ကၽြန္မႏွင့္ ဂေရဟမ္ဘဲလ္

ဖုန္းကို စတင္တီထြင္သူသည္ ဂေရဟမ္ဘဲလ္ျဖစ္သည္ဟူေသာ စာကို ႏႈတ္တိုက္က်က္မွတ္ရသည့္အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ ဖုန္းမရွိေသးပါ.. ဖုန္း၏အေရးပါမႈ အသံုးက်မႈကိုလည္း မသိေသးပါ.. အသက္ ၈ ႏွစ္အရြယ္ ကၽြန္မအဖို႔ေတာ့ ဖုန္းသည္ ကၽြန္မအဖြား၏ ဆူပူမႈကို မၾကာခဏခံရေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးေသာ အရာ၀တၱဳတစ္ခုသာ ျဖစ္ခဲ့သည္..

ကၽြန္မ၏အဖြားသည္ ထက္ျမက္ထူးခၽြန္ေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္.. သားသမီး ၈ ေယာက္ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ.. သူ႔လိုပင္ထက္ျမက္စြာႀကီးျပင္းလာေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ႏိုင္ခဲ့သည္.. ဆူးေလၿမိဳ႕လည္က လမ္းတစ္ခုမွ အိမ္ခန္းတစ္ခုကိုပိုင္ဆိုင္ထားၿပီး ကြန္ပ်ဴတာစာစီစာရိုက္ႏွင့္ စာအုပ္.. စကၠဴေရာင္း၀ယ္ေရးကို လုပ္ကိုင္သည္.. ကၽြန္မအေမအပါအ၀င္ က်န္ဦးေလး အေဒၚမ်ားအားလံုး ဖြားဖြားဆီမွာ အလုပ္ဆင္းၾကသည္.. ကြန္ပ်ဴတာစာစီသူကစီ.. စာအုပ္ခ်ဳပ္.. စကၠဴေရာင္း၀ယ္လုပ္သူကလုပ္.. အားလံုး တက္ၾကြညီညြတ္စြာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့သည္ထင္ပါသည္.. အေမေတြက အလုပ္ဆင္းေတာ့ သားသမီးေတြကလည္း အဖြားအိမ္ကို လိုက္လာၾကရသည္.. ေမာင္ႏွမ၀မ္းကဲြေတြ အားလံုးစံုေတာ့ ဖြားဖြားအိမ္အေပၚထပ္မွာ ေဆာ့လိုက္ၾကသည္မွာလည္း ေျဗာင္းဆန္လို႔.. ရန္ျဖစ္လိုက္ၾက.. စိတ္ေကာက္ၾက.. တစ္ခါတေလ စိတ္ေကာက္ၿပီးေအာက္ဆင္းသြားလွ်င္ ထိုဆင္းသြားေသာလူကို ဖြားဖြားက ေခၚကာ အလုပ္ေပးထားေလ့ရွိသည္.. စကၠဴခ်ိဳး တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္.. သားေရပင္ေတြ ရွင္းေပးရတာမ်ိဳး.. စာအုပ္ေတြစီၿပီးထပ္တာမ်ိဳး.. စာအုပ္ခ်ဳပ္ ထားေသာ ပင္ေတြကိုျပားသြားေအာင္ တူေလးနဲ႔ထုေပးရတာမ်ိဳး.. ကၽြန္မတို႔အရြယ္ေတြနဲ႔ လိုက္ရာ သင့္ရာအလုပ္ေလးေတြ အၿမဲရွိေနတတ္ၿပီး အလုပ္ၿပီးလွ်င္ မုန႔္ဖိုးလည္းရတတ္ပါသည္..

