I was a victim, now I'm a survivor

က်မ အသက္ ၂၉  ႏွစ္ရွိၿပီ.. လက္တေလာမွာ ျမန္မာႏိုုင္ငံမွာ ကေလးမုုဒိန္းမႈေတြအမ်ားႀကီး ႀကံဳေတြ႔လာရေတာ့ အားလံုုးက မုုဒိန္းေကာင္ေတြကိုု ႀကီးေလးတဲ့ ထိေရာက္တဲ့ ျပစ္ဒဏ္ေပးဖိုု႔ ေတာင္းဆိုုၾကတယ္.. က်မလည္း က်မ ကိုုယ္တိုုင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကိုု ျပန္ေျပာျပရင္း ဖတ္တဲ့လူအားလံုုးဆီ သတင္းစကား ၃ ခုု ေပးခ်င္ပါတယ္..

ပထမတစ္ခုုက ခံရတဲ့လူေတြေပါ့.. ကေလးျဖစ္ျဖစ္ မိန္းမျဖစ္ျဖစ္ ေယာက္်ားျဖစ္ျဖစ္ အေျခာက္ျဖစ္ျဖစ္.. လိင္ပိုုင္းဆိုုင္ရာ ထိပါးေစာ္ကားခံရသူ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္.. ခံရရင္ ၿငိမ္ၿပီး ဖြင့္မေျပာတာမ်ိဳး မလုုပ္ပါနဲ႔.. တုုိင္ပါ ေျပာပါ.. အကူအညီယူပါ..

ေနာက္တခုုကေတာ့ မိဘေတြေပါ့.. ကေလးေတြကိုု ငယ္ေသးတယ္ဆိုုၿပီး လိင္ပညာေပးတာေတြ မလုုပ္ဘဲ မထားပါနဲ႔.. စကားကိုု နားလည္တတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္တာနဲ႔ သူ႔အသိဥာဏ္နဲ႔ လိုုက္ဖက္တဲ့ ပညာေပးမႈေတြ လုုပ္ပါ.. ဥပမာ- သားသားရဲ႕ဂ်ိဳးေလးကိုု တျခားလူေတြလာကိုုင္ရင္ ေမေမ့ကိုု ေျပာေနာ္.. သမီးရဲ႕ ပိပိေလးကိုု လာထိရင္ ကိုုင္ရင္ ေအာ္ၿပီး ေမေမ့ဆီ ေဖေဖ့ဆီလာေျပာေနာ္.. စသျဖင့္ေပါ့..

ေနာက္တစ္ခုုကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြေပါ့.. ကေလးေတြက တခုုခုု ေျပာလာရင္ တိုုင္လာရင္ လ်စ္လ်ဴမရႈပါနဲ႔.. ကေလးေတြက ဟန္ေဆာင္တာေတြဘာေတြ မတတ္ပါဘူး.. သူတခုုခုု ေၾကာက္ေနရင္ လူတေယာက္ကိုု မႏွစ္သက္ရင္ တိုုင္ရင္ အေရးတယူေမးပါ.. ၿပီးေတာ့ မိန္းကေလးေတြကိုုလည္း “နင္က အဲလိုုခံရမွာေပါ့ နင္ဝတ္ထားတာကမွ အခ်ိဳးမေျပတာ နင္ေနပံုုထိုုင္ပံုုကမွ မဟုုတ္တာ”ဆိုုၿပီး victim blaming မလုုပ္မိဖိုု႔ သတိထားၾကဖိုု႔ပါ...

က်မအျဖစ္အပ်က္မွာ ဒီအျပစ္ေတြအကုုန္ေၾကာင့္ ဘယ္လုုိဒုုကၡမ်ိဳးေတြျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုုတာကိုု သိခ်င္ရင္ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး..

