သားဉာဏ္ ေဆးရံုုတက္ရျခင္း

ကေလးနည္းနည္းသက္သာလာၿပီဆိုုေတာ့ ျဖစ္ပ်က္သမ ွ်အကုုန္ စာရွည္ႀကီး ျပန္ေရးၿပီး မ ွ်ေဝညီးတြားရဦးေတာ့မွာေပါ့..

ျဖစ္ပံုုက ဒီလိုု.. သားသားက တနဂၤေႏြေန႔ ညက လိေမၼာ္သီးအေသးေလးေတြ အားႀကီးပဲ စားတယ္.. ပံုုမွန္ဆိုု ညဘက္ လိေမၼာ္သီးသိပ္မေကၽြးဘူး.. အဲ့ေန႔ကေတာ့ အလိုုလိုုက္ေသာ ဖိုုးေအက စားပါေစဆိုုၿပီး ေကၽြးတာနဲ႔ မ်ားႀကီးစားတယ္တဲ့.. အိမ္ကလူေတြကမသိဘူး.. ညဘက္က်ေတာ့ ငွက္ေပ်ာသီးစားၿပီး အိပ္တယ္.. တနလၤာမနက္က်ေတာ့ ပဲျပဳတ္ထမင္းစားတယ္.. ၿပီးေတာ့ ေဆာ့တယ္.. စာအုုပ္ပံုုေပၚ ေျပးတက္ စာအုုပ္ေတြေလ ွ်ာက် သူ ဟန္ခ်က္ပ်က္ ေဘးက စာအုုုုပ္စင္နဲ႔ေဆာင့္.. ေအာ္ၿပဲ.. မ်က္ရည္ေတြထြက္.. ခ်က္ခ်င္းတိတ္သြားၿပီး ဆက္ေဆာ့.. ခဏေနေတာ့ အန္..

သူ အစာမေၾကလိ႔ုု အန္တယ္ထင္တယ္ေပါ့.. အဲ့ဒါနဲ႔ ဒီအေမ ေဒၚညီက လက္စဲြေတာ္ မဟာေျဖေဆးကိုုေကၽြး.. ေန႔လည္က် ထမင္းမစား ေကၽြးလိုု႔မရဘဲ.. ႏိုု႔ဗူးေတင္းစိုု႔ၿပီး အိပ္သြား.. ျပန္ထ မုုန္႔စား ျပန္အန္.. အဲ့ေတာ့မွ မ်က္လံဳးျပဴးကုုန္ၿပီး ပါရမီကိုု သြားရတယ္.. ကေလးဆရာဝန္ ပေရာ္ဖက္ဆာေဒၚေအးေအးနဲ႔ ျပတယ္.. ေခါင္းေဆာင့္ထားတယ္ေျပာမိေတာ့ အန္တာက ထိုုးအန္တာလား မွိန္းလားဘာလားေတြေမးတယ္.. ထိုုးအန္တယ္လည္းဆိုုေရာ ဒါဆိုု ေခါင္းထိလိုု႔အန္တာ.. ဓာတ္မွန္ရိုုက္ၾကည့္မယ္ေျပာတယ္.. ညီက ေျပာေသးတယ္ “ဗိုုက္နာတာေရာ မဟုုတ္ေလာက္ဘူးလား.. မနက္က ဗိုုက္ကေလးကိုု ႏွိပ္ေနတယ္ စမ္းေပးပါ” ေျပာေတာ့ စမ္းေပးတယ္.. ဒါေပမယ့္ သားသားက ေဆးခန္းဆိုု ဟိုုတခါနဲ႔တင္ အရမ္းေၾကာက္ေနေတာ့ လံဳးဝအထိအကိုုင္ မခံေတာ့ဘူး.. ဒီေတာ့ နားက်ပ္လညး္ေသခ်ာေထာက္မရ ဗိုုက္လည္းမကိုုင္လိုုက္ရဘဲ.. ဗိုုက္မဟုုတ္ဘူးလိုု႔ပဲ ေျပာတယ္..

