ခႏၶာကိုယ္ေပၚက အႏုပညာ

ခုေနာက္ပိုင္း အျပင္ထြက္ရင္ ေကာင္ေလးေတြ အစ္ကိုႀကီးေတြ ဦးေလးႀကီးေတြ.. ေယာက္်ားေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ကိုယ္ေပၚမွာ tattoo အရုပ္ေတြကို အေတြ႔မ်ားလာတယ္.. tattoo ဆိုတာ တဟီတီကၽြန္းစကား tatau ကေန ဆင္းသက္လာတယ္လို႔ ၀ီကီပီးဒီးယား ထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္.. tattoo ကိုေဆးမင္ေၾကာင္လို႔ ျမန္မာမႈျပဳၾကတယ္မဟုတ္လား.. နန္းညီကေတာ့ body art လို႔ေခၚတာကို ပိုၿပီးသေဘာက်တယ္..ကိုယ္ခႏၶာေပၚမွာ ပန္းခ်ီဆဲြၿပီး အလွဆင္တယ္ေပါ့ေနာ္.. ကင္းဗတ္စ္ေပၚမွာ ေဆးနဲ႔စုတ္တံသံုးၿပီးဆဲြတယ္.. အသားေပၚမွာဆိုေတာ့ ေဆးကို အပ္နဲ႔ထိုးၿပီး ဆဲြရတယ္ေပါ့..

tattoo ထိုးတဲ့ဓေလ့က ဟိုးေရွး ဘီစီ ၁၂၀၀ ေလာက္ကတည္းက ေပၚခဲ့တာလို႔ သိရပါတယ္.. တဟီတီကၽြန္းကမိန္းမေတြ.. ဂရိ အီဂ်စ္ နဲ႔အာရွေတြမွာ အပ်ိဳေဖာ္၀င္တဲ့အခါ မ်က္ႏွာမွာ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေရးျခစ္ၾကတယ္.. (apoclyapto ဆိုတဲ့ ကားထဲမွာဆို အင္ဒီးယန္းလူမ်ိဳးႏြယ္ေတြဟာ အဲဒိလို မ်က္ႏွာမွာ ေရးျခစ္အလွေဖာ္တဲ့ ဓေလ့ရွိတာေတြ႔ရတယ္)..
အစပိုင္းမွာေတာ့ အမွတ္အသားတစ္ခုအေနနဲ႔သာ ေရးၾကဆဲြၾကေပမယ့္.. ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အလွဆင္တဲ့အေနနဲ႔ tattoo ထိုးလာၾကပါတယ္.. မ်က္ႏွာမွာ tattoo ထိုးၿပီးအလွဆင္တာကို ျမန္မာမွာ ဆိုရင္ ခ်င္းလူမ်ိဳးေတြဆီမွာ ေတြ႔ႏိုင္ပါေသးတယ္.. ေနာက္ေတာ့ tattoo ကို ေယာက္်ားႀကီးေတြ သတၱိျပဖို႔ထုိးၾကတယ္.. ေနာက္ ေခတ္နည္းနည္းေျပာင္းလာေတာ့ tattoo ထိုးတာကို အားမေပးၾကေတာ့ျပန္ဘူး.. ကူးစက္ေရာဂါေတြ ေခတ္စားေနခ်ိ္န္မို႔လည္း ပါတယ္ေနမွာေပါ့.. ခုေတာ့ အဲဒါေတြျပန္ၿပီးေခတ္စားလာျပန္ပါၿပီ.. အခုေခတ္မွာေတာ့ သတၱိျပတဲ့အရာ အထိမ္းအမွတ္ ဆိုတာေတြထက္
အႏုပညာတစ္ခုအေနနဲ႔ ျပန္ေခတ္စားလာတယ္ဆိုရမွာပါ.. ခုနကေျပာခဲ့သလို body art အေနနဲ႔ ျပန္ေခတ္စားလာတာပါ..

