစ္ျဖတ္တံတားျဖတ္ လယ္ကြင္းျဖတ္ ေလနဲ႔မိုးနဲ႔ ျပန္ခဲ့ရတဲ့ခရီးဟာ မိဘအိမ္ေလးမွာ အဆံုးသတ္တာ မဟုတ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္အခုလို အေ၀းဆံုး ေနရာေတြကေန လွည့္လွည့္ျပန္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေရာက္လက္စေနရာမွာပဲ လဲွခ်လိုက္မွာ။

ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္မလာတာနဲ႔ အတူတူ ပါပဲလို႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ လမ္းမတန္းကေန အိမ္ေရွ႔တည့္တည့္ လမ္းကေလးကို ေန႔စဥ္ ခ်ိဳး၀င္ေနတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္ေတြက အိမ္ေရွ႔မွာ စိုက္ထားတဲ့ သစ္ပင္ေတြဆီမေရာက္၊ အိမ္ကေလးကို အေ၀းကေန အရိပ္အေျခ လွမ္းမၾကည့္၊ တစ္လမ္းလံုးေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ကိုယ္ဟန္အေနအထားနဲ႔ အေတြးေတြအတိုင္း အသင့္ဖြင့္ထားတဲ့ အိမ္တံခါးကေန ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖဟာ သူ႔ေရွ႔က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ေန႔စဥ္ဘ၀ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနပံုရတယ္ဆိုတာ သူ႔ရဲ႔ ေငါက္ငမ္းသံေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ရတယ္။ “မင္းဟာ လဲွခ်စရာ ၾကမ္းခင္းရွိရင္ ၿပီးေရာ၊ အိမ္မွာ ဘာလိုေနတယ္ဆိုတာ မေတြးဘူး၊ အိမ္ဘယ္လိုျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ တစ္ခါမွ ေရွ႔ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘူး၊ အိမ္ေရွ႔သံဇကာကို ဘာေရာင္သုတ္ထားတယ္ဆိုတာ မင္းကို ေမးရင္ ေျဖႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ စာအုပ္ကို ေကာက္ကိုင္ေတာ့တာပဲ” ။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႔ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ျဖစ္တည္မႈကို ကၽြန္ေတာ္သတိျပဳမိတယ္။ အေဖဟာ ဘာမွမေျပာဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို လႊတ္ထားမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ ျဖစ္တည္မႈကို ဘယ္ေတာ့မွ စဥ္းစားမိမွာမဟုတ္ဘူး။ အိမ္ထဲမွာရွိတဲ့ အရာ၀တၱဳေတြနဲ႔ အိမ္ေရွ႔၊ အိမ္ေဘးမွာစိုက္ထားတဲ့ သစ္ပင္ေတြဟာ အိမ္ရဲ႔ အစိတ္အပိုင္းေတြပဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ဘူး။ (ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ မိဘေတြဟာ အိမ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔စာအုပ္ေတြကို အိမ္ရဲ႔အစိတ္အပိုင္းအျဖစ္ မျမင္ခဲ့သလိုမ်ိဳးေပါ့)။

“ေကာင္းေသာစကားမ်ားနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္ရယ္ေမာစရာမ်ား၊ နားလည္မႈနဲ႔ ျပတင္းေပါက္မ်ားမရွိေသးရင္ အိမ္မဟုတ္ဘူး” လုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔အျမင္နဲ႔ “လူသားဟာ လူသားတာ၀န္မေက်ရင္ သူ႔အလိုလို မေပ်ာ္႐ႊင္ဘူး” ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ အေတြးသက္ သက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မိဘနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တည္မွီေနရတဲ့ အိမ္ကေလးမွာ အက္ေၾကာင္းအျဖစ္နဲ႔သာ ေရာက္ရွိေနတယ္။

ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့မယ္။ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို လမ္းေပၚမွာ အၿမဲေတြ႔ေတြ႔ေနရတယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားဘာမွ မစဥ္းစားနဲ႔၊ ဒီလူ သူ႔အိမ္မွာ မေပ်ာ္ဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ား နားလည္လိုက္။

စိုင္း၀င္းျမင့္
၂၀၀၂