My Fujiflim

ကိုယ့္ရဲ႕ သမိုင္းဝင္ Fujiflim s 1500 ေလးကေတာ့ အနားေပးသင့္ၿပီ ထင္ပါတယ္..

အဲ့ဒိကင္မရာကို စဝယ္ကတည္းက အဆင္မေျပမႈေပါင္းမ်ားစြာ .. ခရီးသြားခါနီး အလြန္ကို လိုခ်င္လြန္းလို႔ မုန္႔ဖိုးေတြစု.. ပန္းခ်ီကားတစ္ကားေရာင္းၿပီးဝယ္.. မွတ္မိေသးတယ္.. သြားဝယ္ေတာ့ ကိုယ့္ အမနဲ႔တူတူ.. ဆိုင္ကလူေတြက ဆိုင္ထဲစဝင္ကတည္းက ကိုယ္တို႔ ၂ ေယာက္ကို ငခၽြတ္ေလးေတြဆိုၿပိး ဆက္ဆံပံုကို တင္းေနၾကေသးတာ.. ဝယ္လာၿပီး ဟိုေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္ရိုက္မိေတာ့လည္း သေဘာေတြက်လို႔ေပါ့.. သို႔ေသာ္ ခရီးအစ ကားေပၚလည္းေရာက္ေရာ ဘယ္ကဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိ.. ခရမ္းေရာင္ အစင္းစင္းႀကီးေတြ ထလာၿပီး ေတာင္ႀကီးမွာ တစ္လလံုးလံုး ျပင္မရ ရိုက္မရ.. ကိုယ့္မွာ စိတ္လည္းဆိုး ဒုကၡေတြလည္းေရာက္..

ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ဝယ္လာတ့ဲဆိုင္နဲ႔ warranty ကိစၥေတြ စကားမ်ား.. ရန္ျဖစ္.. (ရန္ျဖစ္ေတာ့ ကိုညီလင္းဆက္ကိုေတာင္ ေခၚေခၚသြားေသးတယ္.. သူက ပိုရန္ေတြ႔တတ္လို႔ဆိုၿပီး).. အေခါက္ေခါက္ အခါခါျပင္ၿပီး လူေရာ စိတ္ေရာပင္ပန္း.. ေငြေရာ အခ်ိန္ေရာကုန္.. သူ ေနေကာင္းသြားခ်ိန္က်ေတာ့လည္း အဆင္ေျပလိုက္တာ.. ကိုယ့္မွာ သူ႔ကို ခ်စ္လိုက္ရတာ..

ဗီဒီယိုရိုက္လို႔လည္း သိပ္ေကာင္းတယ္.. ပန္ႏိုရားမားဖန္ရွင္လည္းပါတယ္.. သိပ္လည္း မႀကီး သိပ္လည္းမေသး.. ပံုထြက္ေတြလည္း ေကာင္း.. ကိုယ့္လို အေပ်ာ္တမ္းသမား တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ဆို သူက အေတာ္ေလး အဆင္ေျပေနေတာ့ မခဲြႏိုင္မခြာရက္ကို အႀကိဳက္ေတြ႔ေနတာေပါ့.. ဘယ္သြားသြား သူပါေနက်ျဖစ္ေနတာေပါ့.. ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒိအခ်ိန္တုန္းက ကိုယ့္ပတ္လည္မွာ အဲလို ကင္မရာကိုင္ရိုက္တဲ့လူလည္း သိပ္မရွိေသးေတာ့ အဆင္ေျပေနတယ္ဆိုပါစို႔..

(စကားျဖတ္ေျပာရရင္ ကိုယ္ ဓာတ္ပံု ရိုက္ဝါသနာပါလာတာ.. ငယ္ငယ္ကတည္းက.. ကိုယ့္ ေဖေဖက ဖလင္ေခတ္ ႏိုက္ကြန္တစ္လံုးရွိေလရဲ႕.. သူ အဲ့ ႏိုက္ကြန္ဝယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကို ေအာ္တိုကင္မရာ(ဖလင္)အေဟာင္းေလး ေပးကတည္းက ရိုက္ေတာ့တာပဲ ထင္ရာျမင္ရာ.. ေနာက္ အသက္ႀကီးမွ သူငယ္ခ်င္း ေအပီ ေပးတ့ဲ ဓာတ္ပံု ဘေလာ့တစ္ခုကို အၿမဲသြားဖတ္ရာကေန ျပန္ပိုးထသြားတာ.. သူေပးခဲ့တာ ကိုညီမင္းစံရဲ႕ ဘေလာ့.. ကိုညီမင္းစံဆီကေန ကိုယ္ ေလ့လာသင္ယူထားတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲလို႔ ဆိုရမယ္.. )