ေရွးျမန္မာေတြက ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးဖို႔ဆိုရင္ ေန႔ေကာင္းရက္ျမတ္ကိုေရြး.. ဂါထာေတြ အင္းအိုင္ လက္ဖဲြ႕အစီအရင္ေတြလုပ္ၿပီး တခမ္းတနားနဲ႔ ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးပဲြလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္.. စာေရးဆရာ ရန္ကုန္ဘေဆြေရးတဲ့ “ျမန္မာျပည္သား” ၀တၱဳႀကီးထဲမွာ ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးတဲ့အေၾကာင္းေတြ အေသးစိတ္ဖတ္လို္က္ရတယ္..
ဒီေခတ္မွာေတာ့ အရင္ကလို စုတ္အႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ ေပါက္စရာမလိုေတာ့ ပါဘူး.. အင္းအိုင္လက္ဖဲြ႔အစီအရင္ ထိုးတာလည္း ရွားသြားပါၿပီ.. body art ဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ နဂါး.. ငါးၾကင္း.. ကႏုတ္ေတြ.. ပန္းေတြ.. စာတန္း စာလံုးေတြ.. လွရာလွရာ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးၿပီးပဲ ထိုးၾကေတာ့ တာပါ.. ထုိးတဲ့စက္ကလည္း ေမာ္တာနဲ႔ အပ္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔..
ေဆးပုလင္းေရာင္စံုကို တစ္ခါတည္း တပ္ၿပီးထိုးလို႔ရတဲ့စက္လည္း ရွိပါေသးတယ္..ေဆးအျပည့္ျဖည့္ထိုးရတဲ့ေနရာေတြဆို အပ္ ၃ ေခ်ာင္းတဲြတုိ႔ ၄ ေခ်ာင္းတဲြတို႔ ဆိုတာေတြနဲ႔ ထိုးၾကတယ္.. အပ္ေသးေသးေလးနဲ႔ ေမာ္တာနဲ႔ဆဲြတာဆိုေတာ့ အရင္ေခတ္ကလိုလည္း မနာေတာ့ပါဘူး.. ျမန္ျမန္လည္းၿပီးပါတယ္.. အနာလည္းက်က္ျမန္ပါတယ္..

tattoo အသိုင္းအ၀ိုင္းက နန္းညီနဲ႔မေ၀းပါဘူး.. နန္းညီ အစ္ကိုက tattoo ထုိးပါတယ္.. နဂိုကတည္းက ပန္းခ်ီသမားလည္းျဖစ္.. ေကာက္ေၾကာင္းလည္း သိပ္သန္႔ၿပီးေသသပ္ေတာ့ သူ႔လက္ရာက အေတာ္ေကာင္းပါတယ္.. သူနဲ႔ထုိးခ်င္သူေတြက
တန္းကိုစီေနရတာပါ..ရန္ကုန္က နာမည္ႀကီး tattoo artist ေတြထဲမွာ သူလည္းပါတယ္ဆို မမွားပါဘူး.. (လမ္းႀကံဳတုန္းၾကြားထားတာ.. ထုိးခ်င္ နန္းညီကို ဆက္သြယ္ေနာ္..အဟိ).. ဒီေတာ့ မ်က္စိေရွ႕မွာ ျမင္ရသမွ် tattoo ထိုးခ်င္သူ လူေပါင္းစံုကို အေသအခ်ာ ေလ့လာျဖစ္တာေပါ့..

tattoo ထိုးဖို႔ဆို စိတ္အေတာ္ျပတ္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္လည္း ခိုင္မာမွရမယ္ ထင္ပါတယ္.. ဟုတ္တယ္ေလ.. ကို္ယ့္ကိုယ္ေပၚမွာ တစ္သက္လံုးႀကီး ရွိေနမယ့္ အရုပ္တစ္ခု.. သို႔မဟုတ္ စာတန္းတစ္ခု. . ကိုယ္တစ္သက္လံုး မၿငီးေငြ႕သြားမယ့္ အရာျဖစ္ရမယ္.. လွရမယ္.. သူမ်ားနဲ႔မတူခ်င္တာကလည္း လူတိုင္းဆႏၵျဖစ္မွာပါ.. ၿပီးေတာ့ ေခတ္မမီေတာ့တာ ပံုတံုးႀကီးျဖစ္သြားတာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ရဘူး.. စာတန္းဆိုရင္လည္း အဓိပၸါယ္ ရိွရမယ္.. ကိုယ္တစ္သက္လံုးႀကိဳက္မွာေသခ်ာရမယ္.. ထိုးေတာ့မယ္ ေသခ်ာရင္လည္း စိတ္ခ်ရတဲ့ လက္ရာေကာင္းတဲ့ ကိုယ္လိုသလို ထိုးေပးႏိုင္မွာေသခ်ာတဲ့ tattoo artist ကိုေရြးရေတာ့မယ္..
အမေလး .. ေရြးခ်ယ္ ဆံုးျဖတ္ရမွာေတြ.. ထည့္စဥ္းစားရမွာေတြ အမ်ားႀကီးပါ.. (နန္းညီဆို ငါသာ ထိုးမယ္ဆို ဘာအရုပ္
ဘာစာတန္းကိုေရြးမလဲလို႔ ခဏခဏ စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္.. ခုထိကို မဆံုးျဖတ္ႏုိင္ေသးပါဘူး).. တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ အေသအခ်ာ စဥ္းစားပါတယ္.. ေရြးပါတယ္.. တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘာပံုျမင္ျမင္ “မိုက္တယ္ဗ်ာ .. ခ်မယ္” ဆိုတာခ်ည္းပဲ.. တစ္ခ်ိဳ႕ကက်ေတာ့ ထုိးေနရင္းမွ စိတ္ကူးေပါက္ရာ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေျပာၿပီး ထိုးတဲ့သူကို ျပင္ခိုင္းတာမ်ိဳးရွိေသးတယ္.. ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ ထိုးဖို႔ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ရဲတာကိုက သူတို႔သတၱိ.. သူတို႔ရူးသြပ္မႈပါပဲ..
tattoo ထုိးတယ္ဆိုတာလည္း အရင္လို ဘုရားပဲြေစ်းေလးမွာ ျဖစ္သလိုေလးထိုးတာမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး.. ႏိုင္ငံျခားမွာဆို ဆိုင္ခန္းနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ပါပဲ.. ဒီမွာေတာ့ ဒီေလာက္မက်ယ္ျပန္႔ေသးေပမယ့္ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ထုိးတဲ့သူေတြ ရွိေနပါၿပီ.. လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ အျပည့္ အေရာင္စံုဆို ၅ ေသာင္း၀န္းက်င္ေလာက္အထိ ေပးရပါတယ္.. စာတန္းေလးတစ္ခုဆို ၁ ေသာင္းခဲြ ၂ ေသာင္း.. ေက်ာျပည့္ အမည္းေရာင္သက္သက္ဆို ၁ သိန္းခဲြေက်ာ္ပါတယ္.. လက္ရာအလိုက္ ေစ်းေတာ့ကြာေသးတာေပါ့ေလ.. ေနာက္ အေရာင္.. အမည္းသက္သက္ဆို ေစ်းသက္သာပါတယ္.. အနီ.. အျပာ အစိမ္းေတြပါလာရင္ အေရာင္အလို္က္ ေစ်းတက္သြားပါတယ္.. အျဖဴက ေစ်းအႀကီးဆံုးပါပဲ..
ေဆးဗူးခ်ည္းသက္သက္ကိုပဲ သိန္းေက်ာ္ေပးရပါတယ္.. နန္းညီ ၾကည့္သေလာက္ေတာ့ အစ္ကုိ႔ဆီမွာ အျဖဴေရာင္ထည့္ထိုးတဲ့သူ မရွိေသးပါဘူး.. အျပင္ထြက္တိုင္း သူမ်ားလက္ေမာင္းေတြမွာ အရုပ္ေတြၾကည့္ရင္ ျပဴးၿပဲၿပီး ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္တာက အက်င့္လိုျဖစ္ေနပါၿပီ.. ၾကည့္သေလာက္လည္း အျဖဴနဲ႔အရုပ္မျမင္ေသးပါဘူး ..