က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက ၆ ခန္းတဲြ တိုက္တစ္ခုရဲ႕ အေပၚဆံုးထပ္မွာ ေနခဲ့ဖူးပါတယ္.. အသက္ ၆ ႏွစ္ေလာက္မွာ ေဘးခန္းကို လူသစ္ေတြ ေျပာင္းလာခဲ့ၾကတယ္.. အဲ့ဒီမိသားစုမွာ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ သား ၂ ေယာက္ရွိတယ္.. အစ္ကိုႀကီးေတြက တိုက္က ကေလးေတြ စုၿပီး ကစားၾကရင္ သူတုိ႔က ဒိုင္လူႀကီးလုပ္တာတုိ႔ ကစားနည္းထြင္ေပးတာတုိ႔ အဲလိုမ်ိဳး ကေလးေခါင္သူႀကီး လုပ္တတ္ၾကပါတယ္.. အဲ့ဒီတုန္းက မိဘေတြက အေဖက အစိုးရဝန္ထမ္း အေမကလည္း အျပင္မွာ စာစီစာရိုက္နဲ႔ စာအုပ္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းတစ္ခုလုပ္ေနေတာ့ အလုပ္မ်ားၾကတယ္.. ညေနဘက္ ၂ နာရီခဲြ ေက်ာင္းဆင္းရင္ အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္တာ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပဲ ေလွ်ာက္ရတတ္ပါတယ္.. အဲလိုေက်ာင္းဆင္းတဲ့အခ်ိန္ကေန ညေနဘက္ မိဘေတြ ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္အထိ ေဘးခန္းက အေဒၚကို ၾကည့္ေပးေစာင့္ေပးဖို႔ အေမက အပ္ထားေပးပါတယ္.. အေဒၚႀကီးက ေကာငး္ပါတယ္ က်မကို ခ်စ္တယ္.. ေသေသခ်ာခ်ာ ျပင္ဆင္ေကၽြးေမြးပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ သူကလည္း အၿမဲေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္မေနႏိုင္ဘဲ တစ္ခါတေလ အျပင္ကို ထြက္သြားတတ္ပါတယ္ အလုပ္ကိစၥ ဘာညာ ရွိခ်င္လည္း ရွိမွာေပါ့ေလ..

အစပိုင္းေတာ့ ဘာမွ ျပႆနာ မရွိခဲ့ဘူး.. အေဒၚႀကီးမရွိလည္း သူတို႔ ညီအစ္ကိုရွိေနတယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကို ေစာင့္ေပး ၾကည့္ေပးမယ့္လူရွိတယ္ဆိုၿပီး အဆင္ေျပပါတယ္.. ေက်ာငး္အိမ္စာေတြ ဘာေတြ ထိုင္လုပ္တယ္ ၿပီးရင္ တျခားအခန္းေတြက ကေလးေတြေရာနဲ႔ အကုန္စုၿပီး ေဆာ့ၾကတယ္.. ေနာက္ေတာ့ ဘယ္ကေန ဘယ္လို စျဖစ္တာလဲ မမွတ္မိဘူး.. သူတို႔  ညီအစ္ကိုထဲက အႀကီးက (ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ သူက အသက္ ၁၆ ေလာက္ေတာ့ ရွိၿပီထင္တယ္).. သူက က်မ ေရခ်ိဳးရင္ အခန္းေပါက္ဝကေန ေစာင့္ၾကည့္ေနတာတုိ႔ တံခါးလာဖြင့္တာတုိ႔ လုပ္ရာကေန ေနာက္ေတာ့ လာကိုင္တာေတြ ဘာေတြ လုပ္ပါတယ္.. က်မက ဘာမွန္းေသခ်ာမသိေပမယ့္ မႀကိဳက္ေတာ့ မလုပ္ဖုိ႔ ျငင္းပါတယ္.. အဲ့ဒီမွာ သူက ေျပာတာ.. ဒါက ေဆာ့ေနတာ.. သူနဲ႔ ဒီလိုအတူမေဆာ့ရင္ ကေလးေတြအကုန္ ေဆာ့တဲ့အခါ က်မကို ေပးမပါဘူး ေပးမေဆာ့ဘူး .. အဲလိုေတြ ေျပာေတာ့ က်မကလည္း ေၾကာက္ၿပီး ဘာမွမေျပာမိေတာ့ဘူး.. ဒါေပမယ့္ သူတို႔အိမ္ကို ေက်ာင္းအဆင္းမွာ ဝင္ေနရတာ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး..