မလိုုဘဲမရိုုက္ေသးဘူးဆိုု ျပန္လာေတာ့ အျပန္လမ္းမွာ ကားေပၚမွာ အန္ျပန္တယ္.. ျပန္လွည့္ၿပီး ေဆးခန္းမွာ ဓာတ္မွန္ျပန္သြားရိုုက္တယ္.. ဓာတ္မွန္အေျဖရေတာ့ ေဒၚေအးေအးက မရွိေတာ့ဘူး.. ဒါနဲ႔ အေရးေပၚက ဆရာဝန္ကိုုပဲဓာတ္မွန္ျပလိုုက္ရတယ္.. အေရးေပၚမွာ ကေလးေတြမ်ားေနေတာ့ ဆရာဝန္အႀကီးက မၾကည့္ႏိုုင္ဘူး.. လက္ေထာက္ဆရာဝန္ ေပါက္စေလးကိုုပဲ ျပရတယ္.. သူကၾကည့္ၿပီး အရိုုးမက်ိဳးဘူး ေခါင္းမအက္ဘူး ေကာငး္တယ္ေျပာတယ္.. ေျပာေနတုုန္း ေမာင္ဉာဏက အန္ေနျပန္ၿပီ.. အဲ့ဒါနဲ႔ ကိုုရဲေအာင္သူက ဒါဆိုု ကေလးေဆးရံုုသြားေတာ့မယ္ ေျပာေတာ့ သူက ဦးေႏွာက္နဲ႔အာရံုုေၾကာကိုု သြားရမွာ.. အဲ့ကိုု လဲႊလိုုက္မယ္ဆိိုုလိုု႔ ရန္ကုုန္ေဆးရံုုႀကီး အေရးေပၚကိုုသြား ရီဂ်စ္စတာလုုပ္ ဦးေႏွာက္နဲ႔အာရံုုေၾကာကိုု လဲႊလိုုက္ေရာ..

အဲလိုုေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ တခ်ိန္ထဲမွာ ကိုုယ္ေတြက ဘန္ေကာက္က Samitivej ကိုု အီးေမးလ္ပိုု႔ စံုုစမ္းတာေတြဘာေတြ အကုုန္လုုပ္ၿပီးၿပီ.. သူတိုု႔ဘက္ကလည္း ကေလးက ေခါင္းထိတာဆိုုေတာ့ ဒီဘက္က ဆရာဝန္ေတြက ေလယာဥ္ေပးစီးမွ လာပါလိုု႔ေျပာတယ္.. အိုုေခ.. အဆင္သင့္ေတာ့ အကုုန္လုုပ္ၿပီးၿပီ လိုုရင္သြားရံုုပဲေပါ့..

အေရးေပၚမွာ ဘဝင္မက်တာေတြကေတာ့ ထံုုးစံအတိုုင္းျဖစ္တယ္.. စာရင္းသြင္းတယ္.. ျမန္ပါတယ္.. ဒီဘက္ ပါရမီက လဲႊစာလည္းပါေတာ့ သိပ္ျပႆနာ မရွိဘူး.. ဒါေတာင္ ကိုုရဲေအာင္သူက ကေလးခ်ီထားရင္း “ဦးေႏွာက္အာရံုုေၾကာက ဘယ္ဘက္လဲ ဘယ္နားလဲ” ေမးတာကိုု အဲ့ဒီက ဆရာဝန္ေကာင္ေလးက “ဟိုုနားမွာေစာင့္လိုု႔ေျပာေနတယ္ေလ ဟိုုမွာေစာင့္” ဆိုုၿပီး လက္ညွိဳးထိုုးၿပီး ေအာ္ေသးတယ္.. ေဘးကေန ညီ့အေမက “မဟုုတ္ဘူး ကိုုယ့္ကားနဲ႔ကိုုယ္ သြားလိုု႔ရမရ သိခ်င္လိုု႔ ဘယ္နားလဲေမးတာ” ဆိုုမွ နည္းနည္းအသက္ပိုုႀကီးတဲ့ ဆရာဝန္မက ေသခ်ာျပန္ေျပာတယ္.. ထားပါေတာ့..

