(ေမာင္ႏွင့္ေမ)မ်ား
ေမာင္ႏွင့္ေမ ၁။
ေမာင္သည္ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ေမ့ကိုေစာင့္ရင္း စိတ္မရွည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာသည္.. ခုနကပဲ မက္ေဆ့ခ်္ပို႔ေတာ့ ေအာက္ေရာက္ေနၿပီ တက္လာေတာ့မယ္ ေျပာတာ.. ဒဂံုစင္တာက ဘယ္ေလာက္မ်ားက်ယ္တာမို႔လို႔ ခုထိမေရာက္လာေသးတာလဲ.. ဧကႏၱ ေစ်းမ်ားအရင္ပတ္ေနသလားမသိ.. ေတြးရင္းစိတ္က ပိုၿပီးတိုလာသည္.. အိမ္ကအထြက္ ဖားသားႀကီးနဲ႔ ရန္ျဖစ္လာလို႔ စိတ္တိုေနရတဲ့အထဲ.. ေတြးေနရင္းမွာပဲ လွ်ပ္ျပာလွ်ပ္ျပာနဲ႔ လာေနတဲ့ ေမ့ကို ျမင္လိုက္သည္.. တမင္ပင္ မ်က္ႏွာကို ရွစ္ေခါက္ခ်ိဳးလ်က္ ဟိုဘက္လွည့္ေနလိုက္၏.. ေမေတာ့ သိမယ္..
“ေမာင္ ေစာင့္ရတာ ၾကာသြားလား.. ေဆာရီး.. ေမတကယ္ကို ခုနက ေအာက္ထပ္မွာေရာက္ေနတာ.. တက္လာရင္း လမ္းမွာ မာမီ့အသိအန္တီႀကီးနဲ႔ တုိးလို႔ သူမျမင္ေအာင္ လွည့္ပတ္ေလွ်ာက္သြားၿပီးမွ ဒီကို ဝင္ရဲတယ္.. ေမာင္ေစာင့္ေနမွန္းသိပါတယ္ကြာ.. ေမာင္”
ေမက သူ႔မ်က္ႏွာကို လက္ျဖင့္ အုပ္ကိုင္လိုက္ကာ ဆဲြလွည့္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကည့္၏.. ၿပီးေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳၾကည္ၾကည္ေလး ရယ္ျပေနေတာ့ သူ႔ေဒါသေတြ ဘယ္ေရာက္လုိ႔ ေရာက္ကုန္မွန္းမသိ..
“ဖယ္ပါကြာ.. ခုမွ လာေခ်ာ့မေနပါနဲ႔.. မာမီ့အသိအန္တီႀကီးျမင္လည္း ဘာျဖစ္လဲ.. သူက ဘာေျပာႏိုင္မွာမို႔လဲကြ”
“ေအာ္ ေမာင္ကလည္း.. တိုဖယ္လ္သင္တန္းလစ္ၿပီး ဒီမွာ ေမာင္နဲ႔လာေတြ႔တာ သိရင္ မာမီက သတ္မွာေပါ့.. ေတာ္ၾကာ ဟိုကို ျမန္ျမန္ျပန္ပို႔လိုက္ရင္ ေမာင္ပဲ ဒုကၡ”
“ေမာင္လည္း ဖားသားႀကီးနဲ႔ ဒီမနက္ အဲ့ကိစၥ စကားမ်ားလာေသးတယ္.. UK သြားခ်င္ရေအာင္ မင္းက ဘာေကာင္လဲ ဘာလဲ လုပ္ေနလို႔.. သားလည္း ေက်ာင္းတက္မွာေပါ့ ဘာညာနဲ႔ ျပန္ေအာ္ေပးလိုက္တယ္”
“စိတ္ေလွ်ာ့ပါေမာင္ရာ.. ေခ်ာင္းသာသြားမယ့္ကိစၥလည္းရွိေနေသးတာ အိမ္နဲ႔ ကေတာက္ကဆျဖစ္ရင္ မန္းနီးမရဘဲေနမယ္ေနာ”
“အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္ သည္းခံေနတာ ေခ်ာင္းသာသြားဖို႔ကို ၁ သိန္းေလာက္နဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ ျဖစ္မလဲ.. ထပ္ေပးပါဆုိလည္း ခုထိ ပြက်ိပြက်ိ”
ေျပာရင္း ေကာ္ဖီဖိုးရွင္းကာ ေမ့လက္ကိုတဲြလ်က္ ထြက္လာခဲ့သည္.. ေမက ဒီလိုလူ႐ႈပ္ေသာ ေကာ္ဖီဆိုင္မ်ိဳးဆို မႀကိဳက္.. ဆိုင္ေကာင္းေကာင္းမွျဖစ္မည္.. ဒဂံုစင္တာေအာက္ထပ္ေရာက္သည္ထိ ေမက အရင္လို ဘာဝယ္မည္ ညာဝယ္မည္ မေျပာ.. ကားနားေရာက္ေတာ့မွ..
“အလာတုန္းက အက်ႌေလးတစ္ထည္ေတြ႔တာ.. မဆိုးဘူး.. ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံမရွိေသးဘူး ေမာင္ရာ.. မဝယ္ေသးပါဘူး”
“ဘယ္ေလာက္မို႔လို႔တုန္း”
“၄ ေသာင္းေက်ာ္ေလးပါ.. ဒါမယ့္ ေမ ခုတေလာ ပိုက္ဆံျပတ္ေနတယ္ ေမာင္ရ.. ခုလည္း အိတ္ထဲမွာ ၂ ေသာင္းေလာက္ပဲပါတာ.. မျဖစ္ပါဘူး”
ေမာင္ တခ်က္ရယ္ၿပီး ကားတံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ေမက လွလွပပေလးတက္သြား၏.. ကားကို မဟာၿမိဳင္ဘက္ကေန ေမာင္းလာခဲ့ရင္း မွတ္တိုင္နားအေရာက္ ေနာက္က ဘတ္စ္ကားႀကီးက လမ္းေတာင္းေနသျဖင့္ ေဘးနားခဏကပ္ေပးလိုက္ေတာ့ လမ္းေဘးခ်ိဳင့္ထဲ ဘီးက ထိုးက်သြား၏.. ျပတင္းေပါက္အသာဖြင့္ကာ လမ္းႏွင့္ ဘီးကိုတခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ..
