ေကာင္းကင္ႀကိဳး

ကၽြန္မ ျမဴမ်ားက်ေနေသာ ပဲြေစ်းတန္းတစ္ခုထဲေရာက္ေနသည္.. ဆိုင္းသံ.. လူသံ.. စက္ဘီးေခါင္းေလာင္းသံေတြ.. ဆီေညွာ္အနံ႔ေတြ.. ယမ္းနံ႔ေတြ.. စံပယ္ပန္းနံ႔ေတြ.. အေရာင္စံုအရိပ္ေတြ ကၽြန္မနားမွာ ရႈပ္ရွက္ခတ္လို႔ေနတာပဲ.. မူးခ်ာလည္ၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္သြားေနတုန္း ရုတ္တရက္ ကို႔ ကို လွမ္းျမင္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ.. သူက မိုးပ်ံပူေပါင္းေရာင္းတဲ့ အသည္ႀကီးနားမွာ ရပ္ေနသည္.. စက္ဘီးတစ္ခုကို ေက်ာေပးကာ မီွၿပီးရပ္ေနပံုက ထံုးစံအတိုင္း ခပ္ႏြဲ႔ႏဲြ႔ပါပဲ.. သူက ဘယ္ေတာ့မွ မတ္မတ္ဆန္႔ဆန္႔မေနတတ္ပါ.. လက္ျပင္ကိုကိုင္းၿပီး ေပ်ာ့တိေပ်ာ့ဖတ္လမ္းေလွ်ာက္တတ္သည္.. ရွည္လ်ားသြယ္ေပ်ာင္းေသာ ကိုယ္ခႏၶာက ဘယ္လိုလမ္းေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ လွေနသည္ပင္..

“ကို”
သူ႔ကို ေခၚရင္း အနားကိုေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္.. သူမွီၿပီးရပ္ေနတာက မိုးပ်ံပူေပါင္းသည္ႀကီးရဲ႕ စက္ဘီးျဖစ္ရမည္ဟု ကၽြန္မေတြးလိုက္မိ၏.. ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ စက္ဘီးေနာက္ထိုင္ခံုတန္းမွာ မိုးပ်ံပူေပါင္း ေရာင္စံုေလးမ်ားကို ခ်ိတ္ထားလို႔ေပါ့..

သူက ကၽြန္မကို ဘာစကားမွမေျပာပါ.. ခပ္စိုက္စိုက္ပဲ ၾကည့္ေနသည္..

သူ႔မ်က္လုံုးမ်ားက အစိမ္းေရာင္တလက္လက္.. ဘာျဖစ္တာလဲ.. ကၽြန္မ ဘာမွားသြားလို႔လဲ..
ကၽြန္မက အစိမ္းေရာင္ကို မုန္းပါသည္.. အစိမ္းက ပညာေရးရဲ႕အေရာင္ .. က်န္းမာေရးရဲ႕အေရာင္.. လႊမ္းမိုးေသာအေရာင္.. ဒါေတြအျပင္ စိမ္းကားမုန္းတီးျခင္း.. ေအးစက္ျခင္းလည္းျဖစ္ေသးသည္ေလ.. စာက်က္ရတာမုန္းေသာကၽြန္မ.. ငယ္စဥ္က ခ်ဴခ်ာသျဖင့္ ေဆးရံုေဆးခန္းမၾကာခဏေရာက္တတ္ေသာ ကၽြန္မသည္.. အစိမ္းကို မုန္းတာအျပင္ ေၾကာက္တာပါ ေရာေနေသးသည္..

