အခန္းငယ္ေအးစက္

အခန္းတံခါးအျပင္ဘက္ကတည္းက သူတုိ႔ႀကိတ္ျငင္းခုန္ေနသံေတြကို ၾကားေနရသည္.. ထင္တဲ့အတိုင္း အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မေက်မနပ္ၾကည့္ေနၾက၏..

ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲဆိုသည့္သေဘာျဖင့္ ကၽြန္မေမးတစ္ခ်က္ ဆတ္ျပလိုက္ေသာ္လည္း ဘယ္သူကမွ မေျဖပါ..

“ေဟ့ ဘာျဖစ္ေနၾကတာတုန္းဟ”
“ဟိုႏွစ္ေကာင္စတာ”

ကၽြန္မက ထပ္ေမးလိုက္ေတာ့မွ ဂစ္တာေလးက ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ စာၾကည့္စားပဲြကို လက္ညိွဳးထိုးလ်က္ေျဖသည္.. စာၾကည့္စားပဲြေလးက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ပံုစံျဖင့္ ဒီဘက္ကိုလွည့္လာ၏..

“ဒီမွာဂစ္တာအာၿပဲေကာင္.. ဘာမွ ငါ့ကို အျပစ္ပံုခ်မေနနဲ႔..”
“ဟုတ္တာပဲ.. မင္းစတဲ့ဇာတ္ေလ..”
“အာ ရွင္းေအာင္ေျပာၾကဦးေလ.. အဲလိုရန္ျဖစ္မေနပါနဲ႔”

ကၽြန္မက ေျပာမွ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးက စားပြဲဘက္သို႔ မ်က္ေစာင္းထိုးလ်က္ရွင္းျပသည္..
“ဒီလို နန္းညီေရ.. ညေနက မင္းျပန္လာေတာ့ ငါ့ကို အရင္လို တိုင္မွာမခ်ိတ္ပဲ သူ႔ေပၚသြားတင္တယ္မဟုတ္လား.. အဲဒါကို ဒင္းက မေက်မနပ္ျဖစ္ေနေလရဲ႕”

ဟုတ္ပါရဲ႕.. ညေနက ကၽြန္မ အျပင္ကျပန္လာေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကို အခန္းေထာင့္မွာ မခ်ိတ္ပဲ စားပဲြေပၚပစ္တင္လိုက္မိသည္.. သူတို႔ကို ၾကားက ျဖန္ေျဖေပးဖို႔ စိတ္ကူးမိစဥ္မွာပဲ စားပဲြေရွ႕နံရံကပ္စင္ေလးထဲမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဆဲြႀကိဳးေလးက ၀င္ေျပာျပန္သည္..

“မေက်မနပ္ျဖစ္မွာေပါ့.. နင္က တစ္ေနကုန္အျပင္ေတြေလွ်ာက္သြား.. ဖုန္ေတြ ေရာဂါပိုးေတြပါလာ.. အခုၾကည့္စမ္း စားပဲြေလးေပၚမွာ ေပက်ံကုန္ၿပီ”
“နင္တုိ႔က ငါ့လို နန္းညီနဲ႔ အျပင္မလိုက္ရတုိင္း မနာလိုျဖစ္ေနတာ”
“ေအာင္မေလး လိုက္ရပါ့ေနာ္.. ငါက နင့္လိုေတာင္ ေက်ာကမဟုတ္ဘူး.. လည္ပင္းမွာဆဲြၿပီးလိုက္ရတာ သိလား”
“ေဟ့ေကာင္မစုတ္ ပါးစပ္ပိတ္ထား”

ဒုကၡပါလား.. ရန္ပဲြက စားပဲြေလးနဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဆဲြႀကိဳးမေလးနဲ႔ျဖစ္သြားျပန္ၿပီ.. ေအာ္ဟစ္ရန္ျဖစ္ေနၾကေသာ သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မစိတ္ရႈပ္လာသည္..

“မင္းတို႔ကလည္းကြာ.. ဆူညံေနတာပဲ.. နန္းညီက စာေရးဖို႔လာတာ.. မင္းတို႔လုပ္တာနဲ႔ အေတြးပ်က္ေတာ့မွာပဲ.. ညီ လာလာ.. စက္ဖြင့္ၿပီး စာေရးေတာ့”

အခန္းတစ္ဖက္ျခမ္းမွ ကြန္ပ်ဴတာေလးက ၀င္ေျပာသည္.. ဟုတ္သားပဲ.. ကၽြန္မ အခန္းထဲ၀င္လာတာ.. ဓာတ္ပံုေတြျပင္ဖို႔ျဖစ္သည္.. သူတို႔ျပႆနာရႈပ္ေနတာနဲ႔ပဲ..