အဲ့ဒါနဲ႔ အေမကို ေျပာတယ္. ေက်ာင္းဆင္းရင္ အဲ့ဒီအိမ္မွာ မေနေတာ့ဘူး.. ကိုယ့္အိမ္ဘက္မွာပဲ ကိုယ္ေနမယ္.. တခုခုရွိရင္ အဲ့ဒီအေဒၚက ေဘးခန္းကေန လာၾကည့္ေပးလို႔ရတာပဲလို႔ ေတာင္းဆိုေတာ့ အေမကလည္း သေဘာတူပါတယ္.. ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ အေမက ေမးလားမေမးလား မမွတ္မိေတာ့ဘူး.. က်မကေတာ့ အေမ့ကို အဲ့ဒီအေၾကာင္း မေျပာျပခဲ့မိပါဘူး.. ကိုယ့္အခန္းမွာပဲ ကိုယ္ေန ေရခ်ိဳး မုန္႔စား အိမ္စာလုပ္ ဆိုေတာ့ သူက က်မအနား လာလို႔ မရေတာ့ဘူး.. ဒါေပမယ့္ တရက္က်ေတာ့ က်မ အိမ္မွာ တေယာက္ထဲ ကစားေနတုန္း သူတို႔ ညီအစ္ကိုက လာေခၚပါတယ္.. ဝူခုန္းလုပ္တိုင္း ကစားမယ္လုိ႔ ေျပာတယ္.. အဲ့ဒီတုန္းက တရုတ္ကား ဝူခုန္းဇာတ္လမ္းတဲြေတြလာေနေတာ့ အဲလို ကစားရင္ လူတိုင္းက ဝူခုန္းသို႔မဟုတ္ ဘုန္းႀကီးရွိေဖာ္ လုပ္ခ်င္ၾကတယ္.. ခု လုိက္ခဲ့မွ က်မကို ကစားရင္ ရွိေဖာ္ေပးလုပ္မယ္လို႔ ေျပာတယ္.. အရင္က က်မက အၿမဲ သရဲေနရာ စုန္းေနရာက ကစားရတာဆိုေတာ့ ခုလာေခၚေတာ့ လိုက္သြားလိုက္တယ္..

သူတို႔အခန္းကိုေရာက္ေတာ့ သူတို႔က အခန္းထဲေခၚၿပီး သူတို႔ရဲ႕လိင္အဂီါကို ကိုင္ခိုင္းတယ္ ၾကည့္ခုိင္းတယ္.. က်မကိုလည္း တကိုယ္လံုးကိုင္ၾကၿပီး ေနာက္ေတာ့ သူတုိ႔ စိတ္ထင္ရာ နည္းေပါင္းစံု အကုန္ေလွ်ာက္စမ္းေတာ့တာပဲ.. သူတုိ႔ဗီဒီယိုေတြဘာေတြ ၾကည့္ဖူးထားပါလိမ့္မယ္.. အဲထဲက ပံုစံေတြအကုန္လာေလွ်ာက္လုပ္ၾကတာ.. က်မက နာလည္းနာ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္ၿပီး ရုန္းေပမယ့္ သူတို႔က ၂ ေယာက္.. က်မက အသက္က ၆ ႏွစ္ေလာက္နဲ႔ ပိန္လည္းပိန္တယ္ဆုိေတာ့ ရုန္းလို႔ မရဘူး.. ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီးမွ သူတုိ႔က ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာနဲ႔ ဆုိတာလည္းေျပာတယ္.. သြားေဆာ့ၾကမယ္လုိ႔ ေခၚေပမယ့္ က်မ မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး.. ေပါင္မွာနဲ႔ မိန္းမကိုယ္အစပ္နားမွာ ပြန္းၿပီး နာေနစပ္ေနတာေတာ့ မွတ္မိတယ္.. ေသြးေတြဘာေတြ ထြက္တာေတြ ဘာေတြထိေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ဘူး.. က််မ ထင္တာေတာ့ သူတို႔လည္း ေသခ်ာဘာမွ မသိဘဲ ေလွ်ာက္လုပ္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းထဲထိေတြဘာေတြ မထိမိဘူး ထင္ပါတယ္.. က််မ ကံေကာင္းတာေပါ့..