သို႔ေသာ္ ျပႆနာက ဖုန္း.. ဖြားဖြားက ဖုန္းလာလွ်င္ ဘယ္လိုေျဖ.. ဘယ္လိုေျပာ စသည္ျဖင့္သင္ထားေပးပါသည္.. တစ္ခါတရံဖုန္းကိုင္ခိုင္းတတ္သည္.. ကၽြန္မကလည္း ဖုန္းဆိုလွ်င္ မကိုင္ခ်င္.. ကိုင္ရမွာအလြန္ေၾကာက္သည္.. ဖြားဖြားသင္ေပးထားသလို “ဟုတ္ကဲ့ အမိန္႔ရွိပါရွင္” ေျပာရံုႏွင့္ ၿပီးသြားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့.. ခုေတာ့ ဟိုတစ္ဖက္ေျပာသည့္လူက ဘာေတြဆက္ေျပာမွန္းမသိ.. ကၽြန္မကလည္း ခဏေလး ကိုင္ထားပါေနာ္ဟုဆိုကာ အေဒၚတစ္ေယာက္ေယာက္ကို လဲႊေပးလိုက္တာပါပဲ.. ထိုစဥ္ကေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ မ်က္ႏွာမျမင္ရသူတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရသည့္ကိစၥကို ဘယ္လိုမွ ခံစားလို႔မရႏိုင္ခဲ့.. ဖုန္းကို ေျပေျပလည္လည္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု မေျဖၾကားတတ္သည့္အတြက္.. သူသင္ေပးထားသလိုေတြ မေျပာသည့္အတြက္ ဖြားဖြားဆူပူတာကို မၾကာခဏခံရေလ့ရွိပါသည္.. “ဂ်စ္ကန္ကန္နဲ႔” တဲ့..
ကၽြန္မအသက္ ထို႔ထက္ပိုႀကီးလာေတာ့ တယ္လီဖုန္းႏွင့္ ဆက္သြယ္မႈကိစၥေတြ လုပ္တတ္လာသည္.. ဖုန္းကို အဆင္ေျပေအာင္ေျပာတတ္လာသည္.. ဖုန္းလက္ခံတတ္လာသည္.. ဖုန္းဟာအေရးပါတယ္လို႔လည္း ကၽြန္မလက္ခံခဲ့ပါသည္.. က်ဴရွင္ကအခ်ိန္ပိုသင္မွာမို႔ ေနာက္က်မယ္ဆိုတာေျပာဖို႔.. ေနလို႔သိပ္မေကာင္းဘူး လာႀကိဳေပးပါလို႔ေျပာဖို႔.. သူငယ္ခ်င္းေတြကို စာလွမ္းေမးဖို႔.. အျပင္သြားရန္ခ်ိန္းဖို႔.. က်န္းမာေရးကိစၥ အေရးေပၚကိစၥေတြေျပာဖို႔.. တယ္လီဖုန္းသည္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ပါသည္..