“ကဲ ကဲ.. ဘာမွရန္ျဖစ္မေနၾကနဲ႔ေတာ့ေနာ္.. စားပဲြေလးကိုလည္း ဖုန္ေတြျပန္သုတ္ေပးမယ္.. အိတ္ေလးေရ မင္းကိုလည္း အရင္ေနရာပဲ ျပန္ခ်ိတ္ေပးမယ္ေနာ္”

ၿပီးပါေစရယ္ေတာ့လို႔ စကားေျပ၀င္ေျပာေပးျပန္ေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းက မၿပီးေသးျပန္ပါ.. ဆဲြႀကိဳးေလးရဲ႕ ေထ့ေငါ့သံစကားနဲ႔ စာအုပ္စင္ႀကီးရဲ႕ ဆံုးမသံက ရန္ပဲြကိုျပန္စေပးျပန္သည္..

“အမယ္ေလး.. ကြန္ပ်ဴတာတို႔မ်ား .. သူကပဲ ညီညီ့အလိုက္အၿမဲသိေနသလိုလိုနဲ႔ ပဏာ၀င္ယူေနျပန္ၿပီ”
“ဟဲ့ ဆဲြႀကိဳးမ.. နန္းညီက ဒီေလာက္ေျပရာေျပေၾကာင္းေျပာေနတာေတာင္ နင္ကအထြန္႔တက္ေနေသးတယ္”
“သူကပါျပန္ၿပီ.. ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေတာ္ရာေတာ္ရာမေနဘူး အဖိုးႀကီးက.. နန္းညီက အျမတ္တႏိုးထားတယ္ဆိုၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ဟုတ္လွၿပီထင္ေနတယ္”

ဟာ.. ဒီဆဲြႀကိဳးေလးေတာ့.. သူ႔ကိုယ္သူ ဟန္းမိတ္ေလးဆိုၿပီး အရမး္အလွဂုဏ္ေမာက္ေနပံုပဲ.. အသက္ႀကီးသူကိုမ်ား ခံေျပာလိုက္တာ ပက္ခနဲ.. ဟိုကလည္း ခံမွာမဟုတ္ဘူးထင္တယ္..
ကၽြန္မအေတြးမဆံုးေသး.. သူတို႔တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ရန္ျဖစ္ၾကျပန္သည္..

ေဟ့ ငါက အသက္အႀကီးဆံုးကြ.. ငါ့ထဲမွာ သိမ္းထားတာေတြကလည္း ႏွယ္ႏွယ္ရရေတြလား.. နန္းညီအင္မတန္ခ်စ္တဲ့ စာအုပ္ေတြ.. ဒါေတြ ဒီလိုရဖို႔ သူဘယ္ေလာက္စုရသလဲ.. နင္တုိ႔နားလည္ဖို႔ေကာင္းတယ္.. စာအုပ္စင္အဖိုးႀကီးရဲ႕ ဂုဏ္ေမာက္သံ..

ကၽြန္မကိုလည္း သူအင္မတန္ခ်စ္တာပါေနာ္.. ၀ါးဆစ္ေလးေတြ ပုတီးေစ့ေလးေတြနဲ႔လုပ္ထားတာမို႔ သူဘယ္ေလာက္ႀကိဳက္လဲ.. ျပတ္မွာ ေပ်ာက္မွာ အင္မတန္ေၾကာက္တာ.. ရွင္တို႔ထက္ အမ်ားႀကီးသာလို႔ လည္ပင္းမွာေတာင္ဆဲြခြင့္ရတာ.. ဆဲြႀကိဳးေလးရဲ႕မာနသံ..