အဲ့ဒါ ညေန ၆း၃၀ ေလာက္ရွိေနၿပီ.. သူတိုု႔ေဆးရံုုကားနဲ႔ ကေလးကိုုေခၚသြားေတာ့ ကိုုရဲလိုုက္သြားတယ္.. ညီတိုု႔က ကားနဲ႔သြားႀကိဳေစာင့္ေနတယ္.. ဟိုုကိုုေရာက္တယ္.. မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ အဆက္အသြယ္အကူအညီေတြနဲ႔ဆိုုေတာ့ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္တိုု႔ ေဒါက္တာျမတ္သူတိုု႔လိုု အႀကီးအကဲဆရာဝန္ႀကီးေတြဆီ ကိုုယ့္ကေလးနာမည္က သိႏွင့္ေနၿပီ.. ဒါေပမယ့္ ေဆးရံုုကားေရာက္ေတာ့ ဒရိုုင္ဘာက လူနာေဆးစာအုုပ္ေတြအထပ္လိုုက္ ကိုုင္ထားၿပီး အေပါက္မွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာလုုပ္ေနျပန္ေရာ.. “ကေလးစာအုုပ္ေပး အေပၚတက္ႏွင့္မယ္ ဆရာဝန္ျပမယ္” ေျပာတာကိုု “က်ေနာ္ယူထားမွာ က်ေနာ္ပါမွရမွာ တက္ႏွင့္လိုု႔မရဘူး” ဆိုုပဲ.. ေနမေကာင္းေနတဲ့ လူနာေတြက သူေယာင္ခ်ာခ်ာလုုပ္ အာဏာျပတာကိုု ေစာင့္ေနေတာ္မူရတယ္.. ထားပါေတာ့..

အေပၚေရာက္.. လူနာၾကည့္.. “ဟုုတ္ကဲ့ ဆရာ ခုုပဲ ဉာဏေအာင္ ေရာက္လာတယ္ သမီးၾကည့္ၿပီး ဆရာ့ကိုု ျပန္ေျပာပါ့မယ္”ဆိုုၿပီး ကိုုယ္ေတြကိုု ပထမဆံုုးၾကည့္ေပးပါတယ္.. ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုုလုုပ္မယ္ဘာလုုပ္မယ္ကိုု ဖုုန္းနဲ႔ေတြ ေျပာတယ္.. ကူညီတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကိုု အရမ္းေက်းဇူးတင္မိတဲ့အခ်ိန္ပဲ.. မဟုုတ္ရင္ အဲ့ဒီ လူနာၾကည့္ခန္းေသးေသးေလး ေရွ႕မွာ ဘယ္အခ်ိန္ေခၚၾကည့္မယ္မွန္းမသိ တေစာင့္ေစာင့္ လုုပ္ေနရမွာ..

ကုုတင္က ေအာက္ထပ္မွာရတယ္.. သားသားက အေျခအေနမဆိုုးဘူး.. ေခါင္းထိတာဆိုုေပမယ့္ အထဲမွာ တခုုခုုျဖစ္တဲ့ လကၡဏာမရွိဘူး.. မမွိန္းဘူး ေသြးမယိုုဘူး.. အန္ေနတာတခုုပဲ.. တညလံုုး ဒုုကၡေရာက္.. အေအးႀကိဳက္တဲ့ ကေလးက ပူအိုုက္လြန္းလိုု႔ ေခၽြးေတြထြက္ ႏံႈးေန.. ျခင္ေတြကိုုက္လိုု႔ လူႀကီးေတြ တညလံုုးမအိပ္ဘဲျခင္ယပ္ေပးရ.. ေဘးကုုတင္ေတြက လူနာေတြကညီး.. ရြံတတ္တဲ့ ကေလးဆိုုေတာ့ သူမ်ားအန္သံၾကားရင္ သူက လိုုက္အန္.. ကိုုယ္ပူခ်ိန္ေတြ ထိုုးတက္.. ေနာက္ဆံုုး မခံႏိုုင္လိုု႔ ဆရာဝန္ကိုု မနက္ ၃ နာရီႀကီး သြားေျပာၿပီး သားသားကိုု ကားထဲမွာ ျပင္ဆင္ေပးၿပီး အိပ္ခိုုင္းရတယ္.. ခရီးသြားမယ္လိုု႔ သူကထင္ေနပံုုပဲ.. တာ့တာ တဲ့.. ကားထဲေရာက္မွအဲကြန္းနဲ႔ ဘာနဲ႔ဆိုုေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္သြားတယ္..

