ထူးမျခားနား

ဆရာျမတ္ၿငိမ္းဘာသာျပန္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာ၀တၱဳတို စုစည္းမႈစာအုပ္ကို ကၽြန္မဖတ္ျဖစ္ပါတယ္.. အဲသည့္ထဲကမွ အေမရိကန္စာေရးဆရာ O.Henry ေရးတဲ့ The Cop and The Anthem ဆိုတာေလးကို ဖတ္ၿပီး ကၽြန္မလည္း သေဘာက်.. သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုလည္း သတိရသြားတာန႔ဲ သူေရာ အားလံုးေရာ ဖတ္ဖို႔ အဲဒါေလးျပန္တင္မယ္ဆိုၿပီး တင္ျဖစ္တာပါ.. အားလံုးလည္း ႀကိဳက္မယ္လို႔ေတာ့ ထင္တာပဲ.. The Cop and The Anthem ဆိုေတာ့ တိုက္ရိုက္ႀကီးဆိုရင္ "ရဲသားႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ဘဲြ႔"ေပါ့ေနာ္.. ဒါေပမယ့္ ဆရာျမတ္ၿငိမ္းကေတာ့ "ထူးမျခားနား" လို႔ ျမန္မာလို နာမည္ေပးထားပါတယ္.. ေလာကႀကီးမွာ ဒါျဖစ္ခ်င္တယ္ ဒါမွဆိုၿပီး ႀကိဳးစားတုန္းကမရ.. မလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူးဆိုမွ အဲဒါႀကီးက လာျဖစ္ေနတတ္တာမ်ိဳးေတြကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးနဲ႔ ျမင္သာေအာင္ေရးသြားတဲ့ ၀တၱဳတိုေလးပါ.. ၿပီးေတာ့ အေတာ္ကို ကေမာက္ကမႏိုင္တဲ့ လူေတြနဲ႔ ေလာကႀကီးကို သေရာ္ထားသလိုလိုပါပဲ.. "တို"ဆိုေပမယ့္ အေတာ္ေလး "ရွည္"ေနလို႔ မနည္းၿပီးေအာင္ အားတင္းၿပီးရိုက္ထားရတာမို႔ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး..

ဒါကေတာ့ အက်ဥ္းေလးေပါ့

ဆိုးေပသည္ မက္ဒီဆန္ပန္းၿခံထဲရွိ သူ႔ခံုတန္းေပၚတြင္ မအီမသာလူးလြန္႔လိုက္၏။ ဘဲငန္းႀကီးေတြ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ တဂြီဂြီေအာ္ျမည္လာၿပီဆုိလွ်င္၊ ေနာက္ၿပီး အေႏြးထည္မရွိေသးသည့္ မိန္းမေတြ သူတို႔ လင္သားမ်ားကို အၾကင္နာပိုလာၿပီဆိုလွ်င္၊ ေနာက္ၿပီး ဆိုးေပတစ္ေယာက္ ပန္းၿခံထဲရွိ သူစံျမန္းရာ ခံတန္းေပၚ တြင္ မအီမသာလူးလြန္႔ၿပီဆိုလွ်င္ ေဆာင္း၀င္ဖို႔ နီးကပ္လာၿပီသာမွတ္။

သက္မဲ့သစ္ရြက္တစ္ရြက္ ဆိုးေပေပါင္ေပၚျပဳတ္က်လာသည္။ ဤကား "ဦးဆီးႏွင္း"၏ မွတ္ပံုတင္ကတ္ျပားတည္း။ "ဦးဆီးႏွင္း"ကား မက္ဒီဆန္ပန္းၿခံတြင္ ပံုမွန္လာေရာက္တည္းခိုသည့္ ဧည့္သည္ေတာ္။ သူလာေရာက္တည္းခိုေတာ့မည္ဆိုလွ်င္လည္း ႏွစ္စဥ္ႀကိဳတင္သတိေပးထားတတ္သူ။ သူက ေရာက္လာေတာ့မည့္အေၾကာင္း လမ္းမႀကီးေလးသြယ္၏ လမ္းဆံုလမ္းေထာင့္မ်ားတြင္ ေၾကညာခ်က္မ်ားကပ္ရန္ "လမ္းေပၚကလူမ်ား" စံအိမ္ႀကီး၏ ေျချမန္ေတာ္ "ေျမာက္ေလ"ကို ႀကိဳတင္ေစလႊတ္ထားေလ့ရွိသည္။ သို႔မွ လမ္းေပၚကလူမ်ား ႀကိဳတင္အသင့္ျပင္ထားႏိုင္မည္မဟုတ္လား။