မင္းတို႔ဘယ္လိုေျပာေျပာ ငါ့လိုေတာ့ ေန႔တုိင္းသူနဲ႔အတူ အျပင္မလိုက္ရပါဘူး.. ငါ့ကိုမွ ဘယ္သြားသြားအပါေခၚတာကြ.. သူ႔ပစၥည္းေလးေတြကို ငါပဲ မေပ်ာက္ေအာင္ သိမ္းၿပီး သယ္ေပးရတာ.. ဘယ္ေလာက္ငါနဲ႔ တသားထဲျဖစ္လိုက္သလဲ.. ေက်ာပိုးအိတ္ေလးရဲ႕ ေမာ္ၾကြားသံ..

ငါ့ကိုမွ ေန႔တိုင္း ဖုန္သုတ္ေပး ရွင္းလင္းေပး.. အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ေနတာပါကြာ.. သူကိုယ္တိုင္လက္ေရးနဲ႔ေရးထားတဲ့ စာအုုပ္ေလးေတြ ငါ့ေပၚမွာပဲ တင္တာကြ.. ငါကမွ သူ႔အတြက္ မရွိမျဖစ္.. စာၾကည့္စားပဲြေလးရဲ႕ ခပ္ေထ့ေထ့သံ..

ငါ့ကို သူသိပ္ခ်စ္တဲ့သူက လက္ေဆာင္ေပးထားတာကြ.. ၂ ေယာက္လံုးအတြက္ အမွတ္တရမို႔ သူ႔လက္ေတြအနာခံၿပီးေတာင္ ငါ့ကိုအသံထြက္ေအာင္လုပ္တာ.. ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားပမ္းစား အတီးက်င့္သလဲ.. ငါမွ သူ႔အခ်စ္ေတာ္အစစ္.. ဂစ္တာေလးရဲ႕ ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္သံ..

အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္အလက္ေတြ မွန္သမွ် ငါ့ထဲမွာပဲ သူသိမး္ထားတာ.. အခ်ိန္ျပည့္နီးပါး ငါ့ေရွ႕မွာပဲ သူရွိေနတာ.. ငါ့ကိုဆို အၿမဲ စစ္ေဆးၾကည့္ရႈေပးေနတာ.. သူ႔ေခါင္းထဲက စိတ္ထဲကစာေတြမွန္သမွ်လည္း ငါ့ဆီမွာပဲ ဖြင့္ခ်ၿပီးေရးတာကြ.. ငါကမွ နန္းညီအတြက္အေရးပါတာ.. ကြန္ပ်ဴတာေလးရဲ႕ အပိုင္တြက္ထားတဲ့အသံ..

ဘယ္သူ႔ကို ၀င္ဟန္႔ရမွန္းမသိ.. ဘာ၀င္ေျပာေပးရမွန္းမသိဘဲ ကၽြန္မ မြန္းက်ပ္လာသည္.. အဲဒိအခ်ိန္မွာပဲ တစ္ခ်ိန္လံုးဘာမွ၀င္မေျပာဘဲ ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္လုပ္ေနသည့္ ကၽြန္မ၏ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးက စာအုပ္စင္ေထာင့္မွ ထလာသည္..

“မင္းတို႔အားလံုးေတာ္ေတာ့.. တကယ္ေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း.. ငါ့ထဲမွာထည့္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကမွ အေရးႀကီးတာကြ.. မဟုတ္ဖူးလား..
အဖိုးႀကီး ခင္ဗ်ားအထဲကို စာအုပ္ေတြျဖည့္ထည့္ဖို႔ စာအုပ္၀ယ္ေတာ့ ဘာနဲ႔၀ယ္ရလဲ..
ကြန္ပ်ဴတာေကာင္ မင္းကေရာ တစ္ခုခုျဖစ္တိုင္း ေငြေတြပံုေအာ ကုရတာမဟုတ္ဘူးလား..
ဆဲြႀကိဳးေရာ ဂစ္တာေရာ ေက်ာပိုးအိတ္ေရာ.. ေငြမရွိရင္ ၀ယ္လို႔ရပါ့မလား..
စာၾကည့္စားပဲြဆိုတဲ့အေကာင္ကလည္း ေငြသာမရွိရင္ မင္းကို ထားမွာေတာင္မဟုတ္ဘူး..
တျခားေကာင္ေတြ.. ဟိုနားက အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္မွန္ေကာင္.. ဟိုေရာင္စံု လက္သည္းပုလင္းေတြေရာ..
ဟိုနားက ျပားကပ္ကပ္ေလဒီ Memory Stick.. ဟိုေထာင့္က ဖိနပ္ေတြအုပ္စု..
အားလံုးအတူတူပဲ.. ငါသာမရွိရင္ မင္းတို႔ဆိုတာ ရွိလာဦးမလား..
ၿပီးေတာ့ ဒါေတြတင္မကဘူး နန္းညီ စားတာေသာက္တာ တျခားသံုးစဲြတာ.. နန္းညီမိဘေတြ ဘိုးဘြားေတြကို ကန္ေတာ့ရင္ေရာ.. ခရီးသြားရင္ေရာ.. အို ဘာမဆိုကြာ.. ငါမပါလို႔ ၿပီးလား..
ဒီေတာ့ မင္းတို႔အားလံုး အာက်ယ္ေနၾကမယ့္အစား နန္းညီက ကမာၻေပၚမွာ ငါတို႔ကို အခ်စ္ဆံုးဆိုတာ သေဘာေပါက္ထားရင္ေကာင္းမွာပဲ..”

