ဖိနပ္ဆိုင္မွာ

မေန႔က ကိုရီးယားသြားတုန္းက ခင္ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ခ်ိန္းထားလို႔ ရံုးကခြင့္ယူလိုက္တယ္.. သူငယ္ခ်င္း “ဂၽြန္ဘုတ္” က ပန္းခ်ီေက်ာင္းသား.. သူရယ္ သူ႔စီနီယာ “ဂ်ဴႏို”ရယ္နဲ႔ သူတို႔ပါေမာကၡ.. ၃ ေယာက္.. ျမန္မာကို ေလ့လာေရးအလည္အပတ္ေပါ့ေလ..(သူတို႔ရဲ႕ Visual Art ေတြအေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးေပးဦးမယ္.. အေတာ္ေလး အားက်ဖုိ႔ေကာင္းလို႔ပါ.. စိတ္၀င္စားသူမ်ား ေမွ်ာ္ေပေတာ့).. အဲဒါ ဟိုေန႔ကတည္းက ေလဆိပ္သြားႀကိဳ.. ဟိုတယ္ကိုပို႔ေပး.. ေနာက္ပိတ္ရက္ဆို သူတို႔ကပုဂံကို သြားေတာ့မွာ.. မသြားခင္ ဒီကျမန္မာႏိုင္ငံ ပန္းခ်ီပညာရွင္မ်ားအစည္းအရံုးနဲ႔ ေတ႔ြဖို႔ခ်ိန္းဆုိထားလို႔.. လိုက္ေပးရမယ္ေပါ့.. သူတို႔က ျမန္မာျပည္လည္းမေရာက္ဖူး.. အဂၤလိပ္ စကားကလည္း လွ်ာလိပ္လိပ္ ၀ဲလည္လည္နဲ႔ဆိုေတာ့.. .. ထားေတာ့.. အဲဒါက အဓိကအေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး..

(ဂ်ဴႏို..နန္းညီ..ဂၽြန္ဘုတ္နဲ႔သူတို႔ပေရာ္ဖက္ဆာ)

အဲဒါနဲ႔ အဲ့မနက္က ခပ္ေစာေစာေလး.. သံေစ်း ၁၈ လမ္းနားကိုေရာက္လို႔ လမ္းႀကံဳတယ္ေလဆိုၿပီး ေစ်းထဲက ဖိနပ္ဆိုင္ကို ၀င္ျဖစ္တယ္.. နန္းညီက ေယာက္်ားစီးေအာကတၱီပါကို သားေရစိမ္းနဲ႔စီးရတာႀကိဳက္တယ္.. အဲဒါ အျပင္မွာ ဆိုင္ေတြမွာေရာင္းတာေတြက ကတၱီပါလည္းမေကာင္း ၾကာရွည္လည္းမခံဘူးေလ.. ၁၈ လမ္းေစ်းထဲမွာ ဖိနပ္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္က အေတာ္ေလးေကာင္းတယ္.. တကယ္က ေတာင္ဥကၠလာဘက္မွာ သူတို႔ဆိုင္ပင္ရင္း.. ဒီမွာက လူစည္ရာေနရာ နာမည္ရေအာင္ေရာင္းတဲ့သေဘာပဲေပါ့..

အဲဒိမွာပဲ ၀ယ္ေနက်မို႔ ဆိုင္ရွင္အစ္မႀကီးနဲ႔ကလည္း ရင္းႏွီးေနၿပီ.. နန္းညီေရာက္သြားတာနဲ႔.. အနက္လား ေလးညင္းလားပဲေမးတယ္.. ဘာပံု ဘာဆိုက္မွ ေမးေနစရာမလို.. အဲဒါနဲ႔ ေလးညင္းေရာင္ဖိနပ္ကိုယူ.. ေမႀကီးကလည္း မွာလိုက္လို႔ ေမႀကီးအတြက္ ဖိနပ္ရွာေနတုန္း.. နန္းညီအေရွ႕အရင္ေရာက္ေနတဲ့ ဖြားဖြားႀကီး တစ္ေယာက္ကို သတိထားမိတယ္.. ဖြားဖြားႀကီးသာေျပာရတာ.. တကယ္ေတာ့ ဖြားဖြားေသးေသးေလးပါ.. အရပ္ပုပုပ်ပ္ပ်ပ္.. ပိန္ပိန္ကေလး.. အသားေရာင္ကညိဳညစ္ညစ္.. ျခင္းေတာင္းေလးေဘးခ်ၿပီး ဖိနပ္ေတြ အမ်ားႀကီးၾကားထဲက ဟိုဟာေလး ေကာက္ကိုင္လိုက္.. ဒီဟာေလးေကာက္ယူလိုက္နဲ႔..