ကၽြန္မတကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ရန္ကင္းကေန ေတာင္ဒဂံုသို႔အိမ္ေျပာင္းရသည္.. ေက်ာင္းက ပါေမာကၡဆရာမ်ားအတြက္ စီစဥ္ေပးေသာ အိမ္ျဖစ္ၿပီး ရန္ကင္းအိမ္ထက္ အမ်ားႀကီးပိုက်ယ္၀န္းကာ အမ်ားႀကီးပိုေကာင္းပါသည္.. ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးမ်ားမွာ ေက်ာင္းေဘးနားတိုက္ခန္းမ်ားမွာ အေဆာင္ေနၾကသူမ်ားျဖစ္လို႔ ကၽြန္မနဲ႔ အမ်ားႀကီးနီးသြားပါသည္.. သူတို႔အတြက္ စားအိမ္ေသာက္အိမ္တိုးလာသျဖင့္ သူတို႔ကေပ်ာ္ၾကသလို .. ကၽြန္မအတြက္ကလည္း သူတို႔နဲ႔လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထုိင္ အျပင္ေလွ်ာက္သြား.. တဲြသြားတဲြလာႏွင့္ အရမ္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းသြားပါသည္.. သို႔ေသာ္.. ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ ဖုန္းမရွိပါ.. အိမ္ကေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ .. ပါေမာကၡအိမ္ ၄ လံုးထဲသီးသန္႔ ေျမေနရာေလးႏွင့္ထားသည္မို႔.. ေက်ာင္း၀င္းအျပင္ထြက္ရန္လည္းမနီးပါ.. ဖုန္းဆိုင္လည္း အနီးအနားမွာမရွိပါ.. ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ ဟန္းဖုန္းကိုင္ႏိုင္သူလည္းမရွိပါ...
အျပင္ထြက္လည္.. ဒါမွမဟုတ္ သင္တန္းတစ္ခုခုထြက္တက္ၿပီး အျပန္ေနာက္က်မည့္အေျခအေန တစ္ခုခုျဖစ္ခ့ဲလွ်င္ ဆက္သြယ္စရာဘယ္မွာမွမရိွလို႔ ကၽြန္မအလြန္စိတ္ညစ္ပါသည္.. ၅ နာရီျပန္ေရာက္မည္ေျပာခဲ့လွ်င္ ဘာအေၾကာင္း ေၾကာင့္ႏွင့္မွ် ကၽြန္မေနာက္က်၍မရႏိုင္ေတာ့.. ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ လုပ္ခ်င္လွ်င္ မလြယ္ကူေတာ့.. ကၽြန္မတို႔ စိတ္ပ်က္လြန္း ဂ်ီက်လြန္းေတာ့ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဖုန္းတစ္လံုးအိမ္မွာ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သည္.. ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း.. လြယ္ကူလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း.. အလုပ္ကအျပန္ တျခားေနရာတစ္ခုခုကို ကၽြန္မသြားခ်င္လွ်င္ လမ္းေဘးဖုန္းဆိုင္ ေလးမွာရပ္ၿပီး ဂဏန္းေလး ၆ လံုးႏွိပ္လိုက္ရံုပဲ.. ဘယ္ေလာက္အဆင္ေျပလဲ.. အခု ဘယ္နားကို ေရာက္ေနၿပီ ဘယ္ကိုသြားဦးမယ္.. ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္မွာႀကိဳေပးပါ.. ကဲ.. ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္သလဲ..



ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ မနက္ေစာေစာစီးစီးလာတတ္ေသာဖုန္းမ်ားသည္ ကၽြန္မညီမအတြက္ ဖုန္းမ်ားျဖစ္ေလ့ရွိသည္.. တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္အတြက္ ဖုန္းသည္ က်ဴရွင္ ဘယ္အခ်ိန္လဲ. ေက်ာင္းတက္မွာလား.. ဒီေန႔ဘာအခ်ိန္ေတြပါလဲ..စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ.. (တစ္ခါတရံ နင္ဒီေန႔ဘာ၀တ္လာမလဲ ဆိုတာေတြလည္း ပါတတ္ေသး သည္).. ကၽြန္မညီမဖုန္းေျပာပံုက ခပ္ျပတ္ျပတ္ မာေရေက်ာေရ.. တစ္ခါတရံ ရန္ျဖစ္စိတ္ဆိုးေနလားေတာင္ ထင္ရတတ္သည္.. ေန႔လည္ဘက္ဖုန္းမ်ားကေတာ့ ကၽြန္မအေဖ၏ အလုပ္ကိစၥမ်ား ျဖစ္တတ္သည္.. ကၽြန္မက ေန႔လည္ေတြဆို အိမ္မွာ မရွိတတ္သျဖင့္ ေန႔လည္ဖုန္းမ်ားကို စိတ္မ၀င္စားမိပါ.. ညေနပိုင္းႏွင့္ ညဦးပိုင္း ခပ္ေစာေစာ မ်ားအခ်ိန္တြင္ လာတတ္သည့္ဖုန္းမ်ားကေတာ့ ကၽြန္မအေမဖုန္းမ်ားျဖစ္သည္.. သူတို႔ ညီအစ္မအခ်င္းခ်င္း အိမ္အေၾကာင္း သားသမီးအေၾကာင္းေတြေျပာမည္.. ကၽြန္မအဖြား၏ အတင္းမ်ားေျပာမည္.. (ကၽြန္မအဖြားက အခုေတာ့ ဘာအလုပ္မွ်မလုပ္ဘဲ သစ္ပင္ေလးစိုက္၍သာ ေအးခ်မ္းေနေတာ့သည္).. ကၽြန္မအေမဖုန္းေျပာလွ်င္ ၾကာတတ္ပါသည္.. ကၽြန္မတို႔ သားအဖေတြက အေမ သူ႔ညီအစ္မတစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ ဖုန္းေျပာေနၿပီဆိုလွ်င္ “She's start blogging”လို႔ ေျပာင္တတ္ၾကသည္.. ဘာအဓိပၸါယ္လဲေတာ့ ကၽြန္မမသိ.. အဲ့သည့္စကားက ကၽြန္မအေဖတီထြင္ထားေသာ စကားျဖစ္သည္..