“ကို”
ကၽြန္မေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ေခၚမိျပန္သည္.. ထိုအခါ သူက ကၽြန္မကို မျမင္ခ်င္ေတာ့သလိုပင္ မ်က္စိကိုေမွးမိွတ္လိုက္ကာ တစ္ဖက္သုိ႔လွည့္သြားပါသည္.. ရုတ္တရက္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ေမွာင္သြားသည္.. ထိုအခါမွ ကၽြန္မသတိထားမိပါသည္.. ေစာေစာက လင္းေနတာက သူ႔မ်က္လံုးက အစိမ္းေရာင္မ်ားေၾကာင့္ပဲ.. ဒုကၡပါလား.. ပတ္၀န္းက်င္ကိုေတာင္ အေရာင္ဟပ္ေစေလာက္ေအာင္ သူ႔မ်က္လံုးေတြ ေတာက္ပေနခဲ့တယ္.. ၿပီးေတာ့ အေရာင္က အစိမ္းေရာင္.. သူ႔ရဲ႕အမုန္းစိတ္ေတြဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႀကီးမားေနသလဲ.. ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုရည္ရြယ္တဲ့ အမုန္းမ်ားလဲ..

ဘာစကားမွ မေျပာေတာ့ပဲ ကၽြန္မသူ႔ေရွ႕မွာရပ္ေနပါသည္.. သူ႔ရွဴထုတ္လိုက္ေသာ ေလေငြ႕ကေလးမ်ားကို ကၽြန္မခံစားလို႔ရေန၏.. သူကေရာ .. ရွဴသြင္းလိုက္ေသာ ေလတိုင္းမွာ ပါသြားမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕ အေငြ႔အသက္ေတြကို ခံစားရွာေဖြေနလား..
၁ မိနစ္.. ၂ မိနစ္.. မိနစ္ ၂၀ .. ၁ နာရီ... ၂ နာရီ .. .. .. ။

ပတ္၀န္းက်င္မွၾကားေနရတဲ့ အသံေတြအားလံုးတိတ္ဆိတ္ကုန္ၿပီ.. ခုနက ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနေသာ ေညွာ္နံ႔ေတြလည္း မရွိေတာ့.. မုိးပ်ံပူေပါင္းသည္ႀကီးက ဆိုင္ကိုသိမ္းၿပီး လက္က်န္ပူေပါင္းမ်ားကို စက္ဘီးခံုမွျဖဳတ္ယူေနသည္.. သူကေတာ့ မ်က္လံုးကိုမွိတ္ မ်က္ႏွာကိုလဲႊလ်က္ ကၽြန္မေရွ႕မွာရပ္ေနတုန္းပဲ.. လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ေတြထဲထည့္ကာ စက္ဘီးကိုမွီၿပီး ရပ္ေနဆဲ..

“ကို”
သူ႔ကို ကၽြန္မအဲသည္လိုေခၚတုိင္း သူ႔မ်က္ႏွာမွာ အၿပံဳးျဖစ္ေပၚတတ္သည္.. သူက ၿပံဳးရင္ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါသည္.. ျမတ္ႏိုးၾကင္နာမႈမွလဲြ၍ တျခားဘာအဓိပၸါယ္မွမပါသည့္ ေႏြးေထြးေသာအၿပံဳး.. အဲဒီ့အၿပဳံးသည္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲအတြက္ သီးသန္႔လည္းျဖစ္ေသးသည္.. သို႔ေသာ္အခုေတာ့.. အဲသည့္စကား ၃ ခြန္းရွိေနသည့္တိုင္ သူ မၿပံဳးလာေသးပါ.. ပတ္၀န္းက်င္မွာ လူသူမရွိေတာ့ေသာအခါ အေအးဓာတ္က ပိုကဲလာသလိုပဲ.. အေအးသက္သာလို သက္သာျငား ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကိုက်ံဳ႕လိုက္ကာအသက္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ရွဴလိုက္မိပါသည္.. ကၽြန္မ သိပ္ခ်မ္းေနၿပီ .. ျပန္ၾကရေအာင္..