ရာသီဥတုကၾကမ္းေတာ့မည္။ ဆိုးေပ သူ႔ခံုတန္းေပၚတြင္ မအီမသာလူးလြန္႔လိုက္ျပန္သည္။ ဆိုးေပ၏ ေဆာင္းခိုစီမံကိန္းမွာ သိပ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတာ့ မဟုတ္လွပါ။ ရည္မွန္းခ်က္ေတြထဲတြင္ ေျမထဲပင္လယ္သို႔ သြားၿပီး ဇိမ္ခံသေဘၤာစီးဖို႔မပါ။ ပင္လယ္ေအာ္သို႔သြားၿပီး ေလွေလွာ္ရြက္တိုက္ေန႔ဖို႔လည္းမပါ။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ပံုေဖာ္ထားသည္မွာ "ကၽြန္း"ေပၚတြင္ ၃ လတိတိ သြားေရာက္ေနထိုင္ဖို႔မွ်သာ။ သည္သံုးလအတြင္း ေျမာက္ေလ၏ အႏၱရာယ္ႏွင့္ ပုလိပ္မ်ား၏ ေႏွာက္ယွက္မႈမွ ကင္းေ၀းမည္။ အိပ္ရာထိုင္ခင္းရဖို႔ ေသခ်ာမည္။ ေပါင္းလို႔သင္းလို႔ရမည့္ မိတ္ေဆြေတြရွိမည္။ သည္ေလာက္ဆို ေတာ္ၿပီေပါ့။

မေန႔က ပန္းၿခံအိုႀကီးထဲက ေရပန္းဖြားအနီးရွိ ခံုတန္းေပၚတြင္အိပ္ခဲ့သည္။ သူ႔ကုတ္အကၤ်ီေအာက္၊ ဒူးေခါက္ေကြးေအာက္ႏွင့္ ေပါင္ေပၚတင္ထားသည့္ သတင္းစာ စာရြက္မ်ားက အေအးဓာတ္ကို ခုခံေတာ္လွန္ ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့။ သည္ေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲ "ကၽြန္း"အေၾကာင္း ပိုစဥ္းစားမိသည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္၏ မီွခိုသူမ်ားအတြက္ အလွဴဒါနဟူေသာအမည္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ေပးသည့္ ကယ္ဆယ္ေရးအစီအစဥ္မ်ားကို ဆိုးေပမႀကိဳက္။ မႏွစ္ၿမိဳ႕။ ဆိုးေပ၏ မာနစိတ္ကေလးက ကုသိုလ္ျဖစ္ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲျခင္းကို လက္ခံရမွာ၀န္ေလးသည္။

ကၽြန္း"သို႔သြားဖို႔ ဆိုးေပဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ။ သည္ေတာ့ သူ႔ဆႏၵကိုအေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ခ်က္ခ်င္းစီမံစိုင္းျပင္း ေတာ့၏။ လြယ္လြယ္ေလး ေအာင္ျမင္ႏိုင္သည့္နည္းလမ္းေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အျမန္ဆံုးနည္းလမ္းကေတာ့ အေကာင္းစားစားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ထဲ၀င္ၿပီး ေကာင္းေပ့ညြန္႔ေပ့ဆိုသည့္ အစားအေသာက္ေတြမွာစား၊ ေနာက္ၿပီး ေငြေၾကးဆိုလို႔ ျခဴးတစ္ျပားမွ မပါေၾကာင္း ေၾကညာ၊ ေနာက္ၿပီးလံုး၀ဆူညံပူညံမလုပ္ဘဲ ပုလိပ္လက္ထဲ ထုိးအပ္တာခံလိုက္၊ က်န္က႑ကိုမူ သက္ဆိုင္ရာတရားသူႀကီးက ဆက္လက္တာ၀န္ယူသြားလိမ့္မည္။

ဆိုးေပ ခံုတန္းေပၚမွထသည္။ ပန္းၿခံမွထြက္သည္။ ဘေရာ့ေ၀းႏွင့္ ပဥၥမရိပ္သာလမ္းမႀကီးရွိရာသို႔ ကတၱရာလမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္သည္။ ဘေရာ့ေ၀းလမ္းမႀကီးဘက္ခ်ိဳးသည္။ ၿပိဳးျပက္၀င္းလက္ေနသည့္ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ႔တြင္ရပ္သည္။ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ားရႏိုင္သည့္ဆိုင္။