“ေတာက္.. မိုးတြင္းဆို အဲ့ဒါပဲ.. လမ္းက ခ်ိဳင့္ေတြကလည္း ေရေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ မျမင္ရဘူး.. တာယာေတြနာတယ္ကြာ..”
“ေမာင္က တာယာပဲေတြးေန.. ဟိုမွာ ေဘးနားက လူေတြ ေရစင္ကုန္ၿပီ.. အားနာစရာႀကီးေမာင္ရာ”
ေမေျပာေသာ သူေတြကို ေမာင္ တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ စိတ္မဝင္စားအား.. ကားကို ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ေမာင္းထြက္လိုက္ေတာ့ ေမ တစ္ခ်က္ယိုင္သြားၿပီး မ်က္ေစာင္းလဲ့လဲ့ ထိုးေလသည္.. ဒါလည္း လွတာပါပဲေလလို႔ ေတြးရင္း မုန္႔ဖိုး ၁ သိန္းမရလို႔ စိတ္တိုေနတာေတြ ေပ်ာက္သြားေလ၏..
ေမာင္ႏွင့္ေမ ၂။
“ခုနက ၾကားလိုက္လား ေမာင္”
လက္တဲြေလွ်ာက္ရင္း ဒဂံုစင္တာ ေလွခါးေပၚအတက္ ေမက ခပ္တိုးတိုးေမး၏.. ဘာကိုဆိုလိုသလဲ သိေပမယ့္ ေမာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္သာ ျပန္ေမးလုိက္သည္..
“ဘာကိုလဲ ေမ”
“ခုနက ပရာဒိုေပၚတက္သြားတဲ့ အတဲြေလ.. ငယ္ငယ္ေလးေတြေနာ္.. ေမတို႔ထက္ေတာင္ ငယ္ဦးမလားမသိဘူး.. အဲ့ဒါ ေကာင္မေလးက ပိုက္ဆံမရွိလို႔ အက်ႌမဝယ္လာတဲ့အေၾကာင္း ေျပာေနတာေလ.. သူ မရွိတာကလည္းေမာင္ရယ္.. ၂ ေသာင္းတဲ့.. ေမတို႔မ်ား ႐ံုးကေန အဲ့ ၂ ေသာင္းေလး ဆုေၾကးရလို႔ ဒီေန႔ ေစ်းဝယ္ထြက္ရတာမဟုတ္လားလို႔”
ဘာကို မေက်နပ္ရမွန္းမသိေသာေမက စူစူပုတ္ပုတ္ကေလးေျပာေတာ့ ေမာင္ရယ္သာရယ္ခ်င္မိသည္.. ေမက ကေလးလိုပါပဲ..
“ေမကလည္းကြာ.. သူတို႔ကုသုိလ္နဲ႔ သူတို႔ မရွိ ၂ ေသာင္းျဖစ္ေနတာ.. ေမာင္တို႔နဲ႔ ဘာဆိုင္လဲကြ.. ခု ေမာင္တုိ႔ ၂ ေယာက္ ပိုက္ဆံရွိတယ္.. ေစ်းဝယ္ထြက္တယ္.. ေမလိုခ်င္တာၾကည့္.. လိုခ်င္တာဝယ္.. ၿပီးရင္ စားခ်င္တာစား.. ကဲ.. ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား”
“အို ေမလိုခ်င္တာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့.. ရတဲ့ ၂ ေသာင္းကို ခုနက Taxi ငွားစီးလိုက္တာကပဲ ဘယ္ေလာက္ကုန္ၿပီလဲ.. က်န္တာေလးနဲ႔ အက်ႌေလး တစ္ထည္ ႏွစ္ထည္ ဖ်စ္ညွစ္ဝယ္ရမွာ.. ခုန တစ္ေယာက္ေျပာသလို ၄ ေသာင္းတန္ အက်ႌဆိုရင္ အနားေတာင္ ကပ္ႏိုင္မွာလား.. ဒါမ်ား စားခ်င္တာစားဆိုတာက ပါေသးတယ္.. ေမာင္ဟာေလ”
ေမာင္ တကယ္ႀကီးကို ရယ္ခ်လိုက္မိေတာ့သည္.. ေမာင္ကေတာ့ ၂ ေသာင္းပဲရွိရွိ ၂ ေထာင္ပဲရွိရွိ.. ရွိတာေလးကို သံုးႏိုင္တာကိုပဲ ေပ်ာ္ေနတတ္သူ.. ၄ ေသာင္းတန္ အက်ႌမရလည္း ဝမ္းမနည္းတတ္သူ.. တစ္ခါတေလ ပိတ္ရက္ေလးေတြမွာ ေမႏွင့္ ေလွ်ာက္လည္ရတာကိုပဲ ပိုၿပီးတန္ဖိုးထားတတ္သူ..