အိမ္ကိုလည္း ျပန္မေျပာမိဘူး.. ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မေျပာဘဲ က်မ ေနေနခဲ့တယ္.. ခုျပန္စဥ္းစားေတာ့ ဘာေၾကာင့္ မေျပာခဲ့တာလဲဆိုတာလည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး.. အဲလိုနဲ႔ ေနာက္၃ ရက္ ၄ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ တခါ အႀကီးေကာင္က အဲလို ထပ္လုပ္ျပန္တယ္.. ဒီတခါေတာ့ က်မ ေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာျပမိတယ္.. ေဘးအိမ္က အစ္ကိုႀကီးေတြက အဲလိုေတြ ေဆာ့တယ္ေပါ့.. နင္ေဆာ့ဖူးလားေပါ့.. လူႀကီးကို မတိုင္မိဘဲ ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းကို ေမးမိတာ က်မ မွားသြားတာ.. သူက အလန္႔တၾကားနဲ႔ ငိုယိုၿပီး က်မကို ေျပာေတာ့တာပဲ.. အဲ့ဒါမေကာင္းဘူး အဲဒါ ငရဲႀကီးတတ္တယ္ ကာေမသုမိစာၦစာရာ ဆိုတာ မသိဘူးလား.. အဲဒါျဖစ္လိမ့္မယ္.. လူႀကီးေတြလိုပဲ ဗိုက္ႀကီးပူလာၿပီး ကေလးေလးေမြးလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ေျပာတယ္..

သူ အဲလိုေျပာအၿပီးမွာ က်မေတာ့ သြားတာပဲ.. ငါေတာ့ မေကာင္းတာႀကီးလုပ္မိၿပီ.. ငါေတာ့ ငရဲႀကီးၿပီ.. ငါ့ဗိုက္ႀကီးပူလာရင္ ဒုကၡပဲ.. ငါ့မွာ ကေလးေလးရွိလာရင္ ငါ့အိမ္က ဆူမွာပဲ.. ဘယ္နားသြားထားရမလဲ အဲဒီကေလး.. ၆ ႏွစ္အရြယ္ဆိုေတာ့ အဲလိုေတြ ေတြးတာေပါ့.. အိမ္ကထြက္ေျပးမလုိ႔ေတာင္ ၾကံစည္ဖူးတယ္.. အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ကာတြန္းစာအုပ္ေတြတို႔ ဘာတို႔ဖတ္ေတာ့ ျမတ္မဂၤလာစာအုုပ္ေတြဘာေတြမွာ ငရဲက်ရင္ ဘယ္လိုဘယ္ညာဆိုၿပီး ကာတြန္းေတြပါတယ္ေလ.. အဲ့ဒီထဲမွာပါတဲ့ သူမ်ားသားမယားျပစ္မွားတဲ့လူေတြ ဘယ္လို ငရဲခံရတယ္ဆိုတာေတြ ၾကည့္ၿပီး အိပ္မက္ဆိုေးတြမက္ ေၾကာက္လုိက္တာလည္း အရမ္းပဲ.. ေသသြားမွာလည္း အရမ္းေၾကာက္တယ္ ေသသြားရင္ ငရဲက်ၿပီး အဲလိုပံုထဲကလိုေတြ ခံရမယ္လို႔ ထင္ေနတာကိုး.. မိဘေတြကိုေျပာဖို႔လည္း ပိုေဝးသြားၿပီေပါ့.. မိဘေတြက ဆူေတာ့မယ္ ပစ္ထားေတာ့မယ္ အိမ္ကႏွင္ထုတ္မယ္ အဲလိုထင္ေနခဲ့တာ..

ေနာက္ပိုင္းမွာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အဲ့ဒီညီအကိုကို ေရွာင္ေပမယ့္ တခါတေလ ဘယ္လိုမွ မရဘဲ သူတို႔ၿခိမ္းေျခာက္တာေတြယံုၿပီး သူတုိ႔လုပ္သမွ်ခံရတဲ့အခါေတြ ရွိတယ္.. မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ကိုင္တာ ပြတ္တာ အဲလိုေတြမ်ားတယ္.. သူတုိ႔ကို ကိုင္ေပးရတယ္.. သူတုိ႔ခိုင္းတာလုပ္ေပးရတယ္.. အဲလိုေတြျဖစ္ေနတာကို မႀကိဳက္ဘူး.. စိတ္ဆင္းရဲတယ္ ဒါေပမယ့္ ဘာမွလည္း မလုပ္တတ္ဘူး ငိုခ်ည္းငိုေနရတာပါပဲ.. ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္အၾကာမွာ က်မတို႔ အိမ္ေျပာင္းခဲ့တယ္.. သူတို႔နဲ႔ ေဝးသြားလို႔ က်မ အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ..