ဆိုးေပက သူ႔ကုတ္အကၤ်ီေအာက္ဆံုး ၾကယ္သီးမွစၿပီးအေပၚပိုင္းကိုအားထားသည္။ သူ႔မွာ မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္မ်ား ရိတ္ထားသည္။ အသင့္တပ္ၿပီးလည္စည္းပါသည့္ ကုတ္အကၤ်ီက သားသားနားနားရွိသည္။ စားေသာက္ဆိုင္ထဲရွိ စားပဲြတစ္လံုးဆီသို႔ သံသယကင္းစြာအေရာက္သြားႏိုင္လွ်င္ သူေအာင္ျမင္ၿပီ။ စားပဲြအေပၚပိုင္းတြင္ ထုိးထြက္ေနမည့္ သူ႔ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းကို စားပဲြထိုးျမင္လွ်င္ သံသယ လံုး၀ရွိမည္မဟုတ္။ ဘဲကင္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ရွာဘလီ၀ိုင္တစ္ပုလင္းေတာ့မွာရမည္။ ၿပီးမွ ေကာ္ဖီၾကမ္းခါးခါး တစ္ခြက္ႏွင့္ ေဆးျပင္းလိပ္တစ္လိပ္ေပါ့။ တစ္ေဒၚလာတန္ေဆးျပင္းလိ္ပ္ေလာက္ဆို ေတာ္ပါၿပီ။ စားေသာက္ဆိုင္မွ တာ၀န္ရွိသူမ်ားက အၾကမ္းကိုင္လက္စားေခ်ခ်င္စိတ္ ေပၚေလာက္ေအာင္လည္း စုစုေပါင္း က်သင့္ေငြက မ်ားမည္မဟုတ္။ သို႔တိုင္ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ားျဖင့္ အူမေတာင့္ေနၿပီဆိုေတာ့ မိမိ၏ ေဆာင္းရာသီ စံရိပ္သာခရီးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သြားႏိုင္မည္မုခ်။

သို႔ေသာ္ စားေသာက္ဆိုင္တံခါးကိုေက်ာ္ၿပီး ေျခခ်လိုက္မိသည္ႏွင့္ စားပြဲထိုးခ်ဳပ္၏ မ်က္လံုးမ်ားက ဆိုးေပ၏ ဖြာလန္ႀကဲေဘာင္းဘီႏွင့္ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ဖိနပ္ေပၚသို႔ ေရာက္သြားသည္။ သန္မာၿပီး အသင့္ျဖစ္ေနသည့္လက္မ်ားက သူ႔ကိုတြန္းထုတ္လိုက္သည္။ ဆိုးေပ တိတ္ဆိတ္စြာ လ်င္ျမန္စြာပင္ လမ္းေဘးျပန္ေရာက္သြားသည္။ ဘဲကင္ႀကီးတစ္ေကာင္လံုး ပါးစပ္ေပါက္နားေရာက္ၿပီးမွ လဲြေခ်ာ္သြားေစသည့္ ၾကမၼာယုတ္ကို ဆိုးေပက်ိန္ဆဲမိ၏။

ဆိုးေပ ဘေရာ့ေ၀းလမ္းေပၚသို႔ ခ်ိဳးေကြ႔ခဲ့၏။ လြမ္းေမာဖြယ္ရာ ကၽြန္းသာယာသို႔သြားရာ ခရီးလမ္းကား သာယာေျဖာင့္ျဖဴးျခင္းမရွိပါကလား။ စံအိမ္တြင္ခို၀င္စံျမန္းရမည့္နည္းလမ္းကို တမ်ိဳးတဖံုစဥ္းစားဦးမွ။

ဆ႒မရိပ္သာလမ္းေထာင့္တြင္ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ထိန္ညီးစြာျဖင့္ မွန္ခ်ပ္ႀကီးေနာက္တြင္ ပစၥညး္ေတြခင္းက်င္း ျပထားသည့္ ဆိုင္ခန္းတစ္ခန္းရွိသည္။ ဆိုးေပက ေက်ာက္ခဲတစ္လံုးေကာက္ယူၿပီး မွန္ခ်ပ္ႀကီးကို ပစ္ခဲြလိုက္၏။ လမ္းေထာင့္မွလူေတြ ေျပးလာၾကသည္။ ေရွ႕ဆံုးကေျပးလာသူမွာ ပုလိပ္တစ္ေယာက္။ ဆိုးေပ အကၤ်ီေတြထဲလက္ႏွစ္ဖက္ႏိႈက္ၿပီး ခပ္တည္တည္ရပ္ေနသည္။ ပုလိပ္ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးလုပ္ေနသည္။
" ခဲနဲ႔ပစ္တဲ့ေကာင္ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ"
ပုလိပ္က လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေမးသည္။
"ခဲနဲ႔ေပါက္တဲ့အလုပ္ကို က်ဳပ္လုပ္လိုက္တယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားမတြက္မိဘူးလားဗ်ာ"