“ေမကလည္း အလကား အေပ်ာ္ပ်က္ေအာင္ လုပ္ေနျပန္ၿပီ.. ၄ ေသာင္းတန္ အက်ႌလိုခ်င္ရင္ ဆုေၾကး ၂ ခါရတာေတြကို စုထားလည္းျဖစ္တာပဲ.. ကဲ ေနာက္တစ္လ လခထုတ္ရင္ ပိုက္ဆံပိုစုထား..ဆုေၾကးရတိုင္း ေစ်းဝယ္မထြက္ပစ္နဲ႔.. ခရီးေလးဘာေလး သြားခ်င္တယ္ဆို.. အဲ့ဒါေတြစုေပါ့.. ေျပာမယ့္သာ ေျပာတာ.. ၄ ေသာင္းတန္ အက်ႌဘာလုပ္မွာလဲေမရာ.. အဲ့ဒါနဲ႔ ခရီးသြားမယ္ဆို ေခ်ာင္းသာေလးဘာေလး သြားခ်င္ေတာင္ ျဖစ္တယ္”
“ေခ်ာင္းသာသြားဖို႔လည္း စီစဥ္ေနတာ ဘယ္ႏွလရိွေနၿပီလဲ.. ပိုက္ဆံ စုမယ္ စုမယ္နဲ႔ေနာ္.. တကယ္ပါပဲ.. ဘဝမ်ား ကံဆိုးလိုက္တာ.. ေငြေလးေၾကးေလးကလည္း မေတာက္ေျပာင္”
“ခုနက မွတ္တိုင္မွာေတြ႔လာတဲ့ အတဲြထက္ေတာ့ သာပါေသးတယ္ေမရ.. ”
တက္စီေပၚကအဆင္း မွတ္တိုင္မွာ ျမင္လာေသာ အတဲြကို သတိရသြားေတာ့မွ ေမ နည္းနည္းၿပံဳးလာသည္.. သူတို႔ကေတာ့ ေမတို႔ထက္ပိုၿပီး ဆိုးမွာ ေသခ်ာပါသည္.. ကိုယ့္ထက္ဆုိးတဲ့လူနဲ႔ ယွဥ္ေတြးမွပဲ ေမ့မ်က္ႏွာ နည္းနည္းျပန္ၾကည္လာ၏.. ေမာင့္လက္ကို ပိုတိုးဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း ၿပံဳးျပ၏.. ေမဟာ သိပ္လွတာပဲဟု ေမာင္လည္း စိတ္ၾကည္ႏူးစြာေတြးေလသည္..
ေမာင္ႏွင့္ေမ ၃။
ေရစိုရႊဲသြားေသာ မုန္႔ထုပ္ေလးကို ကိုင္ကာ ေမ ေၾကာင္စီစီေလး ရပ္ေနပံုက တျခားခ်ိန္မွာဆို ရယ္စရာျဖစ္ေသာ္လည္း အခုေတာ့ ေမာင့္ခမ်ာ ၿပံဳးေတာင္မၿပံဳးရဲ.. ဘာေျပာရမွန္း ဘာလုပ္ရမွန္းလဲ မသိ ေမ့မ်က္ႏွာကိုတလွည့္ မုန္႔ထုပ္ကိုတလွည့္ၾကည့္ေနရင္းမွာပင္ ေမက ငိုေတာ့သည္..
“ဟာ .. ေမ .. မငိုနဲ႔ေလ.. မွတ္တိုင္မွာ လူေတြအမ်ားႀကီး..”
ေမာင္က လူေတြျမင္မည္စိုးသျဖင့္ အသာကြယ္ရပ္လိုက္ရင္း ခပ္တိုးတိုးေခ်ာ့ေသာ္လည္း ေမ အငိုမရပ္.. မ်က္ရည္မ်ား ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာကာ လက္ထဲမွ မုန္႔ထုပ္ေလးကို ပိုၿပီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္၏.. ေမာင္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္.. ေမ သနားပါတယ္..
“မငိုပါနဲ႔ေမရယ္.. ေမဗိုက္ဆာရင္ မုန္႔ထပ္ဝယ္စားမယ္ေလ.. အျပန္ကားခကို ေမ့အတြက္ပဲ ခ်န္ထားလိုက္.. ေမအရင္ျပန္သြား.. ေမာင္ ဒီနားေလးက သူငယ္ခ်င္းဆီ သြားၿပီး ညေနမွ သူ႔ကားႀကံဳနဲ႔အတူျပန္လာရင္ ျဖစ္ပါတယ္ေမရ..”
ေမာင္ထပ္ေခ်ာ့မွ ေမက မ်က္ရည္မ်ား သုတ္ကာ ေမာင့္ကို ေမာ့ၾကည့္သည္..
“ဟင့္အင္း မုန္႔ထပ္မစားေတာ့ပါဘူး.. ေမာင္နဲ႔ပဲ တူတူျပန္မယ္..”
“ေမ ဗိုက္ဆာေနမွာ စိုးလို႔ပါကြာ.. ေမာင္က ျဖစ္ပါတယ္.. ထပ္ဝယ္စားၾကမယ္ေနာ္..”
“ဟင့္အင္း.. မစားဘူး.. အိမ္ေရာက္မွ တခုခုစားလည္းျဖစ္တာပဲကို.. ပိုက္ဆံက ၂ ေယာက္စာ အျပန္ကားခ အတိပဲ.. ဒါေတာင္ ခုနက ဟိုအစ္ကိုႀကီးေတြ ေျပာသြားတဲ့ကားကို ေစာင့္စီးမွရမွာ.. တျခားကားစီးရင္ အဲ့ပိုက္ဆံမေလာက္ဘူး မဟုတ္လား.. မစားေတာ့ဘူးေမာင္ရာ.. အိမ္ပဲျပန္စို႔ပါ”
“အိမ္ျပန္ေရာက္ဖို႔က လိုေသးတယ္ေလ ေမရ.. မနက္က အေစာႀကီးလာတာေတာင္ ေရႊတိဂံုဘုရားကို ဘယ္ခ်ိန္မွေရာက္လဲ.. ေမလည္း သိသားပဲ..”