“ကို”
ေခၚရင္း သူ႔လက္ကို ကၽြန္မလွမ္းထိကိုင္လိုက္သည္..
သူက ကၽြန္မလက္ကို ပုတ္ထုတ္လိုက္ပါသည္...
ရုတ္တရက္.. ..
ေရာင္စံုမုိးပ်ံပူေပါင္းေတြ ကၽြန္မတို႔ေဘးပတ္လည္ကေန ပ်ံတက္သြားၾကသည္.. ခ်ည္ထားေသာႀကိဳးေလးေတြျပတ္ကာ ေကာင္းကင္ေပၚသို႔ ဖရိုဖရဲပ်ံတက္သြားေသာ ပူေပါင္းေလးမ်ားကို ကၽြန္မေမာ့ၾကည့္လိုက္မိ၏.. သူတို႔မွာ သြားရမည့္ ဦးတည္ရာေနရာမရွိ.. ေကာင္းကင္အျမင့္မွာ သူတို႔ကို ဆီးႀကိဳဖမ္းယူမည့္သူမရွိ.. အထဲမွေလမ်ားကုန္သြားခ်ိန္မွာ ေလ်ာ့ရဲစြာ မလွပစြာေျမျပင္ေပၚသို႔ ျပန္က်လာရမည့္အျဖစ္ေတြပဲ.. ေျမျပင္ႏွင့္ခ်ည္ထားေသာႀကိဳးျပတ္သြားသျဖင့္ ကစဥ့္ကလ်ားလြင့္ပ်ံသြားရသည့္ ပူေပါင္းေလးေတြအစား ကၽြန္မရင္နာမိပါသည္..

လက္မွတဆစ္ဆစ္နာလာသျဖင့္ ကၽြန္မလက္ကို ကၽြန္မ ငံု႔ၾကည့္လိုက္မိသည္.. လက္ဖေနာင့္ေနရာမွာ အသားပြန္းပဲ့ကာ ေသြးေတြထြက္ေနပါသည္.. ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ကၽြန္မေျမႀကီးေပၚမွာ လဲေနရတာလဲ.. သူလက္ကိုပုတ္ထုတ္လိုက္တဲ့အရွိန္က အဲသည့္ေလာက္ျပင္းသလား.. ကၽြန္မလဲက်သြားၿပီး လက္မွာဒဏ္ရာရတဲ့အထိေလ.. သူက ကၽြန္မကို ဘယ္တုန္းကမွ ဒီလိုၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း မဆက္ဆံဖူးပါဘူး..

မယံုၾကည္ႏိုင္စြာ သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အစိမ္းေရာင္ေတာက္ပေနေသာ မ်က္၀န္းတစ္စံုကို ကၽြန္မရင္ဆိုင္ရျပန္သည္.. မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္လိုက္မိ၏.. ကၽြန္မကို အဲလိုမၾကည့္ပါနဲ႔.. ကို ဘာျဖစ္ေနတာလဲ.. ဘာလို႔ ကၽြန္မကို ဒီလိုဆက္ဆံရတာလဲ..

“ေနာက္တစ္ပတ္မွာ မင္းသြားေတာ့မယ္လို႔ မင္းအေမကေျပာတယ္”