ဆိုးေပ မေထာ္မနန္းမေျပာ။ တစ္ဘ၀စာ စည္းစိမ္ဥစၥာပံုႀကီးကို ႀကိဳဆိုသလို ပ်ဴပ်ဴငွာငွာေျပာသည္။ ဆိုးေပ၏ စကားကို ပုလိပ္မင္း၏ အေတြးအေခၚက လက္ခံဖို႔ျငင္းဆန္လိုက္၏။ မွန္ျပတင္းမ်ားကို ခဲျဖင့္ခဲြသူမ်ားသည္ တရားဥပေဒ ဘက္ေတာ္သားမ်ားႏွင့္ ေအးေအးလူလူ စကားေျပာေနတတ္သည္မွမဟုတ္ဘဲ။ လမ္းျဖတ္ တစ္၀က္ေလာက္တြင္ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးေနာက္ အမီေျပးလိုက္ေနသည့္ လူတစ္ေယာက္ကို ပုလိပ္ေတာ္မင္း ေတြ႔သြားသည္။ နံပါတ္တုတ္ကိုကိုင္လ်က္ ထိုလူေနာက္ ေျပးလိုက္သြားသည္။ ဆိုးေပ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ ေအာ့ေၾကာလန္သြားသည္။ ေယာင္ေပေပျဖင့္ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ဒုတိယမိၸ မေအာင္ျမင္ျခင္း။

လမ္းတစ္ဖက္ျခမ္းတြင္ ဟန္ပန္တစ္ခဲြသားလုပ္လိုသူမ်ားအတြက္ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ရွိသည္။ ထိုဆိုင္က ေငြနည္းနည္းျဖင့္ တ၀ႀကီးစားလို႔ရသည့္ဆိုင္။ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားက ခပ္ညံ့ညံ့။ ထိုဆိုင္ထဲသို႔ ဆိုးေပ အထစ္အေငါ့မရွိ ၀င္သြားသည္။ စားပဲြတစ္လံုးတင္ ထိုင္ၿပီးအမဲသားျပဳတ္ေၾကာ္၊ မုန္႔ျပားသလက္၊ မုန္႔ဆီေၾကာ္ႏွင့္ မုန္႔ဌာပနာမ်ားမွာသည္။ စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ အေသးဆံုးျပားေစ့တစ္ေစ့ပင္ မိမိႏွင့္ သူစိမ္းတရံဆံျဖစ္ေနေၾကာင္း စားပဲြထိုးအားေျပာျပ၏။
"ဒီေတာ့ဗ်ာ.. ပုလိပ္သာ ျမန္ျမန္ေခၚေပေတာ့.. က်ဳပ္လို လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ကို အၾကာႀကီးေစာင့္ခိုင္းမထားသင့္ဘူးေလ"
"ေနာင္ႀကီးအတြက္ ပုလိပ္ေတြ ဘာေတြေခၚမေနေတာ့ပါဘူးဗ်ာ"

စားပြဲထိုး၏အသံ ေထာပတ္ကိတ္လိုႏူးညံ့ေန၏။ မ်က္လံုးမ်ားက မင္ဟတ္တန္ဧည့္ခံပဲြမွ ယမကာစံုထဲ ေမ်ာေနသည့္ခ်ယ္ရီသီးေလးမ်ားလို ရႊန္းလက္ေန၏။

"ကဲ.. အေပါင္းအသင္းေရ"
အညွာအတာကင္းမဲ့ေသာ သံမံတလင္းကို ဘယ္ဘက္နားႏွင့္ ပိပိရိရိကေလး ဂေဟဆက္ေနသည့္ ဆိုးေပအား စားပဲြထိုး ၂ ေယာက္ဆဲြထူသည္။ လက္သမားကိုင္ ေခါက္ေပတံကိုဖြင့္လိုက္သလို ဆိုးေပ တစ္ဆစ္ၿပီးတစ္ဆစ္ မတ္တပ္ရပ္သည္။ သူ႔အ၀တ္အစားေပၚမွ ဖုန္မ်ားကိုခါပစ္၏။ အဖမ္းအဆီးခံရဖို႔ဆိုတာ အိပ္မက္ထဲစိတ္ကူးယဥ္ရသလို မလြယ္လွပါကလား။ "ကၽြန္း"ကေတာ့ အေ၀းႀကီးေ၀းေနၿပီ။ ဆိုင္ႏွစ္ဆိုင္ေက်ာ္ရွိ ေဆးဆိုင္ေရွ႕တြင္ရပ္ေနသည့္ ပုလိပ္တစ္ေယာက္က သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ေတာ္မူသည္။ ၿပီးေတာ့ လမ္းမအတိုင္းေလွ်ာက္သြားသည္။