အဲလိုနဲ႔ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာလာေရာ.. လူ ၈ ေယာက္ အတူတူ ခရီးတစ္ခုသြားဖို႔ ျဖစ္လာေရာ.. ၈ ေယာက္ထဲမွာမွ အကိုေတာ္ ၂ ေယာက္က ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လ္ကင္မရာလို႔ ေခၚတဲ့.. အုန္းသီးႀကီးေတြနဲ႔ ေပါ့ေလ.. (အဲလို ကင္မရာေတြကို အဲလိုေခၚတာဟာ.. ေမ်ာက္အုန္းသီးရ ဆိုတဲ့ စကားကေန ဆင္းသက္လာတယ္ဆိုတာ ရွင္းျပဖို႔ေတာ့ မလိုဘူးထင္ပါရဲ႕).. မွတ္မွတ္ရရပါပဲ.. အဲ့ဒိခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကိုယ့္ကင္ရာ ထုတ္ၿပီးရိုက္တာဆုိလို႔ ၄ ခါလားပဲရွိတယ္.. သူတို႔မွာ ကင္မရာေတြ ပါေနေတာ့ ကိုယ္က အသာေလး အေခ်ာင္ခိုၿပီး ေနလိုက္တာ.. ၿပီးေတာ့ ကင္မရာကိုင္တဲ့လူဆိုတာ ဓာတ္ပံုထဲ ဘယ္ေတာ့မွ မပါဘူးမဟုတ္လား.. ကိုယ္က ပံုထဲလည္းပါခ်င္ေသးေတာ့ အဲလိုေလး ကုိယ့္ကင္မရာကိုယ္ေဘးဖယ္ထားရတာ သက္သာလိုက္တာ..

အဲဒိေနာက္ပိုင္းေတြကေတာ့ လံုးဝကို ဖူဂ်ီေလးရဲ႕ က်ဆံုးခန္းေတြပါပဲ.. ကိုယ့္ေဘးပတ္လည္မွာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ဓာတ္ပံုသမားေတြ ပိုမ်ားလာတာနဲ႔ အမွ် ဖူဂ်ီေလးကို ကိုယ္လံုးဝကို လွည့္မၾကည့္ျဖစ္တာ..
မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၁၁ ဒီဇင္ဘာလကုန္ခါနီးမွာ ပုဂံသြားေတာ့မွ ယူသြားၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ရိုက္ျဖစ္တယ္.. ဒါေပမယ့္ကြယ္.. သိပ္ခက္တယ္.. သူနဲ႔ကိုယ္ ကံအက်ိဳးမေပးဘူးပဲလားမသိဘူး.. ဆိုင္ကယ္ေပၚက အဆင္းမွာ လည္ပင္းဆဲြထားတဲ့ႀကိဳးက ရမ္းၿပီး ဆိုက္ကယ္နဲ႔ ရိုက္မိသြားတယ္.. အရင္တုန္းက ခနခန ျပဳတ္က်လြတ္က်.. ဒါေပမယ့္ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့တာ.. ခုက်မွ lens နည္းနည္း အက္ရာထင္သြားတယ္.. သူ႔ကို အၾကာႀကီးပစ္ထားၿပီး ခုမွ ျပန္အဖက္လုပ္လုိ႔ စိတ္ေကာက္တယ္ထင္ပါတယ္.. အဲ့ဒိကတည္းက ကိုယ့္ ကင္ရာေလး focus ေကာင္းေကာင္းျဖတ္မရေတာ့ဘူး..

zoom ဆဲြတယ္.. focus ျဖတ္တယ္... ၾကည္တယ္.. ရိုက္လိုက္တယ္.. ဝါးတယ္.. ေနာက္ဆုတ္.. ဖိုးကပ္စ္ျဖတ္.. မရ.. ျပန္တိုး.. ျဖတ္.. ၾကည္တယ္.. ရိုက္တယ္.. ဝါးျပန္တယ္.. ျပန္ဖ်က္တယ္.. ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္တယ္.. zoom ကို တင္လုိက္ ခ်လိုက္လုပ္တယ္.. ရိုက္တယ္.. အၾကာႀကီးေနမွ ခ်လပ္ ဆိုၿပီး ပံုရတယ္.. ဟူး.....

အဲလိုပံုနဲ႔ ဘယ္လိုရိုက္လို႔ အဆင္ေျပေတာ့မလဲ.. ကိုယ္က snap ေတြရိုက္ရတာ ဝါသနာပါတယ္.. ရွဳခင္းေတြ အလွေတြ landscape ဆိုတာေတြ.. သိပ္အမ်ိဳးအစား မခဲြတတ္ပါဘူး.. ဓာတ္ပံုနည္းပညာပိုင္းလည္း မကၽြမ္းဘူး.. သင္တန္းတက္မလားၾကံစည္ေသးတယ္.. ေနာက္ေတာ့ အေတြးေျပာင္းသြားျပန္တယ္.. နည္းပညာပိုင္းကို သိပ္သိသြားရင္ ပရိုဆန္သြားမယ္.. ကိုယ္က ခု ရိုက္ခ်င္သလိုရိုက္တယ္.. ရိုက္တတ္သလိုရိုက္တယ္.. ၿပီးရင္ ဖိုတိုေရွာ့သံုးတယ္.. ကိုယ္ေပးခ်င္တာကို တဖက္လူရေအာင္ ဘယ္နည္းလမ္းျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္သံုးမွာပဲ.. ပရိုကင္မရာနဲ႔ရိုက္ၿပီး မျပင္မဆင္ဘဲရလာတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကိုလည္း ေလးစားပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ အဲ့ဒီလို လုပ္ခ်င္သလား ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ေမးေတာ့.. ဟင့္အင္း.. ကိုယ္ Pro တစ္ေယာက္ မျဖစ္ခ်င္ပါ..