ည ၉ နာရီေက်ာ္မွ လာတတ္ေသာဖုန္းမ်ားကေတာ့ ကၽြန္မဖုန္းမ်ားျဖစ္သည္.. အဲသည့္အခ်ိန္ဖုန္းလာရင္ အိမ္ကမိသားစုမ်ားက ဖုန္းနဲ႔ ဘယ္ေလာက္နီးေနပါေစ ဘယ္သူမွ်မကိုင္ပါ.. ခပ္တည္တည္ပဲ ဖုန္းသံကိုေပၿပီး နားေထာင္ေနေလ့ရွိၾကသည္.. ဖုန္းကိုင္ေလလို႔ ကၽြန္မကမ်ား မေျပာမိေစႏွင့္.. ကိုယ့္ဖုန္းကိုယ္ကိုင္ပါလားလို႔ သံၿပိဳင္ေျပာၾကမည္.. ကၽြန္မဆီကို ဖုန္းဆက္မည့္သူက သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရွိပါ.. ကၽြန္မႏွင့္ သိပ္ခ်စ္ခင္ေသာ ၀မ္းကဲြအစ္ကိုတစ္ေယာက္.. နယ္မွ ညီမေလးတစ္ေယာက္.. ႏိုင္ငံျခားမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္.. ရန္ကုန္မွဆိုလွ်င္ ဘေလာ့ဂါအစ္မတစ္ေယာက္.. သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္.. နယ္မွညီမေလးႏွင့္ ၀မ္းကဲြအစ္ကိုကေတာ့ ဆက္လွ်င္နည္းနည္းေစာတတ္သည္.. က်န္သူေတြက ၉ နာရီနဲ႔ ၉ နာရီခဲြ၀န္းက်င္မွာ ဆက္ေလ့ရွိၿပီး.. ည ၁၀ နာရီခဲြနဲ႔ ၁၁ နာရီၾကားဖုန္းမ်ားကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားမွ သူငယ္ခ်င္းပဲျဖစ္ပါသည္..



ငယ္ငယ္က ဖုန္းေျပာရမွာေၾကာက္ေသာ ကၽြန္မသည္ အခုေတာ့ ညဘက္ေတြဆို ဖုန္းေမွ်ာ္ေသာအက်င့္ရွိလာသည္.. ဒီဇိုင္နာအလုုပ္ကို စ၀င္ကတည္းက လူေတြနဲ႔ စကားေျပာျခင္းဆုိသည္မွာ စကားလံုးမ်ားမွတဆင့္သာျဖစ္ခဲ့ရသည္.. အလုပ္ထဲမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၾကာရွည္ေလးျမင့္ စကားမေျပာျဖစ္ပါ.. ကိုယ့္နားလည္ရာ ခင္မင္ရာလူမ်ားႏွင့္ ခ်က္တင္မွတဆင့္စကားေျပာၾကမည္.. အီးေမးလ္ေတြႏွင့္ အလုပ္လုပ္မည္.. ေန႔တိုင္းေျပာဆို ဆက္ဆံေနရေသာေၾကာင့္ ခ်က္တင္မွလူမ်ားသည္ ပိုၿပီးရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္လြယ္ပါသည္.. အျပင္မွာထက္စာရင္ ဘာမဆို ပြင့္လင္းစြာလည္း ေျပာျဖစ္သည္မဟုတ္လား.. ကၽြန္မ အလုပ္၀င္ၿပီး ၅ လေလာက္မွာ အဲသည့္ ခ်က္တင္ကမာၻ ႏွင့္ အင္မတန္အသားက်ခဲ့သည္.. ကၽြန္မအရင္က စကားေျပာေနၾက အစ္ကိုနဲ႔ စကားမေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ.. တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးျခင္းဆိုသည္က ေ၀လာေ၀းခဲ့သည္.. အျပင္ကမာၻမွ လူမ်ားႏွင့္ စကားမေျပာတတ္ေတာ့ဘဲ.. ကမာၻအတုထဲမွာ ကၽြန္မေပ်ာ္၀င္ေနသည္ကို ကၽြန္မအစ္ကိုက သေဘာက်ပံုမေပၚပါ.. သို႔ေသာ္ အဲလိုမွ ကမာၻအတုေလး မတည္ေဆာက္ထားရင္ ကၽြန္မမွာ ေပ်ာ္စရာဆိုတာရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ သူသေဘာေပါက္ပံုရပါသည္.. အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းျဖစ္သည့္ ဖုန္းႏွင့္ စကားေျပာျခင္းကို သူက်င့္သံုးခဲ့သည္.. လံုး၀စကားမေျပာေတာ့တာထက္စာရင္.. လူခ်င္းမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ မေျပာရဘူးဆိုရင္ေတာင္ ဖုန္းထဲကေန လံုးေစ့ပတ္ေစ့ ရွည္လ်ားစြာ.. အေၾကာင္းအရာ မ်ားစြာ.. ပြင့္လင္းစြာ စကားေျပာျခင္းကိုသံုးတတ္ဖုိ႔ သူက က်င့္ေပးခဲ့သည္.. ကၽြန္မစကားျပန္ေျပာတတ္လာပါသည္..