အစိုုးရေဆးရံုုေတြက အားကိုုးစရာေကာငး္ပါတယ္.. ကၽြမ္းက်င္ဆရာဝန္ေတြ အခ်ိန္ျပည့္ရွိတယ္.. ပစၥည္းစံုုတယ္.. ခက္တာက လူနာအတြက္ ဘာတစ္ခုုမွသက္ေတာင့္သက္သာမရွိဘူး.. အိမ္သာနဲ႔ လူနာကုုတင္ေတြနဲ႔ အေဝးႀကီးေတြ.. လူနာေတြအတြက္ ကုုတင္ေကာငး္ေကာင္းမရွိဘူး.. ျခင္စကာ အဲကြန္းမရွိဘူး.. ေဆးလိုုရင္ အေဝးႀကီးေတြသြားဝယ္ရတယ္.. လူနာၾကည့္တာက အေပၚထပ္မွာ.. ေအာက္ထပ္ကလူနာေတြက အေပၚကိုု တက္တက္ၿပီး သြားျပရတယ္.. ကေလးေဆာင္ သပ္သပ္မရွိေတာ့ လူႀကီးေတြၾကားထဲေနရ.. လူနာကုုတင္ေတြက တခုုနဲ႔တခုု ကပ္ေနေတာ့ ေရာဂါေတြျပန္ကူးမွာ ေၾကာက္ရ.. လူနာေစာင့္ေတြ ျဖစ္သလိုု ၾကမ္းေပၚမွာအိပ္ရ.. (လူနာကုုတင္ေပၚလူနာေစာင့္ မထိုုင္ရ)လိုု႔စာကပ္ထားေပမယ့္ လူနာေစာင့္ထိုုင္စရာ ဘာတစ္ခုုမွ မေပးထားႏိုုင္ဘူး.. ဒီၾကားထဲ အနီဝတ္ေတြ အစိမ္းဝတ္ေတြရဲ႕ ပက္စက္တဲ့အေျပာေတြကိုုလည္း ခံရတယ္..

၉ လသား ကေလးေလးတစ္ေယာက ္ပုုခက္ေပၚက လိမ့္က်လိုု႔ ေဆးရံုုလာတက္တာကိုု အဲ့ အစိမ္းဝတ္အန္တီက ေျပာထည့္လိုုက္တာ “အေမက ဘာလုုပ္ေနလိုု႔လဲ” တဲ့.. ညီသာဆိုု “ဒီလိုုပဲ ကေလးမၾကည့္ဘဲ သြားရြေနမိလိုု႔” လိုု႔ေျဖပစ္လုုိက္မိမလားမသိဘူး.. ျမန္မာႏိုုင္ငံမွာ victim blaming လုုပ္တဲ့အက်င့္ဟာ အရိုုးကိုုစဲြေနတာ.. ဒီစကားက နာ့ပ္စ္ တစ္ေယာက္က ေျပာသင့္တဲ့ စကားလား.. နည္းနည္းေလးမွကိုုယ္ခ်င္းစာတရား မထားဘူး.. က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈအတြက္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရမွာေတြ လိုုအပ္ေနတာေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔လာခဲ့ရတယ္.. ေကာငး္ပါတယ္.. ခုု အလုုပ္သစ္ဝင္မွာက CSR အပိုုင္းဆိုုေတာ့ ထည့္သြင္းစဥ္းစားစရာေတြ တိုုးတာေပါ့..

အဲလိုုနဲ႔ မိုုးလင္းၿပီး အဂၤါေန႔ေရာက္.. ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က ကေလးေခၚၾကည့္.. သူၾကည့္ေနတုုန္း အန္.. ဒါေပမယ့္ ေခါင္းရဲ႕လကၡဏာလည္း မဟုုတ္ ေဆးရံုုေနရတာကလည္း ကေလးစိတ္ဆင္းရဲေတာ့ အိမ္ျပန္ေခၚခြင့္ေပးတယ္.. ခ်က္ခ်င္းပစၥည္းသိမ္းၿပီး ၁၀ နာရီမွာ ကေလးေခၚျပန္.. သူ႔အဖိုုးက ေဆးရံုုဆင္းစာ ေစာင့္ယူတာ ေန႔လည္ ၂ နာရီမွ ျပန္ေရာက္တယ္.. အဲ့ေန႔ တစ္ေနကုုန္ ထပ္မအန္ဘဲ ႏိုု႔ဗူး နည္းနည္းစီစိုု႔ႏိုုင္တယ္.. ေကားင္ေကာင္းအိပ္တယ္.. ရီၿပံဳးစကားေျပာတယ္.. ေနာက္ေန႔ ဗုုဒၶဟူး တစ္ေနကုုန္ လန္းဆန္း ရီေမာ ေဆာ့ေနတယ္.. ထမင္းနည္းနည္းစားတယ္.. ဒါေပမယ့္ ဝမ္းသြားတာ ၅ ခါေတာင္.. သူ ျပန္ေဆာ့ေနၿပီ ေနေကငး္ၿပီဆိုုၿပီး ပံုုေတာင္ တင္လိုုက္ေသးတယ္..