ေမက ေခါင္းသာခါလ်က္ ျငင္းဆန္ေနေတာ့သည္.. အလာကတည္းက ကားမွားစီးလာသျဖင့္ ကားေတြဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္းႏွင့္ ပိုက္ဆံက ထင္ထားတာထက္ပိုကုန္သြားခဲ့သည္.. ဘုရားေပၚကဆင္းေတာ့ ကားေပါေသာ ေျမနီကုန္းမွတ္တိုင္ထိ လမ္းေလွ်ာက္လာၿပီး ဒီနားေရာက္မွ ေမ ဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ မုန္႔ဝယ္စားဖို႔အတြက္ က်န္ေသာ ပိုက္ဆံကို တြက္ခ်က္ၾက၏.. ဘာကားစီးၿပီး ဘယ္ေလာက္က်မယ္မွန္း ေမာင္ေရာ ေမပါမသိ.. ရန္ကုန္မွာပဲေနေသာ္လည္း ဟိုး စက္မႈဇုန္မွာပင္ေန.. စက္မႈဇုန္မွာပင္ အလုပ္လုပ္ၾကရတာမို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္ကို မကၽြမ္းက်င္.. ကားခတြက္ရင္း စီးရမည့္ကား စဥ္းစားရင္း ေမာင္ေရာေမပါ အလုပ္ရႈပ္ေနစဥ္ တက္စီေပၚက ဆင္းလာသည့္ အမႀကီးတစ္ေယာက္က အနားလာရပ္သည္.. ခ်စ္သူျဖစ္ပံုရသည့္ အစ္ကိုႀကီးက ကားငွားခ ေငြျပန္အမ္းသည္ကို ေစာင့္ေနသည့္ ထိုအစ္မႀကီးက ေမာင္တို႔ ေျပာေနသည္ကို ၾကားသြားပံုရ၏.. ျပန္ရမည့္ ကားႏွင့္ကားခကိုပါ တြက္ခ်က္ေျပာျပေပးသြားခဲ့ေသးသည္..
“ေက်းဇူးဗ် အစ္ကိုနဲ႔အစ္မ.. က်ေနာ္တို႔ အဲ့ကားခ အတိအက်သိမွ ပိုတာကို မုန္႔ဝယ္စားၾကမလို႔ေလ”
ေမာင္က ဝမ္းပန္းတသာ အျဖစ္အပ်က္ကိုပါေျပာျပေတာ့ သေဘာေကာင္းပံုရသည့္ ထိုစံုတဲြက ၿပံဳးျပသြားခဲ့သည္.. ေမကေတာ့ နည္းနည္းရွက္သြားပံုျဖင့္ “ဘာလုိ႔ မဆိုင္တာေတြ သြားေျပာတာလဲ”ဟု အျပစ္တင္ေသးေသာ္လည္း ကားခအျပင္ပိုေနေသာ ပိုက္ဆံျဖင့္ အနားက ေကာက္လိႈင္းတီမုုန္႔ ျပာရည္ထုပ္မ်ား ဝယ္စားလိုက္ရေတာ့ တျခားက်န္တာေတြ ေမ့သြားခဲ့ပံုပဲ..
သို႔ေသာ္ ေမကံဆိုးပါသည္.. အနက္ေရာင္ကားအေကာင္းစားႀကီးတစီးက ရုတ္တရက္အနားကပ္ရပ္လိုက္စဥ္ လမ္းေဘးေရအိုင္မွ ေရစက္မ်ားက မွတ္တိုင္နားမွာ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ေနေသာ ေမ့ကိုေရာ ေမကိုင္ထားေသာ မုန္႔ထုပ္ေလးထဲကိုပါ စင္ကုန္သည္.. ကားေပၚမွ ေကာင္ေလးက ျပတင္းေပါက္မွန္ကို ေလွ်ာကနဲဖြင့္ကာ သူ႔ကားဘီးမ်ားသူ ငံု႔ၾကည့္ေသာ္လည္း ေမ့ကိုေတာ့ျဖင့္ ဂရုေတာင္ စိုက္မိဟန္မတူ.. ေဘးနားက ေကာင္မေလးကသာ အားတံု႔အားနာမ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ေနတာ ျမင္လိုက္ရသည္..
ခုေတာ့ လမ္းေဘးဗြက္ေရေတြဝင္ေနေသာ မုန္႔တစ္ထုပ္ျဖင့္ သူတို႔ ေဝခဲြရခက္ေနၿပီ.. ထပ္ဝယ္စားမလား.. မစားဘဲ တူတူ ျပန္ၾကမလား.. ေမဗိုက္ဆာေနမွာကို စိုးသလို ေမတစ္ေယာက္ထဲ ျပန္လႊတ္ရမွာကိုလည္း မလုပ္ခ်င္.. ေတြးေနစဥ္မွာပင္ သူတို႔စီးရမည္ဆိုသည့္ကားႀကီး မွတ္တိုင္မွာ ထိုးရပ္လာၿပီ.. ေမာင္ ေမ့ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္.. ေမက လက္ထဲမွ မုန္႔ထုပ္ကို အနားရွိ အမိႈက္ပံုးႀကီးထဲကို ပစ္ထည့္လိုက္ၿပီး ဖ်တ္ကနဲ ကားနားေျပးကပ္သြား၏.. ၿပီးမွ ေၾကာင္အစြာ ၾကည့္ေနေသာ ေမာင့္ဘက္လွည့္ကာ ၿပံဳးျပရင္း “လာေလ” ဟုေခၚ၏.. ေမာင္ အေျပးေလးလွမ္းသြားရင္း ေတြးလိုက္မိသည္.. ေမက သိပ္ႀကံ့ခို္င္တာပဲ..
ထို႔ေနာက္ သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္စြာပင္ လက္ခ်င္းတဲြလ်က္ ကားႀကီးေပၚကို တိုးေဝွ႔တက္သြားၾကေလသည္..