အခုဆို ညေတြမွာ ကၽြန္မ စကားေတြေျပာသည္.. အစ္ကိုနဲ႔ တစ္ေန႔တာအျဖစ္အပ်က္ေတြ ခံစားမႈေတြ.. ကၽြန္မေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရမည့္လမ္းေတြ.. အခက္အခဲေတြအေၾကာင္း.. ဘေလာ့ဂါအစ္မႏွင့္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဘေလာ့မွပို႔စ္မ်ားအေၾကာင္း စာေရးဆရာေတြ အေၾကာင္း.. လူေတြအေၾကာင္း.. ႏိုင္ငံျခားမွ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ကေတာ့ ကၽြန္မက နားေထာင္သမားသက္သက္.. သူေျပာသမွ်ေတြ နားေထာင္.. သူ႔အေၾကာင္းေတြကို စိတ္ထဲမွတ္ထား.. ရယ္စရာဆိုရယ္လိုက္ ေမာစရာဆိုေမာလိုက္.. တားစရာရွိတားၿပီး ေျမွာက္ေပးစရာရွိ ေျမွာက္ေပးလိုက္သည္..



ေျပာေနရသည္ျဖစ္ေစ နားေထာင္သည္ျဖစ္ေစ.. ဖုန္းေျပာရျခင္းကို ကၽြန္မႏွစ္သက္ပါသည္.. ဖုန္းေစာင့္ရသည္ကိုလည္း ေပ်ာ္စရာအလုပ္တစ္ခုဟု ကၽြန္မျမင္လာပါသည္.. တိတ္ဆိတ္ ေနေသာ ညဘက္ဖုန္းျမည္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ပဲေမွ်ာ္လင့္ထားထား လန္႔သြားတတ္ေသာ္ လည္း ဖုန္းထဲမွ “ညီညီလား” “ညီညီရွိပါသလားခင္ဗ်ာ” “ညီမေလး”.. အဲသည္လို ၾကားလိုက္ရလွ်င္ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္သြားသည့္ ၾကည္ႏူးမႈမ်ိဳးကို ဘယ္လို ထုတ္ေဖာ္ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိပါ.. အဲသည့္အသံေတြကို ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္ပါသည္.. စဲြလန္းပါသည္.. ကၽြန္မဆီဖုန္းဆက္တတ္သူမ်ားကိုလည္း ကၽြန္မခ်စ္ပါသည္.. ၿပီးေတာ့ ဖုန္းကိုစတင္တီထြင္ခဲ့သူ ဂေရဟမ္ဘဲလ္ကိုလည္း အထပ္ထပ္အခါခါ ေက်းဇူးတင္ေနမိပါ သည္..