ရင္ထဲ သတိၱေတြျပန္၀င္လာသည္အထိ လမ္းျဖတ္ ငါးျဖတ္ေလာက္ဆိုးေပ လမ္းေလွ်ာက္ပစ္လိုက္၏။ ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ အခြင့္အေရးက ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေပၚလာသည္။ စတိုးဆိုင္တစ္ဆိုင္၏ မွန္ျပတင္းေပါက္ေရွ႕မွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္။ အသက္ခပ္ငယ္ငယ္။ အ၀တ္အစား သားသားနားနားႏွင့္ ။ ေကာင္မေလးႏွင့္ ႏွစ္ကိုက္အကြာေလာက္တြင္ ေရတိုင္တစ္တိုင္ကို မီွၿပီးရပ္ေနသည့္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ပုလိပ္ႀကီးတစ္ေယာက္လည္း ရွိေနသည္။ သူအကြက္ခ်စီစဥ္လိုက္သည္က အမ်ိဳးေကာင္းသမီးတစ္ေယာက္အား ကာယိေျႏၵပ်က္ေစမႈကို ဖန္တီးဖို႔။ မၾကာမီအတြင္း ပုလိပ္ေတာ္မင္းက သူ႔လက္ေမာင္းကို ဖမ္းကိုင္ၿပီး သူ႔အား ေဆာင္းရာသီစံရိပ္သာသို႔သြားသည့္ လမ္းေပၚပို႔ေဆာင္ေပးပါလိမ့္မည္။

ဆိုးေပ အသင့္ခ်ဳပ္ၿပီး လည္စည္းကို ဆဲြဆန္႔သည္။ တြန္႔ေၾကေနေသာ အကၤ်ီလက္ေမာင္းကို သပ္သည္။ ဦးထုပ္ကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္းၿပီး ေကာင္မေလးရွိရာသို႔ ေပေစာင္းေစာင္းျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္သြားသည္။ ေကာင္မေလးကို မ်က္စိမွိတ္ျပသည္။ ေခ်ာင္းဟန္႔သံေပးသည္။ ျပံဳးျပသည္။ စပ္ၿဖဲၿဖဲလုပ္ျပသည္။ ျမာေပြသူတစ္ဦးပံုေပၚေအာင္ မ်ိဳးစံုလုပ္ျပသည္။ မ်က္စိေထာင့္ကပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိမိအား စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ပုလိပ္ႀကီးကိုေတြ႔သည္။
ေကာင္မေလးေျခလွမ္းနည္းနည္းေရႊ႕သြားသည္။ ဆိုးေပလိုက္သြားသည္။ ေကာင္မေလးေဘးသို႔ ရဲရဲတင္းတင္းကပ္သြားၿပီး ဦးထုပ္ကိုအသာေျမွာက္လိုက္ကာ ..
"အား ဘက္ဒ္လိယားပါလား.. တို႔ၿခံထဲသြားၿပီး ကစားရေအာင္ေလကြာ"

ပုလိပ္ႀကီးကၾကည့္ေနဆဲ။ ေကာင္မေလးလက္ေဖ်ာက္တစ္ခ်က္ တီးလိုက္ရံုျဖင့္ မိမိသည္ ေႏြးေထြးလံုၿခံဳေသာ "ကၽြန္း"သာယာသို႔ သြားရာလမ္းေပၚေရာက္ၿပီ။ ဆုိးေပရင္ထဲ အခုကတည္းက ေႏြးေထြးမႈကိုခံစားေနရၿပီ။ ေကာင္မေလး သူ႔ဘက္လွည့္လိုက္သည္။ လက္တစ္ဖက္ဆန္႔ထုတ္ၿပီး ဆိုးေပ၏ ကုတ္အကၤ်ီလက္ေမာင္းကို ကိုင္ထားသည္။

"ျဖစ္တာေပါ့ မိုက္.. ကၽြန္မကို ဘီယာတစ္ဂါလန္ေလာက္သာ တိုက္လိုက္.. ေစာေစာကတည္းက ရွင့္ကိုေျပာမလို႔.. ပုလိပ္က ၾကည့္ေနတာနဲ႔"

ဆိုးေပဆိုသည့္ ၀က္သစ္ခ်ပင္ႀကီးကို ေကာင္မေလးက ပန္းႏြယ္တစ္ႏြယ္လို တြယ္ကပ္ရင္း ပုလိပ္ႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ပုလိပ္ႀကီးခုမွ စိတ္ေပါ့ပါးသြားဟန္ရွိ၏။ ဆိုးေပကား ၾကမၼာၿဂိဳလ္စီးၿပီး လြတ္ေျမာက္ျခင္းခရီးကို ႏွင္ရျပန္ၿပီ။