ေမာင္သည္ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ေမ့ကိုေစာင့္ရင္း စိတ္မရွည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာသည္.. ခုနကပဲ မက္ေဆ့ခ်္ပို႔ေတာ့ ေအာက္ေရာက္ေနၿပီ တက္လာေတာ့မယ္ ေျပာတာ.. ဒဂံုစင္တာက ဘယ္ေလာက္မ်ားက်ယ္တာမို႔လို႔ ခုထိမေရာက္လာေသးတာလဲ.. ဧကႏၱ ေစ်းမ်ားအရင္ပတ္ေနသလားမသိ.. ေတြးရင္းစိတ္က ပိုၿပီးတိုလာသည္.. အိမ္ကအထြက္ ဖားသားႀကီးနဲ႔ ရန္ျဖစ္လာလို႔ စိတ္တိုေနရတဲ့အထဲ.. ေတြးေနရင္းမွာပဲ လွ်ပ္ျပာလွ်ပ္ျပာနဲ႔ လာေနတဲ့ ေမ့ကို ျမင္လိုက္သည္.. တမင္ပင္ မ်က္ႏွာကို ရွစ္ေခါက္ခ်ိဳးလ်က္ ဟိုဘက္လွည့္ေနလိုက္၏.. ေမေတာ့ သိမယ္..
“ေမာင္ ေစာင့္ရတာ ၾကာသြားလား.. ေဆာရီး.. ေမတကယ္ကို ခုနက ေအာက္ထပ္မွာေရာက္ေနတာ.. တက္လာရင္း လမ္းမွာ မာမီ့အသိအန္တီႀကီးနဲ႔ တုိးလို႔ သူမျမင္ေအာင္ လွည့္ပတ္ေလွ်ာက္သြားၿပီးမွ ဒီကို ဝင္ရဲတယ္.. ေမာင္ေစာင့္ေနမွန္းသိပါတယ္ကြာ.. ေမာင္”
ေမက သူ႔မ်က္ႏွာကို လက္ျဖင့္ အုပ္ကိုင္လိုက္ကာ ဆဲြလွည့္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကည့္၏.. ၿပီးေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳၾကည္ၾကည္ေလး ရယ္ျပေနေတာ့ သူ႔ေဒါသေတြ ဘယ္ေရာက္လုိ႔ ေရာက္ကုန္မွန္းမသိ..
“ဖယ္ပါကြာ.. ခုမွ လာေခ်ာ့မေနပါနဲ႔.. မာမီ့အသိအန္တီႀကီးျမင္လည္း ဘာျဖစ္လဲ.. သူက ဘာေျပာႏိုင္မွာမို႔လဲကြ”
“ေအာ္ ေမာင္ကလည္း.. တိုဖယ္လ္သင္တန္းလစ္ၿပီး ဒီမွာ ေမာင္နဲ႔လာေတြ႔တာ သိရင္ မာမီက သတ္မွာေပါ့.. ေတာ္ၾကာ ဟိုကို ျမန္ျမန္ျပန္ပို႔လိုက္ရင္ ေမာင္ပဲ ဒုကၡ”
“ေမာင္လည္း ဖားသားႀကီးနဲ႔ ဒီမနက္ အဲ့ကိစၥ စကားမ်ားလာေသးတယ္.. UK သြားခ်င္ရေအာင္ မင္းက ဘာေကာင္လဲ ဘာလဲ လုပ္ေနလို႔.. သားလည္း ေက်ာင္းတက္မွာေပါ့ ဘာညာနဲ႔ ျပန္ေအာ္ေပးလိုက္တယ္”
“စိတ္ေလွ်ာ့ပါေမာင္ရာ.. ေခ်ာင္းသာသြားမယ့္ကိစၥလည္းရွိေနေသးတာ အိမ္နဲ႔ ကေတာက္ကဆျဖစ္ရင္ မန္းနီးမရဘဲေနမယ္ေနာ”
“အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္ သည္းခံေနတာ ေခ်ာင္းသာသြားဖို႔ကို ၁ သိန္းေလာက္နဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ ျဖစ္မလဲ.. ထပ္ေပးပါဆုိလည္း ခုထိ ပြက်ိပြက်ိ”
ေျပာရင္း ေကာ္ဖီဖိုးရွင္းကာ ေမ့လက္ကိုတဲြလ်က္ ထြက္လာခဲ့သည္.. ေမက ဒီလိုလူ႐ႈပ္ေသာ ေကာ္ဖီဆိုင္မ်ိဳးဆို မႀကိဳက္.. ဆိုင္ေကာင္းေကာင္းမွျဖစ္မည္.. ဒဂံုစင္တာေအာက္ထပ္ေရာက္သည္ထိ ေမက အရင္လို ဘာဝယ္မည္ ညာဝယ္မည္ မေျပာ.. ကားနားေရာက္ေတာ့မွ..
“အလာတုန္းက အက်ႌေလးတစ္ထည္ေတြ႔တာ.. မဆိုးဘူး.. ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံမရွိေသးဘူး ေမာင္ရာ.. မဝယ္ေသးပါဘူး”
“ဘယ္ေလာက္မို႔လို႔တုန္း”
“၄ ေသာင္းေက်ာ္ေလးပါ.. ဒါမယ့္ ေမ ခုတေလာ ပိုက္ဆံျပတ္ေနတယ္ ေမာင္ရ.. ခုလည္း အိတ္ထဲမွာ ၂ ေသာင္းေလာက္ပဲပါတာ.. မျဖစ္ပါဘူး”
ေမာင္ တခ်က္ရယ္ၿပီး ကားတံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ေမက လွလွပပေလးတက္သြား၏.. ကားကို မဟာၿမိဳင္ဘက္ကေန ေမာင္းလာခဲ့ရင္း မွတ္တိုင္နားအေရာက္ ေနာက္က ဘတ္စ္ကားႀကီးက လမ္းေတာင္းေနသျဖင့္ ေဘးနားခဏကပ္ေပးလိုက္ေတာ့ လမ္းေဘးခ်ိဳင့္ထဲ ဘီးက ထိုးက်သြား၏.. ျပတင္းေပါက္အသာဖြင့္ကာ လမ္းႏွင့္ ဘီးကိုတခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ..