ဒါေပမယ့္ က်မ ကေလးဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ဘယ္လိုမွ မေပ်ာ္ရေတာ့ဘူး.. ေသမွာကို အလြန္အက်ဴးႀကီး ေၾကာက္တယ္.. ေၾကာက္ေလေလ အဲလို ဘာသာေရး စာအုပ္ေတြ ငရဲခန္းပါေတာေတြ ေလွ်ာက္ဖတ္တယ္.. လူအမ်ားနဲ႔ စကားေျပာရမွာ ေဆာ့ရမွာ သြားလာရမွာ ေၾကာက္တယ္.. သူငယ္ခ်င္းေတြက က်မအေၾကာင္းသိသြားၿပီး က်မကို ရြံမွာ စမွာ အရမ္းေၾကာက္တယ္.. လုပ္ဇာတ္ေတြ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းေတြ ထြင္ၿပီး ေျပာတယ္.. မိဘေတြက ငရဲအႀကီးခံၿပီး က်မတို႔ကို ေမြးထားပါလားဆိုၿပီး ထင္ေနၿပီးေတာ့ မိဘေတြကို အလြန္အက်ဴးအားနာတယ္.. ဘာျဖစ္ျဖစ္ က်မအျပစ္လို႔ ခံစားရတယ္.. ဘာေလးျဖစ္ျဖစ္ စကားမွန္မွန္မေျပာမိဘဲ  ညာတယ္.. တကယ္ကို ျပန္စဥ္းစားလို႔ေတာင္ မစဥ္းစားခ်င္တဲ့ ကေလးဘဝပါ..က်မ ေက်ာင္းစာလည္း ညံ့တယ္.. စာအုပ္ေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးဖတ္တယ္.. ဖတ္ၿပီးလည္း ထင္ခ်င္သလိုထင္ ေကာက္ခ်က္ဆဲြတယ္..

က်မ အသက္ ၁၄ ႏွစ္ေလာက္ေရာက္မွ အေမက ေပးဖတ္တဲ့ လိင္မႈဆိုင္ရာပညာေပးစာအုပ္ေတြ ဖတ္ၿပီး လိင္ကိစၥဆိုတာ သဘာဝပဲ ေသြးသားအရျဖစ္တာပဲ ငရဲႀကီးတာမဟုတ္ဘူးလို႔ သိလာတယ္.. ငရဲမႀကီးေတာ့ဘူး ဆိုတာ သိလာတယ္.. အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းက်မွ နည္းနည္း ေနရတာ ေပ်ာ္လာတယ္.. ေက်ာင္းစာမွာ အာရံုစိုက္လုိ႔ရတယ္.. အေဖ အေမကို ပံုမွန္စိတ္န႔ဲ ၾကည့္လုိ႔ရလာတယ္.. ဒါေပမယ့္ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ပထမဆံုး ရည္းစား စထားတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ခါျပန္ၿပီး ဘယ္လိုျဖစ္လဲဆိုေတာ့.. လူေတြက က်မကို မခ်စ္ဘဲနဲ႔ လိင္စိတ္အတြက္ အသံုးခ်ဖုိ႔ ၾကံေနတာပဲလို႔ ထင္လာျပန္တယ္.. ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယံုဘူး.. relationship တခုကို ၾကာရွည္ က်မ မရဘူး.. ရည္းစားက နမ္းရင္ ဖက္ရင္ သမီးရည္းစားသဘာဝ နည္းနည္းပါးပါး ကိုင္တြယ္တာေတြ ရွိလာရင္ က်မ သည္းမခံႏိုင္ဘူး.. ငိုခ်င္တယ္ ငိုတယ္.. စိတ္လြတ္သြားတယ္ ေဒါသထြက္တယ္ ေပါက္ကဲြတယ္.. အဲဒီလူကို ရြံတယ္.. တခ်ိန္ထဲပဲ က်မ အဲဒါကို အရမ္းလည္း စိတ္ဝင္စားတယ္.. ၿပီးေတာ့ က်မ ထင္တယ္.. က်မ ရူးေနၿပီလားေပါ့.. က်မ ဘယ္ေတာ့မွ ရည္းစားထားလို႔မရေတာ့ဘူးလား ေယာက္်ားယူၿပီး မိသားစုဘဝတခု မရေတာ့ဘူးလားဆိုၿပီး ထင္တယ္..