လမ္းေထာင့္ေရာက္ေတာ့ သူ႔အေဖာ္ကို အတင္းခါထုတ္ၿပီး ဆိုးေပ တစ္ခ်ိဳးတည္းေျပးေတာ့၏။ ညဘက္ဆို အလင္းထိန္ဆံုး၊ လူသူအသြားအလာအမ်ားဆံုး ရပ္ကြက္ေရာက္မွ ဆိုးေပအေျပးရပ္သည္။ ေဆာင္းေလ၏ အေအးဓာတ္ေအာက္တြင္ သားေမြးအကၤ်ီ၀တ္မိန္းမမ်ား၊ ကုတ္အကၤ်ီရွည္ႀကီးမ်ား ၀တ္ထားသည့္ ေယာက္်ားမ်ား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လမ္းသလားေနၾကသည္။ ဆိုးေပ ရုတ္တရက္စိုးရိမ္သြားသည္။ မိမိသည္ အဖမ္းမခံရေလာက္ေအာင္ သားသားနားနား ျဖစ္ေနလုိ႔မ်ားလား။ ဇာတ္ရံုတစ္ရံုေရွ႕တြင္ ခံ့ခံ့ညားညား လမ္းသလားေနသည့္ ပုလိပ္ေတာ္မင္းတစ္ဦးကိုေတြ႔ေတာ့ ဆိုးေပ ကမန္းကတန္း "သူရာေမာင္"ပံု ဖမ္းလိုက္၏။

လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ အရက္သမားတစ္ဦးလို သံကုန္ဟစ္ၿပီးေအာ္သည္။ သူ ကသည္၊ ခုန္သည္၊ သံစံုဟစ္သည္။ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ား အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ အစြမ္းကုန္လုပ္သည္။ ပုလိပ္ေတာ္မင္းက နံပါတ္တုတ္ကို လက္ထဲတြင္လွည့္ကာ လွည့္ကာျဖင့္ ဆိုးေပကို ေက်ာခိုင္းကာ အနားရွိလမ္းသြားလမ္းလာ တစ္ဦးကိုေျပာသည္။

"ေယးလ္တကၠသုိလ္က ဟတ္ဖို႔ေကာလိပ္ကို ႏိုင္သြားလို႔ ေအာင္ပဲြခံေနတဲ့ ေကာင္ေလးတြ ဆူညံဆူညံေတာ့ရွိတယ္.. ဒါေပမယ့္ အႏၱရာယ္မေပးပါဘူး.. သူတို႔ကို ဖမ္းလားဆီးလား မလုပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုညႊန္ၾကားထားတယ္ေလ"

ဆိုးေပ .. . မေအာင္ျမင္သည့္အေယာင္ေဆာင္မႈကို မေက်မခ်မ္းရပ္လိုက္သည္။ ဘယ္ပုလိပ္ေတာ္မင္းျမတ္တို႔ကမွ မိမိကိုမဖမ္းၾကေတာ့ဘူးလား။ ဆိုးေပအဖို႔ ေရႊ"ကၽြန္း"ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀း ျဖစ္ေနၿပီလား။ အေအးဓာတ္ကိုကာကြယ္ရန္ သူ႔ကုတ္အကၤ်ီပါးပါးမွ ၾကယ္သီးမ်ားကို ျပန္တပ္လိုက္ရသည္။

ေဆးျပင္းလိပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ႕တြင္ သားသားနားနား ၀တ္စားထားသည့္ လူတစ္ေယာက္ေဆးလိပ္ မီးညွိေနသည္။ ေလတိုက္သျဖင့္ မီးျခစ္မွ မီးေတာက္က ယိမ္းထုိးေန၏။ သူ႔ဖဲထီးကို ဆိုင္တံခါးေဘာင္တြင္ေထာင္ထားသည္။ ဆိုးေပ ဆိုင္ေပါက္ထဲ၀င္သည္။ ထီးကိုလွမ္းယူၿပီး ေအးေအးလူလူထြက္လာခဲ့သည္။ ေဆးလိပ္မီးညွိေနသည့္သူ သူ႔ေနာက္ ခပ္သုတ္သုတ္လိုက္လာသည္။

"က်ဳပ္ထီးဗ်".. ထိုလူ ခပ္မာမာေျပာ၏။
"ေၾသာ္ ဟုတ္လား.. ခင္ဗ်ားထီးလား" .. ဆိုးေပ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ေျပာ၏။ ထိုလူမခံခ်င္ေအာင္ ေစာ္ကားေမာ္ကားေလသံစြက္ထားသည္။

"ေအးေလ ဒါဆိုလည္း ဘာျဖစ္လို႔ ပုလိပ္ကိုမေခၚသလဲ.. ဒီထီးကို က်ဳပ္ယူလာတယ္.. ထီးက ခင္ဗ်ားထီး.. ဘာလို႔ ပုလိပ္မေခၚလဲ.. ဟုိမွာ လမ္းေထာင့္မွာ တစ္ေယာက္ရပ္ေနေလရဲ႕"