“ေတာက္.. မိုးတြင္းဆို အဲ့ဒါပဲ.. လမ္းက ခ်ိဳင့္ေတြကလည္း ေရေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ မျမင္ရဘူး.. တာယာေတြနာတယ္ကြာ..”
“ေမာင္က တာယာပဲေတြးေန.. ဟိုမွာ ေဘးနားက လူေတြ ေရစင္ကုန္ၿပီ.. အားနာစရာႀကီးေမာင္ရာ”
ေမေျပာေသာ သူေတြကို ေမာင္ တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ စိတ္မဝင္စားအား.. ကားကို ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ေမာင္းထြက္လိုက္ေတာ့ ေမ တစ္ခ်က္ယိုင္သြားၿပီး မ်က္ေစာင္းလဲ့လဲ့ ထိုးေလသည္.. ဒါလည္း လွတာပါပဲေလလို႔ ေတြးရင္း မုန္႔ဖိုး ၁ သိန္းမရလို႔ စိတ္တိုေနတာေတြ ေပ်ာက္သြားေလ၏..
ေမာင္ႏွင့္ေမ ၂။
“ခုနက ၾကားလိုက္လား ေမာင္”
လက္တဲြေလွ်ာက္ရင္း ဒဂံုစင္တာ ေလွခါးေပၚအတက္ ေမက ခပ္တိုးတိုးေမး၏.. ဘာကိုဆိုလိုသလဲ သိေပမယ့္ ေမာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္သာ ျပန္ေမးလုိက္သည္..
“ဘာကိုလဲ ေမ”
“ခုနက ပရာဒိုေပၚတက္သြားတဲ့ အတဲြေလ.. ငယ္ငယ္ေလးေတြေနာ္.. ေမတို႔ထက္ေတာင္ ငယ္ဦးမလားမသိဘူး.. အဲ့ဒါ ေကာင္မေလးက ပိုက္ဆံမရွိလို႔ အက်ႌမဝယ္လာတဲ့အေၾကာင္း ေျပာေနတာေလ.. သူ မရွိတာကလည္းေမာင္ရယ္.. ၂ ေသာင္းတဲ့.. ေမတို႔မ်ား ႐ံုးကေန အဲ့ ၂ ေသာင္းေလး ဆုေၾကးရလို႔ ဒီေန႔ ေစ်းဝယ္ထြက္ရတာမဟုတ္လားလို႔”
ဘာကို မေက်နပ္ရမွန္းမသိေသာေမက စူစူပုတ္ပုတ္ကေလးေျပာေတာ့ ေမာင္ရယ္သာရယ္ခ်င္မိသည္.. ေမက ကေလးလိုပါပဲ..
“ေမကလည္းကြာ.. သူတို႔ကုသုိလ္နဲ႔ သူတို႔ မရွိ ၂ ေသာင္းျဖစ္ေနတာ.. ေမာင္တို႔နဲ႔ ဘာဆိုင္လဲကြ.. ခု ေမာင္တုိ႔ ၂ ေယာက္ ပိုက္ဆံရွိတယ္.. ေစ်းဝယ္ထြက္တယ္.. ေမလိုခ်င္တာၾကည့္.. လိုခ်င္တာဝယ္.. ၿပီးရင္ စားခ်င္တာစား.. ကဲ.. ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား”
“အို ေမလိုခ်င္တာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့.. ရတဲ့ ၂ ေသာင္းကို ခုနက Taxi ငွားစီးလိုက္တာကပဲ ဘယ္ေလာက္ကုန္ၿပီလဲ.. က်န္တာေလးနဲ႔ အက်ႌေလး တစ္ထည္ ႏွစ္ထည္ ဖ်စ္ညွစ္ဝယ္ရမွာ.. ခုန တစ္ေယာက္ေျပာသလို ၄ ေသာင္းတန္ အက်ႌဆိုရင္ အနားေတာင္ ကပ္ႏိုင္မွာလား.. ဒါမ်ား စားခ်င္တာစားဆိုတာက ပါေသးတယ္.. ေမာင္ဟာေလ”
ေမာင္ တကယ္ႀကီးကို ရယ္ခ်လိုက္မိေတာ့သည္.. ေမာင္ကေတာ့ ၂ ေသာင္းပဲရွိရွိ ၂ ေထာင္ပဲရွိရွိ.. ရွိတာေလးကို သံုးႏိုင္တာကိုပဲ ေပ်ာ္ေနတတ္သူ.. ၄ ေသာင္းတန္ အက်ႌမရလည္း ဝမ္းမနည္းတတ္သူ.. တစ္ခါတေလ ပိတ္ရက္ေလးေတြမွာ ေမႏွင့္ ေလွ်ာက္လည္ရတာကိုပဲ ပိုၿပီးတန္ဖိုးထားတတ္သူ..