ဓာတ္ပံုနည္းပညာပိုင္း မကၽြမ္းေပမယ္.. ကိုယ္ အေရာင္ေတြကို နားလည္တယ္.. ေနရာထားသိုပံုေတြကို သေဘာေပါက္တယ္.. သီအိုရီအရ ဘယ္ဟာ ဘယ္နားရွိရင္ ဘယ္သေဘာဆိုတာေတြ သိတယ္လို႔ထင္တယ္.. ဒီေတာ့ ကိုယ္ အဆင္ေျပေနသားပဲ.. "ညီက ဘာလို႔ powershot ေလးေတြပဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတာလဲ.. ပိုက္ဆံစုၿပီး ပရိုတစ္လံုးဝယ္ပါလား" လုိ႔ ကိုယ့္ကို အၾကံေပးဖူးတဲ့လူ ရွိတယ္.. အဲဒိတုန္းက ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ရွင္းျပလိုက္မိသလား.. ခပ္လြယ္လြယ္ပဲ ျပန္ေျဖလိုက္လားေတာ့ ကိုယ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး.. ဒီစာ သူဖတ္ျဖစ္ရင္ သူ႔ ေမးခြန္းကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေျဖမိတန္ေကာင္းပါရဲ႕..

ခု ကင္မရာ အသစ္ဝယ္ခ်င္ေနၿပီ.. ဝယ္ခ်ိန္တန္ပါၿပီေလလို႔လည္း ေတြးပါတယ္.. ကိုယ့္ ဖူဂ်ီေလး ၂ ႏွစ္နီးပါးရွိၿပီ.. နည္းနည္းပါးပါး ျပန္ျပင္လိုက္ရင္ေတာ့ ျပန္သံုးလို႔ရႏိုင္ေပမယ့္ မျပင္ခ်င္ေတာ့ဘူး.. ကိုယ့္ညီမေလးကေတာ့ သူ ယူမယ္.. သူ႔ဘာသာသူ ျပင္မယ္ေျပာတယ္.. မဆိုးပါဘူး.. သူလည္း ဟိုရိုက္ဒီရိုက္ စၿပီး လက္က်င့္လုိ႔ရတာေပါ့.. ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အေပ်ာ္တမ္းဓာတ္ပံုရိုက္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ေတာ္ေတာ္ရတယ္.. လူေတြကို သူတို႔မသိဘဲ ဓာတ္ပံုရိုက္ယူလိုက္ရတာကို သေဘာက်တယ္.. ျပန္ျပလိုက္တဲ့အခါ "ဟယ္ ဘယ္တုန္းက ရိုက္လိုက္တာလဲ.. ငါက  လွေနတာၾကည့္စမ္း" ဆိုတ့ဲ အံ့ၾသသံေတြက ကိုယ့္ကို ပီတိေတြ ေပးတယ္ေလ..

ခု လိုခ်င္တဲ့ ကင္မရာေလး ၂ ခု ေတြ႔ထားတယ္.. ေစ်းလည္း အဆင္ေျပ တျခား feature ေတြလည္း ႀကိဳက္တဲ့ဟာေပါ့.. Canon ELPH 300 နဲ႔ Nikon S8100 .. "ကင္ႏြန္သမား ရည္းစားျဖစ္မူ ႏိုက္ကြန္ယူအပ္ မယူအပ္" ဆိုတဲ့ ဆိုရိုးစကားအရ.. ကန္ႏြန္ ဝယ္ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ ပိုေသခ်ာေနတယ္..

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ.. ဖူဂ်ီေလးကို ကိုယ္ခဲြရမွာကေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီ.. Toy Story 3 ထဲက Andy က သူ တကၠသိုလ္တက္တဲ့အရြယ္ အရုပ္နဲ႔ မေဆာ့ေတာ့တဲ့အခါ သူ႔အရုပ္ကေလးေတြကို တျခားအရုပ္ခ်စ္တဲ့ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္ဆီ လက္လဲႊေပးတဲ့ အခန္းကို သတိရသြားတယ္.. သူ႔ အရုပ္ကေလးေတြ တစ္ရုပ္ခ်င္းစီကို သူေပးထားတဲ့ နာမည္ေတြေျပာျပလိုက္.. တစ္ရုပ္ခ်င္းစီရဲ႕ အေၾကာင္းေတြမိတ္ဆက္လိုက္နဲ႔ လုပ္ေနရင္း မ်က္ရည္ေတြဝဲလာ.. လက္ခံယူတဲ့ ကေလးေလးကလည္း စိတ္ပါလက္ပါ ဝမ္းသာစြာနဲ႔ လက္ခံေနတာ..

ကိုယ့္ညီမေလး ဒီပို႔စ္လာဖတ္မိပါေစ..