ထီးပိုင္ရွင္ေျခလွမ္းေႏွးသြားသည္။ ဆိုးေပလည္း ေျခလွမ္းလိုက္ေႏွးသည္။ ကုသိုလ္ကံက ငါ့ဘက္မွာ မရွိေသးပါလားဟု ဆိုးေပ ႀကိဳတင္တြက္ဆလိုက္၏။ ပုလိပ္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို စူးစူးစမ္းစမ္း လွမ္းၾကည့္ေနသည္။
"ေအးေလ" .. ထီးဆရာ ေျပာ၏။
"အဲဒီထီးက .. အဲ.. ဒီလိုအမွားအယြင္းေတြက ျဖစ္တတ္ၾကတယ္ေလ.. သ ိတယ္မဟုတ္လား.. ကၽြန္ေတာ္.. ဒီထီး ခင္ဗ်ားထီးဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုခြင့္လႊတ္ဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီမနက္ကမွ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဆဲြလာတာ.. ခင္ဗ်ား ထီး.. မွတ္မိေနလည္း အဲ.. ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ား.. ... "
"ဟုတ္တယ္.. ဒီထီး ကၽြန္ေတာ့္ထီးပဲ" .. .. ဆိုးေပ မာမာတင္းတင္းေျပာ၏။

ထီးရွင္ေဟာင္းေနာက္ဆုတ္သြားသည္။ ပုလိပ္ေတာ္မင္းက ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းမိန္းမတစ္ေယာက္ လမ္းျဖတ္ကူးလာသည္ကို အေျပးအလႊားသြားၿပီး ကူညီေပးသည္။ ဟိုဘက္လမ္းျဖတ္ ႏွစ္ျဖတ္ေလာက္ဆီတြင္ ကားတစ္စီးလာေနသည္ေလ။

ဆိုးေပ လမ္းတစ္လမ္းထဲကျဖတ္ၿပီး အေရွ႕ဘက္ေလွ်ာက္လာသည္။ တိုးတက္မႈမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္က်ေနသည္။ လက္ထဲကထီးကို ေဒါသအမ်က္ေျခာင္းေျခာင္းထြက္ၿပီး အမိႈက္ပံုးထဲ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။ သံခေမာက္ႀကီးေတြေဆာင္းၿပီး နံပါတ္တုတ္ေတြ ကိုင္ထားသည့္ပုဂိၢဳလ္မ်ားကို မၾကားတၾကားေရရြတ္သည္။ ရန္စသည္။ သူတို႔ဖမ္းတာခံခ်င္ပါသည္ဆိုမွ သူတို႔က သူ႔ကိုေဘးမဲ့လႊတ္ထားၾကသည္။

ေရွ႕မလွမ္းမကမ္းအေရွ႕ဘက္တြင္ ရိပ္သာလမ္းကေလးမ်ားရွိသည္။ သည္လမ္းေကြ႔မွာ ဆူဆူညံညံမရွိ။ လႈပ္လႈပ္ရြရြမရွိ။ သူက မက္ဒီဆန္ပန္းၿခံဘက္သို႔ပင္ မ်က္ႏွာမူလိုက္၏။ ခုေတာ့ သူအိပ္စရာေနစရာ သည္ပန္းၿခံမွခံုတန္းပဲ ရွိေတာ့သည္မဟုတ္လား။

သို႔ေသာ္ ထူးထူးျခားျခားတိတ္ဆိတ္ေနသည့္ လမ္းေထာင့္ေရာက္ေတာ့ ဆိုးေပ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ေနမိ၏။ သူ႔ေရွ႕မွာဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္း။ အိုမင္းေနၿပီ။ ထူးဆန္းသည့္ အသံတစ္သံကို ၾကားေနရသည္။ ခရမ္းေရာင္ေဆးသုတ္ထားသည့္ ျပတင္းေပါက္ထဲမွ အလင္းေရာင္မွိန္မွိန္တစ္တန္းထုိးထြက္ေနသည္။ အခန္းထဲက ေအာ္ဂင္ဆရာ၏ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားသည္ ခလုတ္ျဖဴျဖဴေလးမ်ားေပၚတြင္ ေျပးလႊားေနမည္ မုခ်။ လြင့္ပ်ံလာေသာေတးသံက ခ်ိဳသာေအးျမလြန္းသျဖင့္ ဆိုးေပမလႈပ္မေခ်ာက္ရပ္ေနမိသည္။ သံ၀င္းထရံမ်ားကို မွီကပ္လ်က္။ လမင္းႀကီးက သူ႔ေခါင္းေပၚမွာ။ ၾကည္စင္ေနသည္။ ေအးျမေနသည္။ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေတြ၊ လမ္းသြားလမ္းလာေတြမွာ မရွိသေလာက္က်ဲေနသည္။ ေအာ္ဂင္ဆရာတီးခတ္ေနသည့္ ေတးသြားက ဆိုးေပကို သံ၀င္းထရံနားမွ မခြာႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနေစ၏။ ဘာေၾကာင့္ဆို သည္ေတးကို သူေကာင္းေကာင္းႀကီး ကၽြမ္း၀င္ရင္းႏွီးေနသည္။ ဟိုတစ္ခ်ိန္က သူ႔ဘ၀မွာ အေမတို႔၊ ႏွင္းဆီပြင့္တို႔၊ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္တို႔၊ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းတို႔၊ ေသသပ္က်နေသာ အ၀တ္အစားတို႔ျဖင့္ ျပည့္လွ်မ္းေနသည့္ ကာလတုန္းကေပါ့။