“ေမကလည္း အလကား အေပ်ာ္ပ်က္ေအာင္ လုပ္ေနျပန္ၿပီ.. ၄ ေသာင္းတန္ အက်ႌလိုခ်င္ရင္ ဆုေၾကး ၂ ခါရတာေတြကို စုထားလည္းျဖစ္တာပဲ.. ကဲ ေနာက္တစ္လ လခထုတ္ရင္ ပိုက္ဆံပိုစုထား..ဆုေၾကးရတိုင္း ေစ်းဝယ္မထြက္ပစ္နဲ႔.. ခရီးေလးဘာေလး သြားခ်င္တယ္ဆို.. အဲ့ဒါေတြစုေပါ့.. ေျပာမယ့္သာ ေျပာတာ.. ၄ ေသာင္းတန္ အက်ႌဘာလုပ္မွာလဲေမရာ.. အဲ့ဒါနဲ႔ ခရီးသြားမယ္ဆို ေခ်ာင္းသာေလးဘာေလး သြားခ်င္ေတာင္ ျဖစ္တယ္”
“ေခ်ာင္းသာသြားဖို႔လည္း စီစဥ္ေနတာ ဘယ္ႏွလရိွေနၿပီလဲ.. ပိုက္ဆံ စုမယ္ စုမယ္နဲ႔ေနာ္.. တကယ္ပါပဲ.. ဘဝမ်ား ကံဆိုးလိုက္တာ.. ေငြေလးေၾကးေလးကလည္း မေတာက္ေျပာင္”
“ခုနက မွတ္တိုင္မွာေတြ႔လာတဲ့ အတဲြထက္ေတာ့ သာပါေသးတယ္ေမရ.. ”
တက္စီေပၚကအဆင္း မွတ္တိုင္မွာ ျမင္လာေသာ အတဲြကို သတိရသြားေတာ့မွ ေမ နည္းနည္းၿပံဳးလာသည္.. သူတို႔ကေတာ့ ေမတို႔ထက္ပိုၿပီး ဆိုးမွာ ေသခ်ာပါသည္.. ကိုယ့္ထက္ဆုိးတဲ့လူနဲ႔ ယွဥ္ေတြးမွပဲ ေမ့မ်က္ႏွာ နည္းနည္းျပန္ၾကည္လာ၏.. ေမာင့္လက္ကို ပိုတိုးဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း ၿပံဳးျပ၏.. ေမဟာ သိပ္လွတာပဲဟု ေမာင္လည္း စိတ္ၾကည္ႏူးစြာေတြးေလသည္..
ေမာင္ႏွင့္ေမ ၃။
ေရစိုရႊဲသြားေသာ မုန္႔ထုပ္ေလးကို ကိုင္ကာ ေမ ေၾကာင္စီစီေလး ရပ္ေနပံုက တျခားခ်ိန္မွာဆို ရယ္စရာျဖစ္ေသာ္လည္း အခုေတာ့ ေမာင့္ခမ်ာ ၿပံဳးေတာင္မၿပံဳးရဲ.. ဘာေျပာရမွန္း ဘာလုပ္ရမွန္းလဲ မသိ ေမ့မ်က္ႏွာကိုတလွည့္ မုန္႔ထုပ္ကိုတလွည့္ၾကည့္ေနရင္းမွာပင္ ေမက ငိုေတာ့သည္..
“ဟာ .. ေမ .. မငိုနဲ႔ေလ.. မွတ္တိုင္မွာ လူေတြအမ်ားႀကီး..”
ေမာင္က လူေတြျမင္မည္စိုးသျဖင့္ အသာကြယ္ရပ္လိုက္ရင္း ခပ္တိုးတိုးေခ်ာ့ေသာ္လည္း ေမ အငိုမရပ္.. မ်က္ရည္မ်ား ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာကာ လက္ထဲမွ မုန္႔ထုပ္ေလးကို ပိုၿပီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္၏.. ေမာင္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္.. ေမ သနားပါတယ္..
“မငိုပါနဲ႔ေမရယ္.. ေမဗိုက္ဆာရင္ မုန္႔ထပ္ဝယ္စားမယ္ေလ.. အျပန္ကားခကို ေမ့အတြက္ပဲ ခ်န္ထားလိုက္.. ေမအရင္ျပန္သြား.. ေမာင္ ဒီနားေလးက သူငယ္ခ်င္းဆီ သြားၿပီး ညေနမွ သူ႔ကားႀကံဳနဲ႔အတူျပန္လာရင္ ျဖစ္ပါတယ္ေမရ..”
ေမာင္ထပ္ေခ်ာ့မွ ေမက မ်က္ရည္မ်ား သုတ္ကာ ေမာင့္ကို ေမာ့ၾကည့္သည္..
“ဟင့္အင္း မုန္႔ထပ္မစားေတာ့ပါဘူး.. ေမာင္နဲ႔ပဲ တူတူျပန္မယ္..”
“ေမ ဗိုက္ဆာေနမွာ စိုးလို႔ပါကြာ.. ေမာင္က ျဖစ္ပါတယ္.. ထပ္ဝယ္စားၾကမယ္ေနာ္..”
“ဟင့္အင္း.. မစားဘူး.. အိမ္ေရာက္မွ တခုခုစားလည္းျဖစ္တာပဲကို.. ပိုက္ဆံက ၂ ေယာက္စာ အျပန္ကားခ အတိပဲ.. ဒါေတာင္ ခုနက ဟိုအစ္ကိုႀကီးေတြ ေျပာသြားတဲ့ကားကို ေစာင့္စီးမွရမွာ.. တျခားကားစီးရင္ အဲ့ပိုက္ဆံမေလာက္ဘူး မဟုတ္လား.. မစားေတာ့ဘူးေမာင္ရာ.. အိမ္ပဲျပန္စို႔ပါ”
“အိမ္ျပန္ေရာက္ဖို႔က လိုေသးတယ္ေလ ေမရ.. မနက္က အေစာႀကီးလာတာေတာင္ ေရႊတိဂံုဘုရားကို ဘယ္ခ်ိန္မွေရာက္လဲ.. ေမလည္း သိသားပဲ..”