ခပ္တည္တည္ ခပ္မာမာေျပာသည့္ ပိုက္ဆံအိတ္ကေလးႏွင့္ ၀င့္ထည္ေသာမ်က္ႏွာေပးမ်ားျဖင့္ သူ႔အထဲက ပိုက္ဆံမ်ား.. သူတို႔စကားအဆံုးမွာ ဆူညံေနသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားၾကသည္.. ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးက ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ လြယ္ႀကိဳးေလးမ်ားကို လႈပ္ခတ္ေဆာ့ကစားေနသည္.. စာအုပ္စင္ႀကီးက သူဘယ္တုန္းကမွ မမႈခဲ့သည္ စာအုပ္အေလးဒဏ္မ်ားကို ခုမွ သတိမူမိသလိုျဖင့္ ေလးလံထံုမိႈင္းလ်က္.. ဆဲြႀကိဳးမေလးကလည္း ေပ်ာ့ေခြလ်က္ ခ်ိတ္ကေလးမွာ တရမး္ရမ္း.. တျခားအားလံုးကလည္း ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနသည္.. စာအုပ္စင္ေပၚမွာ မ်က္မွန္ေလးကသာ ကၽြန္မကို အားကိုးတႀကီး လွမ္းၾကည့္ေနသည္..

ကၽြန္မဘာေျပာရမွန္းမသိပါ.. သူေျပာတာေတြက အမွန္ေတြပဲလား.. ကၽြန္မကုိခ်စ္ခင္တြယ္တာၾကေသာ ပစၥည္းေလးေတြထက္ ကၽြန္မဆီက အၿမဲေရွာင္ခြာေျပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ပါးလႊာလႊာစာရြက္ေလးေတြကို ကၽြန္မ ပိုျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားေနမိပါသလား..

အမွန္တရားကို ေသခ်ာသိျမင္ေနပါလ်က္ လက္မခံႏိုင္ေသာ လက္မခံခ်င္ေသာ မ်က္မွန္ေလး၏ မ်က္လံုးမ်ားကိုေရွာင္ရွားခ်င္စိတ္ျဖင့္
“ငါဗိုက္ဆာေနၿပီ ထမင္းသြားစားလိုက္ဦးမယ္ကြာ” ဟုေျပာလိုက္မိ၏.. ဆဲြႀကိဳးမေလး၏ မ်က္လံုးမွ ေပါက္ကနဲက်သြားေသာ မ်က္ရည္ေလးမ်ားကို မျမင္ေယာင္ေဆာင္ကာ အခန္းအျပင္သို႔ ကၽြန္မထြက္လိုက္ပါသည္.. ကၽြန္မ အခန္းေလး ေအးစက္ခါးသီးစြာ တိတ္ဆိတ္လ်က္ က်န္ခဲ့သည္.. အခန္းျပင္ရွိ ေလထုက ပို၍ လတ္ဆတ္ေနသလိုပဲ.. ပိုၿပီး ေႏြးေထြးေနသလိုပဲ..

ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ခါရမ္းပစ္လိုက္ရင္း မီးဖိုထဲရွိ ကၽြန္မအေမကို လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္မိသည္..
“ေမေရ ေမေျပာတာ ဟုတ္တယ္ဗ်.. ညီ့အခန္းက ညဆို ေအးလိုက္တာလြန္လို႔.. တစ္စက္မွ ေနခ်င္စရာမေကာင္းပါဘူး”