ဆိုးေပ စိတ္ႏွလံုးေပ်ာ့ေပ်ာင္းႏူးညံ့ခ်ိန္ႏွင့္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းအိုႀကီး၏ အရွိန္အ၀ါေပါင္းစပ္ ဆံုစည္းမိေသာအခါ သူ႔စိတ္ဓာတ္ေတြ ရုတ္ျခည္းေျပာင္းလဲသြားသည္။ သူက သူ႔ဘ၀ကို စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔စြာ ျပန္လည္သံုးသပ္မိသြားသည္။ သူ ေစာက္ထုိးမိုးေမွ်ာ္က်ေနသည့္ တြင္းနက္ႀကီး၊ သိကၡာမဲ့ေန႔ရက္မ်ား၊ တန္ဖိုးမဲ့ဆႏၵမ်ား၊ ေသဆံုးသြားေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ ပ်က္စီးခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ စြမ္းရည္သတိၱမ်ားႏွင့္ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ႏိုင္ေရးအတြက္ ေအာက္တန္းက်ေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ား။

ထို႔ေနာက္ တဒဂၤအတြင္းမွာပင္ ၀င္လာသည့္ စိတ္ေကာင္းကေလးကို သူ႔ႏွလံုးသားက ဆီးႀကိဳလိုက္သည္။ မိမိကိုယ္မိမိ ႏြံတာထဲမွ ရုန္းထြက္ေတာ့မည္။ မိမိကိုယ္မိမိ ေယာက္်ားစစ္စစ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေတာ့မည္။ မိမိကို စိုးမိုးအႏိုင္ယူေနေသာ အကုသိုလ္တရားကို အႏိုင္တိုက္ေတာ့မည္။ အခ်ိန္ရွိပါေသးသည္။ မိမိ အသက္သိပ္ႀကီးေသးသည္မွ မဟုတ္ဘဲ။ မိမိလိုလားေတာင့္တခဲ့သည္မ်ားကို မျဖစ္မေန အေကာင္အထည္ေဖာ္မည္။ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းဆီမွ ခ်ိဳသာေအးျမေသာ ဘုန္းေတာ္ဘဲြ႔ ေအာ္ဂင္ေတးသံက သူ႔အားေတာ္လွန္စိတ္မ်ား ေမြးဖြားေပးလိုက္၏။

မနက္ျဖန္ဆို အုန္းအုန္းကၽြက္ကၽြက္ျဖင့္ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနသည့္ ၿမိဳ႕ထဲသြားၿပီး အလုပ္တစ္ခုရွာမည္။ သားေမြးကုန္သည္တစ္ဦးက သူ႔အားေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေမာင္းအလုပ ္လုပ္မလားဟု တစ္ခါေမးဖူးသည္။ သည္လူကိုေတြ႔ေအာင္ရွာမည္။ ၿပီးေတာ့အလုပ္ေတာင္းမည္။ မိမိသည္ ကမာၻေလာကထဲတြင္ အဓိပၸါယ္ရွိေသာ လူတစ္ဦးျဖစ္လာလိမ့္မည္။ မိမိသည္ .. ... ။

မိမိလက္ေမာင္းေပၚ လက္တစ္ဖက္လာတင္သည္ကို ဆိုးေပခံစားလိုက္ရ၏။ သူခ်ာကနဲလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုလိပ္ေတာ္မင္းတစ္ဦး၏ မ်က္ႏွာၿပဲၿပဲႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။

"ခင္ဗ်ား ဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ"
"ဘာမွမလုပ္ပါဘူး"

"ဒါဆိုလိုက္ခဲ့"
ပုလိပ္ေတာ္မင္း သူ႔ကိုေခၚသြားသည္။

ေနာက္ေန႔နံနက္တြင္ ပုလိပ္ရံုးရွိ တရားသူႀကီးက သူ႔အားအမိန္႔ခ်မွတ္လိုက္သည္။

"ကၽြန္းေပၚတြင္ သံုးလတိတိ သြားေရာက္ေနထိုင္ေစ"
"........................... "


အက်ယ္သိခ်င္တယ္ဆို