ေမက ေခါင္းသာခါလ်က္ ျငင္းဆန္ေနေတာ့သည္.. အလာကတည္းက ကားမွားစီးလာသျဖင့္ ကားေတြဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္းႏွင့္ ပိုက္ဆံက ထင္ထားတာထက္ပိုကုန္သြားခဲ့သည္.. ဘုရားေပၚကဆင္းေတာ့ ကားေပါေသာ ေျမနီကုန္းမွတ္တိုင္ထိ လမ္းေလွ်ာက္လာၿပီး ဒီနားေရာက္မွ ေမ ဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ မုန္႔ဝယ္စားဖို႔အတြက္ က်န္ေသာ ပိုက္ဆံကို တြက္ခ်က္ၾက၏.. ဘာကားစီးၿပီး ဘယ္ေလာက္က်မယ္မွန္း ေမာင္ေရာ ေမပါမသိ.. ရန္ကုန္မွာပဲေနေသာ္လည္း ဟိုး စက္မႈဇုန္မွာပင္ေန.. စက္မႈဇုန္မွာပင္ အလုပ္လုပ္ၾကရတာမို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္ကို မကၽြမ္းက်င္.. ကားခတြက္ရင္း စီးရမည့္ကား စဥ္းစားရင္း ေမာင္ေရာေမပါ အလုပ္ရႈပ္ေနစဥ္ တက္စီေပၚက ဆင္းလာသည့္ အမႀကီးတစ္ေယာက္က အနားလာရပ္သည္.. ခ်စ္သူျဖစ္ပံုရသည့္ အစ္ကိုႀကီးက ကားငွားခ ေငြျပန္အမ္းသည္ကို ေစာင့္ေနသည့္ ထိုအစ္မႀကီးက ေမာင္တို႔ ေျပာေနသည္ကို ၾကားသြားပံုရ၏.. ျပန္ရမည့္ ကားႏွင့္ကားခကိုပါ တြက္ခ်က္ေျပာျပေပးသြားခဲ့ေသးသည္..
“ေက်းဇူးဗ် အစ္ကိုနဲ႔အစ္မ.. က်ေနာ္တို႔ အဲ့ကားခ အတိအက်သိမွ ပိုတာကို မုန္႔ဝယ္စားၾကမလို႔ေလ”
ေမာင္က ဝမ္းပန္းတသာ အျဖစ္အပ်က္ကိုပါေျပာျပေတာ့ သေဘာေကာင္းပံုရသည့္ ထိုစံုတဲြက ၿပံဳးျပသြားခဲ့သည္.. ေမကေတာ့ နည္းနည္းရွက္သြားပံုျဖင့္ “ဘာလုိ႔ မဆိုင္တာေတြ သြားေျပာတာလဲ”ဟု အျပစ္တင္ေသးေသာ္လည္း ကားခအျပင္ပိုေနေသာ ပိုက္ဆံျဖင့္ အနားက ေကာက္လိႈင္းတီမုုန္႔ ျပာရည္ထုပ္မ်ား ဝယ္စားလိုက္ရေတာ့ တျခားက်န္တာေတြ ေမ့သြားခဲ့ပံုပဲ..
သို႔ေသာ္ ေမကံဆိုးပါသည္.. အနက္ေရာင္ကားအေကာင္းစားႀကီးတစီးက ရုတ္တရက္အနားကပ္ရပ္လိုက္စဥ္ လမ္းေဘးေရအိုင္မွ ေရစက္မ်ားက မွတ္တိုင္နားမွာ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ေနေသာ ေမ့ကိုေရာ ေမကိုင္ထားေသာ မုန္႔ထုပ္ေလးထဲကိုပါ စင္ကုန္သည္.. ကားေပၚမွ ေကာင္ေလးက ျပတင္းေပါက္မွန္ကို ေလွ်ာကနဲဖြင့္ကာ သူ႔ကားဘီးမ်ားသူ ငံု႔ၾကည့္ေသာ္လည္း ေမ့ကိုေတာ့ျဖင့္ ဂရုေတာင္ စိုက္မိဟန္မတူ.. ေဘးနားက ေကာင္မေလးကသာ အားတံု႔အားနာမ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ေနတာ ျမင္လိုက္ရသည္..
ခုေတာ့ လမ္းေဘးဗြက္ေရေတြဝင္ေနေသာ မုန္႔တစ္ထုပ္ျဖင့္ သူတို႔ ေဝခဲြရခက္ေနၿပီ.. ထပ္ဝယ္စားမလား.. မစားဘဲ တူတူ ျပန္ၾကမလား.. ေမဗိုက္ဆာေနမွာကို စိုးသလို ေမတစ္ေယာက္ထဲ ျပန္လႊတ္ရမွာကိုလည္း မလုပ္ခ်င္.. ေတြးေနစဥ္မွာပင္ သူတို႔စီးရမည္ဆိုသည့္ကားႀကီး မွတ္တိုင္မွာ ထိုးရပ္လာၿပီ.. ေမာင္ ေမ့ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္.. ေမက လက္ထဲမွ မုန္႔ထုပ္ကို အနားရွိ အမိႈက္ပံုးႀကီးထဲကို ပစ္ထည့္လိုက္ၿပီး ဖ်တ္ကနဲ ကားနားေျပးကပ္သြား၏.. ၿပီးမွ ေၾကာင္အစြာ ၾကည့္ေနေသာ ေမာင့္ဘက္လွည့္ကာ ၿပံဳးျပရင္း “လာေလ” ဟုေခၚ၏.. ေမာင္ အေျပးေလးလွမ္းသြားရင္း ေတြးလိုက္မိသည္.. ေမက သိပ္ႀကံ့ခို္င္တာပဲ..
ထို႔ေနာက္ သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္စြာပင္ လက္ခ်င္းတဲြလ်က္ ကားႀကီးေပၚကို တိုးေဝွ႔တက္သြားၾကေလသည္..
No comments:
your comment please