ပထမဆံုးအႀကိမ္သူ႔ဆီမွ စကားသံကိုၾကားရသည္.. ကၽြန္မက သူ႔မ်က္လံုးေတြကိုေၾကာက္သျဖင့္ ေမာ့မၾကည့္ပါ.. ေနာက္တစ္ပတ္မွာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ကၽြန္မအၿပီးအပိုင္ထြက္သြားေတာ့မည္.. သူမပါေသာ.. သူလိုက္လို႔မျဖစ္ႏိုင္ေသာ.. သူမလိုက္ခ်င္ေသာ ခရီးရွည္ႀကီးတစ္ခုကို ကၽြန္မသြားေတာ့မည္.. အဲဒါကို ဖြင့္မေျပာရက္သျဖင့္ အခ်ိန္ေတြဆြဲေနခဲ့တာ.. အဲဒါကိုေျပာဖို႔ကို ကၽြန္မေရွာင္ရွားေနမိတာ.. ပညာရပ္ေတြ ေခတ္မီတိုးတက္မႈေတြ .. ျမင့္မားေသာ လူေနမႈအဆင့္အတန္းေတြကို ကၽြန္မက မက္ေမာသေလာက္.. သူကေတာ့ ေအးေဆးၿငိမ္ဆိတ္မႈ ေရွးက်မႈတို႔ကို မစြန္႔ဖယ္ႏိုင္သူျဖစ္သည္.. အၿပိဳင္အဆိုင္ စိန္ေခၚမႈေတြကို ကၽြန္မ စိတ္လႈပ္ရွားတက္ၾကြသေလာက္ သူကေတာ့ ေရာင့္ရဲေက်နပ္စြာ ေနထိုင္ခ်င္သူျဖစ္သည္.. ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕လမ္းေတြမွာ သူ႔ကို အပါေခၚလို႔မရႏိုင္ မျဖစ္ႏိုင္.. အဲဒါကို သူသိေအာင္လည္း မေျပာရက္ႏိုင္..
ကၽြန္မတို႔ ၂ ေယာက္က အႀကီးအက်ယ္ကြာျခားလြန္းပါသည္..

“မင္းကို ကိုယ္အႀကိမ္ႀကိမ္တားခဲ့တာေတာင္ မင္းနားမေထာင္ဘူးေနာ္.. ကိုယ့္ထက္ မင္းရဲ႕ပညာရပ္ေတြ.. မင္းရဲ႕အရည္အေသြးေတြကို ပိုတန္ဖိုးထားပါတယ္ဆိုတာ သက္ေသျပလိုက္တာပဲေပါ့”
“ကၽြန္မ ကို႔ကို ခ်စ္ပါတယ္”
“ေတာ္စမ္းပါကြာ”

သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္.. သူ႔မ်က္လံုးစိမ္းစိမ္းေလးေတြဆီမွာ တလက္လက္ေတာက္ေနေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္မအသံတိတ္ရိႈက္လိုက္မိျပန္ပါသည္.. ကၽြန္မ ကို႔ကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္ ကိုရယ္.. ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ အႀကီးမားဆံုး.. ကၽြန္မတစ္သက္လံုး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရတဲ့ ဒီအခြင့္အေရးကလည္း သိပ္အေရးႀကီးေနတယ္ဆိုတာ ကိုနားလည္ေအာင္ ကၽြန္မဘယ္လိုရွင္းျပရပါ့မလဲ..

ထို႔ေနာက္..
သူထြက္သြားပါသည္.. ႏွင္းမ်ားစိုစြတ္ေနေသာ ေျမျပင္မွာ လဲက်က်န္ခဲ့တာက သူျမတ္ႏိုးယုယခဲ့ဖူးတဲ့ မိန္းမမဟုတ္သလိုပဲ.. အစိမ္းေရာင္အရိပ္ကေလး တလြင့္လြင့္ေ၀းကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာကို ကၽြန္မလိုက္ၾကည့္ေနမိ၏.. ထို႔ေနာက္ အားတင္းကာ ကၽြန္မထရပ္လိုက္ပါသည္..

ခ်ည္ထားေသာႀကိဳးျပတ္သြားသျဖင့္ က်ယ္ျပန္႔ေသာေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးထဲသို႔ ကစဥ့္ကလ်ားပ်ံတက္သြားရေသာ မိုးပ်ံပူေပါင္းေလးမ်ားအစား ကၽြန္မရင္နာခဲ့ဖူးပါသည္.. သူတို႔မွာ သြားရမည့္ ဦးတည္ရာေနရာမရွိ.. ေကာင္းကင္အျမင့္မွာ သူတို႔ကို ဆီးႀကိဳဖမ္းယူမည့္သူမရွိ..
ဒါေပမယ့္လည္းေပါ့ေလ..
အနည္းဆံုးေတာ့..
သူတို႔အျမင့္ကို ေရာက္သြားေသးတယ္မဟုတ္လား.. .. ။