အရုပ္ထိုးတာကလည္း မသိသာေပမယ့္ စဲြပါတယ္.. လက္ေမာင္းမွာ ငါးေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္ျဖစ္ နဂါးျဖစ္ျဖစ္ ထိုးၿပီးရင္.. ေနာက္လက္တစ္ဖက္.. ေနာက္..ပုခံုး..တျဖည္းျဖည္း ျဖည့္ျဖည့္လာလိုက္တာ.. ေနာက္ဆံုး ေက်ာျပည့္ထိုးမယ္ဗ်ာ ဆိုၿပီးျဖစ္လာတတ္ပါတယ္.. အဲလိုျဖစ္တဲ့သူေတြ အေတာ္မ်ားပါတယ္.. ထိုးသူမ်ားလာေလ.. လံုၿခံဳမႈနဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးက
အေရးႀကီးလာပါၿပီ.. အစ္ကိုကေတာ့ အပ္ေတြကို အမ်ားႀကီး၀ယ္ၿပီး မထိုးခင္ အရက္ျပန္နဲ႔ေဆးပါတယ္.. အကၤ်ီခ်ဳပ္တဲ့အပ္ကေလးေတြက ေစ်းလည္းမႀကီးေတာ့ ေပါေပါမ်ားမ်ားလည္းသံုးႏိုင္တယ္.. ထိုးတဲ့စက္ကလည္း လက္မွာကိုင္ရင္ ခဲတံတို႔ ေဘာပင္တို႔ကိုင္သလို ကိုင္ၿပီးဆဲြရထိုးရတာဆိုေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ အပ္ျပန္ထုိးမိမွာလည္း
မပူရေတာ့ပါဘူး.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရမ္းေတာ့ ဂရုစိုက္ရတာပါပဲ..

အခုဆိုရင္ လက္ေမာင္းမွာ အရုပ္ကိုယ္စီနဲ႔ လူေတြအေတာ္မ်ားလာပါၿပီ .. ကိုယ္ခႏၶာေပၚမွာ အလွဆင္သူ မ်ားေပါ့ေလ.. ထုိးတဲ့အခ်ိန္ ခံရတဲ့နာက်င္မႈ.. ဒီအရုပ္တစ္ရုပ္ထုိးဖို႔အတြက္ သတိၱရွိရွိ ဆံုးျဖတ္ရဲတဲ့အတြက္ေရာ.. ေနာက္.. ပိုက္ဆံအကုန္ခံထားရတာေရာ.. အဲဒါေတြအားလံုးအတြက္ေပါ့ေလ.. ကိုယ္ခႏၶာေပၚမွာ အႏုပညာတစ္ခုပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ သူတို႔ကို အားလည္းက် ေလးလည္းေလးစားမိပါတယ္..