ေမႀကီးမွာတဲဖိနပ္ကလည္း ရွာရခက္ေနတုန္း.. ဖြားဖြားႀကီးက ဖိနပ္ေလးတစ္ရံကိုအၿပီးသတ္ေရြးလိုက္ၿပီး တစ္ေထာင္တန္တစ္ရြက္ထုတ္ေပးတယ္.. အစ္မႀကီးကလွမ္းေျပာတယ္..
“အဲဒါ ၁၄၀၀ အဖြား.. ၁၀၀၀ မရဘူး.. အပါးက ၁၀၀၀.. အဲဒါက ခံုအထူ”
သူ တြန္႔သြားတယ္.. ပိုက္ဆံေလးကိုၾကည့္လိုက္ ဖိနပ္ကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔.. သူ႔ပိုက္ဆံရွိသေလာက္ ၁၀၀၀ တန္အပါးကိုပဲ မယူပဲ ဘာလို႔ အထူကိုမွ ယူတာလည္းေတာ့ အဲဒိတုန္းက နန္းညီမစဥ္းစားမိဘူး.. ဒါေပမယ့္ အဲဒိတုန္းကေတာ့ သူက ၁၀၀၀ တန္ေလးအတင္းေပး.. အစ္မႀကီးကလည္း ၁၄၀၀ မို႔ မေလွ်ာ့ႏိုင္ဘူးေျပာ.. ၾကားထဲကေန အေနခက္ေနမိတယ္..

အစ္မႀကီးဘက္ကၾကည့္လည္းဟုတ္ပါတယ္.. ၁၄၀၀ တန္ကို ၁၀၀၀ ေလွ်ာ့ေပးရေအာင္..သူတို႔က ကိုယ္တိုင္ခ်ဳပ္ေရာင္းေနတာ.. အျမတ္အမ်ားႀကီးမရွိဘူးဆိုတာ သိေနတာ.. အဲဒါနဲ႔ သူတို႔က ျငင္းေန.. ဖြားဖြားႀကီးကလည္း သူ႔ဖိနပ္အစုတ္ေလးျပၿပီး ဒါေလးဘယ္လိုမွစီးမရေတာ့လို႔ လာ၀ယ္ရတာပါတဲ့.. အဲဒါနဲ႔ နန္းညီလည္း “ကဲ အစ္မ.. ၁၀၀၀ နဲ႔ပဲေပးလိုက္ပါ.. လိုတာ ညီမစိုက္ေပးပါ့မယ္” ေျပာျပန္ေတာ့.. “ေန ေန” လို႔ လက္ကာျပေလရဲ႕.. ေနာက္ဆံုးေတာ့ အစ္မႀကီးကပဲေလွ်ာ့ေပးလိုက္တယ္.. ၁၀၀၀ နဲ႔ပဲယူသြားပါေပါ့ေလ..

ဖြားဖြားႀကီးထြက္သြားမွ.. “မဟုတ္ဘူး ညီမရဲ႕.. သူက ခဏခဏအဲလိုလာတယ္.. သနားစရာကလည္းေကာင္း.. အၿမဲ ေစ်း၀ယ္သူႀကံဳရင္ ၀ယ္သူကစိုက္သြား.. မႀကံဳရင္လည္း အစ္မကပဲ ေလွ်ာ့ေပးနဲ႔.. ခဏခဏပဲ” တဲ့.. “အသက္ႀကီးသူဆိုေတာ့ တစ္ခြန္းကႏွစ္ခြန္းေျပာလာရင္ အစ္မကလည္း မေနႏိုင္ဘူး.. တစ္ခါတေလ အေၾကြးဆိုေပး.. တစ္ခါတေလလည္း အဲလိုပဲေလွ်ာ့လိုက္နဲ႔” တဲ့.. ဟင္ .. အဲလိုလားေပ့ါေနာ္.. အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားၿပီး ဘာေျပာရမွန္းလည္းမသိဘူး.. ေမႀကီးမွာတဲ့ဖိနပ္ပံုကလည္း မရဘူး.. အဲဒါနဲ႔ ပိုက္ဆံရွင္းေနတုန္း.. ဖြားဖြားႀကီးက ျပန္ေရာက္လာျပန္..
“သမီးရယ္ မရမ္းသီးေလးေတြ.. စားရေအာင္ တ၀က္ယူထားပါလား” တဲ့.. အစ္မႀကီးကလည္း “မယူပါဘူး အေမရယ္.. အေမစားပါ” ေပါ့.. ဟိုကလည္းမရဘူး.. အမ်ားႀကီးပဲ တ၀က္ယူထားပါ.. ဘာညာ.. ပိုက္ဆံေပးၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့တာနဲ႔ သူတို႔ဘာဆက္ျဖစ္ေသးလဲေတာ့ မသိေတာ့ဘူး..