ၾကာသပေတးက်ေတာ့ မနက္ခင္းအေစာႀကီးမွာ အဖ်ားေတြတက္.. ဝမ္းသြား.. ၁ ခါအန္.. တစ္ေနကုုန္ ႏိုု႔ပဲနည္းနည္းစီ စိုု႔ႏိုုင္ၿပီး ေပ်ာ့ေခြေနတာပဲ.. ကိုုယ္ေတြလည္းပူတယ္.. အဲ့အခ်ိန္မွာ လူက အရမ္းကိုုလြတ္သြားၿပီ.. မအိပ္ရတာလည္း ၄ ညရွိၿပီဆိုုေတာ့ စိတ္ကလည္း ေဂါက္သလိုု ေၾကာင္သလိုုျဖစ္ ကၽြတ္ဆတ္ဆတ္ စိတ္မရွည္ေတြျဖစ္.. ဘန္ေကာက္ေဆးရံုုကိုု ထပ္ဆက္သြယ္... ကေလးဆရာဝန္ ေဒၚၾကဴၾကဴစိုုး စိတ္ရွည္တယ္ဆိုုပီး ညႊန္းၾကတဲ့ ေဒါပံုုက ေဆးခန္းကိုု ဖုုန္းဆက္ တိုုကင္ယူ.. တိုုကင္ယူတဲ့ ဆရာဝန္မရဲ႕ အေမအဖြားႀကီးက စကားေျပာ အခ်ိဳးမေျပ.. ေမာက္မာလြန္းလိုု႔ ရန္ျဖစ္.. bioflore တိုုက္ ဓာတ္ဆားရည္ကိုု အတင္းေခ်ာ့တိုုက္ မရေတာ့ ခ်ဳပ္တိုုက္.. ထိုုင္မရ ထမရ စိတ္ပူ.. သူအိပ္ေနတုုိင္း အသက္ရွဴရဲ႕လား သြားသြားစမ္းလိုုက္.. ခိုုး ငိုုလိုုက္.. ျပန္ႏိုုးလာၿပီး စကားေျပာရင္ စိတ္ေအးလိုုက္..

ညေန ၆ နာရီက်ေတာ့မွ ေဒၚၾကဴၾကဴစိုုးေဆးခန္းကိုုေျပး.. စမ္းသပ္ေတာ့.. အမေလးးး ေတာ္ပါေသးရဲ႕.. ဗိုုက္အေအးပတ္တယ္ေခၚမလား.. အစာမေၾက ဝမ္းပ်က္တာတဲ့.. ေသာက္ေဆးပဲ မနက္တခါ ညတခါတိုုက္ရမယ္ဆိုုလိုု႔ စိတ္ေတာ္ေတာ္ေအးသြားတာပဲ.. ဒါေတာင္ အျပည့္မေအးေသးဘူး.. ဒီကဆရာဝန္ေတြရဲ႕ ေရာဂါရွာေဖြကုုသမႈကိုု သိပ္စိတ္မခ်ဘူးေလ.. ကေလးကလည္း မေျပာတတ္ေသးတဲ့ အရြယ္ကိုုး.. ဒါေပမယ့္ မေက်နပ္တာ တစ္ခုုပဲ.. mother instinct ကိုုမယံုုၾကတာကိုုေလ.. ဗိုုက္ျဖစ္တာထင္တယ္လိုု႔ အခါခါေျပာပါလ်က္နဲ႔ ဘယ္ဆရာဝန္ကမွ ဗိုုက္ကိုုမစမ္းလိုု႔ ကေလးပိုုခံရတာလိုု႔ ထင္တာပဲ.. မွန္ပါတယ္ ပိုုအေရးႀကီးတာကိုု ဦးစားေပးကုုရလိုု႔ ေခါင္းကိုု အာရံုုစိုုက္ စစ္ေဆးၾကတယ္ဆိုုတာ.. ဒါေပမယ့္ ဗိုုက္ကိုုလည္း စမ္းေပးပါလိုု႔ ဆရာဝန္ ၃ ေယာက္တိတိကိုု ေျပာတာေတာင္ ဗိုုက္မဟုုတ္ဘူး ဗိုုက္ဆိုု ဒီလိုုလကၡဏာမဟုုတ္ဘူး ထိုုးအန္တာက ေခါင္းထိလိုု႔ ဆိုုတာခ်ည္းပဲ ေျပာလိုု႔ အံ့ၾသတာ..