ဘဲြ႔ရၿပီးေတာ့ က်မ ပိုဆိုးလာတယ္.. တခါတုန္းက ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ အဲဒီလူ အၾကီးေကာင္ကို လွမ္းေတြ႔လိုက္ပါတယ္.. သူကေတာ့ က်မကို ေတြ႔လားမေတြ႔လားမသိဘူး.. က်မကေတာ့ ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ တအားကို လက္ဖ်ားေျခဖ်ားေတြ ေအးၿပီး ဘတ္စ္ကားေပၚကေန အတင္းဆင္းေျပးေတာ့တာပဲ.. ေနာက္က လာတဲ့ ကားနဲ႔ တိုက္မိမလိုေတြျဖစ္တဲ့အထိပါပဲ.. ရင္ေတြတုန္ၿပီး မူးလာတာမ်ိဳးေတြျဖစ္ပါတယ္.. အဲဒီေနာက္ပိုင္း အၿမဲတမ္း ေပ်ာ္လိုက္ ငိုလိုက္ေတြျဖစ္တယ္.. ညေတြ အိပ္မရဘူး အိပ္မေပ်ာ္ဘူး.. အစားကို တအားစားလိုက္ မစားဘဲေနလိုက္ေတြျဖစ္တယ္.. မ်ိဳးစံုပါပဲ.. စိတ္ေအးခ်မ္းမႈမရွိဘဲ အၿမဲ ပူေလာင္ေနရတာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတယ္.. ေနာက္ေတာ့ က်မ အင္တာနက္ေတြဘာေတြ ၾကည့္တတ္လာခ်ိန္မွာ စာေတြရွာဖတ္ၿပီး က်မ ဆရာဝန္ျပမွရမယ္ဆိုတာ သိလာတယ္.. က်မ လွည္းတန္းနားက ျမင့္ျမတ္ေတာ္ဝင္မွာ ၃ လ ေလာက္ ေဆးသြားကုခဲ့တယ္.. စကားေတြေျပာရတယ္.. ေဆးေတြလည္းေသာက္ရတယ္.. က်မမွာ ျပႆနာ ၂ ခုျဖစ္ေနတာလို႔ ဆရာဝန္က ေျပာတယ္.. ကေလးငယ္ငယ္ ဦးေႏွာက္ႏုႏုေလးအခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေျပာတဲ့ စကားကို စဲြသြားၿပီး ကိုယ့္ဘာကိုယ္အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ထင္တဲ့စိတ္ အငံု႔စိတ္ဝင္သြားတာက တခု.. ေသြးသားဆႏၵနဲ႔ သာယာမႈဆိုတာကို နားမလည္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ intercourse တခု ရွိခဲ့တာေၾကာင့္ လိင္ဆက္ဆံတယ္ဆိုတာကို ေၾကာက္စရာရြံစရာလို႔ ထင္ေနတဲ့စိတ္ကတခု..

၂ ခုစလံုးက ေဆးေသာက္ၿပီး ကုလို႔ရတာမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့အတြက္ သူက ဒါဟာအျပစ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုပဲ ေျပာေပးႏိုင္ခဲ့တယ္.. ေနာက္ပိုင္း က်မ ဘာသာ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ေတြ ျပန္ၿပီး ဆင္ျခင္ျပဳျပင္ရတာေတြ ကိုယ့္စိတ္ကိုထိန္းရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ.. ေဆးခန္းသြားၿပီးေနာက္ပိုင္း ၃ ႏွစ္ ၄ ႏွစ္အထိ က်မမွာ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ ဗ်ာမ်ားရတာေတြ ခံစားရတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ.. က်မ ခု လက္ရွိ အမ်ိဳးသားနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္ သေဘာက်တယ္.. ဒါေပမယ့္ ေရွ႕က လူေတြလိုပဲ က်မသူ႔ကို လက္မခံႏိုင္မွာကိုေၾကာက္တယ္..  အဲ့ဒါနဲ႔ သူ႔ကို အကုန္ေျပာျပလိုက္တယ္.. ဘာေၾကာင့္ ေျပာျပျဖစ္လည္းဆိုငတာ့မသိဘူး.. ယံုလို႔လည္းေနမွာေပါ့.. သူက နားလည္ေပးပါတယ္.. သူကိုယ္တိုင္ကိုက ဒါဟာ က်မအျပစ္မဟုတ္ဘူး က်မစိတ္ပူစရာမရွိဘူး စသျဖင့္ သူတတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ အားေပးတယ္.. က်မတုိ႔ တဆင့္တက္ရင္းႏွီးၾကေတာ့လည္း သူက အမ်ားႀကီး စိတ္ရွည္ သည္းခံခဲ့ရတယ္.. က်မ ငိုတာေတြ စိတ္ထဲ ဂေယာက္ဂယက္ျဖစ္တာေတြ အကုန္လံုးကို သူက အမ်ားႀကီး နားလည္ေပးခဲ့လို႔လည္း ခုလိုမ်ိဳး က်မတို႔ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့တာ..