တမ်ိဳးႀကီးပဲ.. ဘာကို မေက်နပ္မွန္းမသိ.. ထြက္လာခဲ့ရတယ္.. အေတြးေတြကလည္း ပလံုစီပြထလို႔.. ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေန႔လည္က် ဂ်ဴႏိုတို႔ ဂၽြန္ဘုတ္တို႔နဲ႔ စကားေတြေျပာဆိုၾက.. သြားလာၾကရင္းနဲ႔.. သူတို႔ေတြ႔ခဲ့တဲ့ သူေတာင္းစား သားအမိအေၾကာင္း သူတို႔ကလာေျပာေနၾကျပန္.. သူတို႔ကအေကာင္းေျပာတာပါ.. သူတို႔ဆီမွာလည္း အဲဒါေတြရွိတယ္.. ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ညီမွ်တယ္ မညီမွ်တယ္.. လူတန္းစားလိုက္ ပညာေပးေရး ဘာညာ.. ဒါေပမယ့္ မနက္ကဖြားဖြားႀကီးကိုပဲ ေတြးမိၿပီး ဘာရယ္မသိ ေဒါသေတြထြက္လာျပန္တယ္.. သူေတာင္းစားေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ အဲဒိဖြားဖြားႀကီးလိုျဖစ္ေနတဲ့လူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားရွိေနလဲ.. သူကေရာ တမင္အဲဒါမ်ိဳးလုပ္ေနတာလား.. တကယ္ပဲအခက္အခဲရွိတာလား.. မွတ္တုိင္ေတြမွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ လမ္းမွာ.. လမ္းစရိတ္ျပတ္သြားလို႔ပါ.. ဖိနပ္ျပတ္လို႔.. ေဆးဖိုးလိုလို႔.. ဘာျဖစ္လို႔ ညာျဖစ္လုိ႔ ဆိုၿပီး အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီးေတြ.. ကေလးေလးေတြ.. ဘယ္လိုစိတ္မ်ိဳးနဲ႔ သူတို႔ကိုလွဴသင့္ပါသလဲ.. “ကန္ေတာ့ပါေသးရ႕ဲ.. အေၾကြမရွိဘူး..” အဲဒါေတြပဲ ေျပာေနရမလား.. နန္းညီကေတာ့ ႀကံဳရင္လွဴလိုက္.. ၿပီးရင္ ဘာမွမေတြးဘူး.. မလွဴခ်င္ရင္လည္း အရွင္းမလွဴေတာ့ဘူး.. အဲဒါကေရာ မွန္သလား.. ဂ်ဴႏိုတို႔ကိုလည္း အဲဒိအတိုင္းပဲေျပာလိုက္တယ္.. ေဒါသကေတာ့ ထြက္တုန္းပဲ.. ဘာကိုမွန္းမသိတာက ခက္တယ္.. ခု ေရးေနခ်ိန္အထိ.. ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒိေနာက္ေန႔ပဲ လင္းအရုဏ္ရဲ႕ပို႔စ္ကို ဖတ္မိေတာ့.. တိုက္ဆိုင္ေနၿပီး .. ေဒါသ... အမေလး .. အကုသုိလ္ေတြ..

ေတာ္ၿပီ ဆက္မေရးခ်င္ေတာ့ဘူး..