ခုုသားသားျဖစ္တာမွာ ျဖစ္ႏိုုင္ေခ်က ၂ ခုု.. ပထမ ၆၀% ျဖစ္ႏိုုင္တာက.. အစကတည္းက အစာမေၾကဝမ္းပ်က္တာ ေခါင္းေဆာင့္တာနဲ႔ တိုုက္ဆိုုင္သြားၿပီး ေဆးကုု ေနာက္က်တာ.. ေနာက္ထပ္ ျဖစ္ႏိုုင္ေခ် ၄၀% က ေခါင္းေဆာင့္တဲ့အရွိန္ေၾကာင့္ အန္တာ.. အရမ္းမျပင္းထန္လိုု႔ ဘာမွ ႀကီးႀကီးမားမားမျဖစ္ဘဲ ေဆးရံုုကေန တျခားလူေတြဆီက မသန္႔တာေတြကူးလာလိုု႔ ဝမ္းပ်က္တာ.. အဲ့လိုု ထင္ရတာအေၾကာင္းကဘာလဲဆိုုေတာ့ ေဆးရံုုမွာ တညေစာင့္အိပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညီေရာ ကိုုရဲေရာလည္း ဝမ္းေလ ွ်ာသလိုုေတြျဖစ္လိုု႔..

ကဲ- ျဖစ္ပံုုကေတာ့ ဒါပဲ.. ခုု ဒီေန႔ ေသာၾကာမွာေတာ့ သားဉာဏ္ ဝမ္းတခါပဲသြားတယ္.. မအန္ဘူး.. ႏုုိ႔ဗူးစိုု႔တယ္.. ထမင္းနည္းနည္းပုုစိေလး စားတယ္.. စကားေျပာတယ္.. မ်က္ႏွာေတြေျပာင္တယ္.. ပိုုေကာင္းလာတယ္လိုု႔ ထင္ပါတယ္.. သက္သာသြားမယ္လိုု႔လည္း တကယ္စိတ္ထဲ ထင္တာပါပဲ.. ျဖစ္ခဲ့တဲ့ရက္ေတြမွာ ကူညီေပးၾကသူေတြ စိတ္ပူၾကသူေတြ အၾကံေပးၾကသူေတြ အကုုန္လံုုးကိုု တကယ္ကိုု ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.. သားသားရဲ႕ အဖိုုးအဖြားေတြ အေဒၚေတြ ဦးေလးေတြကိုုလည္း မိဘ ၂ ပါးရဲ႕ ဆံုုးျဖတ္ခ်က္တိုုင္းကိုု အေလးထားၿပီး ဝင္မစြက္ဖက္ပဲ ေဘးကေန အဆင္ေျပေအာင္ ပံ့ပိုုးကူညီၾကလိုု႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.. တညလံုုး ေဆးရံုုလိုုက္ေစာင့္ေပး ေဆးလိုုရင္ေျပးဝယ္ေပး ျခင္ယပ္ေပးတဲ့ YAT GROUPက ေအာင္ေက်ာ္ထက္ေရာ၊ ခ်က္ခ်င္းဖုုန္းေတြဆက္ အကူညီေတြေပးၾကတဲ့ mommy Eih, ma Ei တိုု႔ေရာ၊ ရုုတ္တရက္ေဆးရံုုေျပးလာရတာဆိုုေတာ့ ပိုုက္ဆံလိုုေနမွာပဲဆိုုၿပီး ယူလာေပး ညစာစားဖိုု႔ တေခါက္ထြက္ဝယ္ေပးတဲ့ ma Hlaတိုု႔ လင္မယား၊ ဂဒီးဂဒီး ဖုုန္းဆက္ေမးသမ ွ် ေျဖေပးၾက လူကိုုယ္တိုုင္လာၾကည့္ၾက ဆရာဝန္ႀကီးေတြဆီမွာ အပ္ေပးၾကတဲ့ ma Sandi Thaung, Htoo Myint Naung Yadana, Ko Oakar, ဘစ္ဂီ ေရာ၊ အကုုန္ အကုုန္.. အားလံုုးကိုု ေက်းဇူးအရမး္တင္ပါတယ္.. စိတ္ထဲမွာ တကယ္အေလးအနက္ထားပါတယ္..

YAT-nN + Nyarna Family

#ဦးဂြမယ္ညစ္ပံုုျပင္မ်ား (၁၀)