ခု က်မမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ရွိေနပါၿပီ.. ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ရွိၿပီ.. က်မ PR အျဖစ္ graphic designer အျဖစ္ အသက္ေမြးပါတယ္.. လစာလည္းေကာင္းတယ္ က်မ အမ်ိဳးသားကလည္း အရမ္းနားလည္မႈေပးၿပီး က်မကို ၾကင္နာေတာ့ အခုဆို စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္.. က်မအေၾကာင္းေျပာျဖစ္တာက အဓိက ကေတာ့ sexual violence ေတြမွာ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာထိခိုက္မွ ထိခိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး.. က်မဆိုရင္ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ထိခိုက္တာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိခဲ့ဘူး.. က်မ မိဘေတြေတာင္ ဒါေတြကို မသိခဲ့ဘဲ က်မ ႀကီးျပင္းခဲ့တာပါ.. ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ပဲ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ က်မေတာင္မွ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာထိခိုက္တာေတြ အမ်ားႀကီးၾကံဳခဲ့ရပါတယ္.. လူမႈေရးပိုင္းမွာ ထိခိုက္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ.. သူမ်ားေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေက်ာငး္တက္ေန ေဆာ့ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မက ညေတြဆို အိပ္မက္ေတြမက္ ငိုယိုၿပီး ေနခဲ့ရတာ ၈ ႏွစ္ေလာက္ႀကီးပါ.. ဒါေတြဟာ မေကာင္းမႈတစ္ခုမဟုတ္ဘူး ဆိုတာကို သိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ေခါင္းေလးဉာဏ္ေလးနဲ႔ သိသေလာက္ တတ္သေလာက္ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ကုစားခဲ့ရတာ.. ေတာ္ေတာ္ကို ပင္ပန္းခဲ့ပါတယ္.. က်မေတာင္ ဒီလိုျဖစ္တယ္ဆိုရင္ က်မေလာက္ ကံမေကာင္းခဲ့ဘဲ ပိုဆိုးတဲ့ အေျခအေနကို ၾကံဳခဲ့တဲ့ ကေလးေတြ.. က်မလို စာေတြဖတ္ဖို႔ အင္တာနက္မွာ ေလ့လာဖို႔ ဆရာဝန္သြားျပဖို႔ မတတ္ႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြဟာ ဘယ္လိုေတြေတာင္ ခံရမွာလဲ..

က်မ victim ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ က်မအခု ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ.. က်မလိုပဲ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ တျခား victim ေတြကိုလည္း ႀကိဳဆိုပါတယ္.. အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္ေနတုန္းပဲျဖစ္ေနတဲ့ တျခား victim ေတြကိုလည္း အားေပးခ်င္ပါတယ္.. အခ်ိန္ၾကာခ်င္ၾကာမယ္ ဒါေပမယ့္ ႀကိဳးစားတုိက္ထုတ္ရင္ ဒီလို စိတ္အေျခအေနဆိုးေတြကေန တေန႔ေတာ့ ရုန္းထြက္ႏိုင္မွာပါ.. ရုန္းထြက္ႏိုင္ျခင္းကသာလွ်င္ အဲဒီလူေတြရဲ႕ အရိပ္ကေနလြတ္ၿပီး အဲဒီလူေတြကို လက္စားေခ်တာ တမ်ိဳးပါပဲ.. 

ခုအခ်ိန္ က်မ အဲဒီလူေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရင္ 

သူတို႔ေရွ႕မွာ ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းေမာ့ၿပီး ေနႏိုုင္ေနပါၿပီ..