ေသျခင္း

ကၽြန္မခ်စ္ခင္ရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ ကၽြန္မကို ေသခြဲခဲြသြားျပန္ပါၿပီ..

ကၽြန္မရဲ႕ အဘုိးပါ.. အဘိုးဆိုေပမယ့္ အရင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး.. ၀မ္းကဲြေခၚလား.. ဘိုးေလးေခၚမလား.. ဒါေပမယ့္ တအားေတာ့ ရင္းႏွီးပါတယ္..

ငယ္ငယ္ကဆို အဲ့ဒိအိမ္မွာပဲ အၿမဲ.. ေက်ာင္းပိတ္တိုင္း သြားေနၾက.. အဘိုးနဲ႔ ဘြားၾကည္.. သူတို႔သမီး အန္တီေလးနဲ႔ သူတို႔သားငယ္ ကိုႀကီးထူး.. ဘြားၾကည္က စည္းကမ္းသိပ္ႀကီးပါတယ္.. အဘိုးကေတာ့ အလိုလိုက္တယ္.. အန္တီေလးနဲ႔ကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေပါက္တတ္ကရေတြေျပာ.. ရယ္ၾကေမာၾက.. ကိုႀကီးထူးနဲ႔ေပါင္းၿပီး ဘြားၾကည္ကိုစရ ေနာက္ရတာကလည္း ေပ်ာ္စရာပဲ.. အဘိုးက မုန္႔ဖိုးအၿမဲေပးတယ္.. “ငါ့ေျမးကို မုန္႔ဖိုးေပးရမယ္” ဆိုၿပီးရင္ အန္တီေလးအိတ္ထဲက အၿမဲႏိႈက္ေပးတတ္တယ္.. :)

အခု အဘိုးဆံုးေတာ့ ၇၉ ႏွစ္..
သူေသသြားေပမယ့္ ဘယ္လိုမွလည္း မေနပါလားလို႔ ေတြးမိတယ္.. ဘာမွလည္း မဆုံးရံႈးသြားသလို.. အားလံုးက ဆက္ၿပီး အသက္ရွင္ေနသြားမွာပဲ.. အဲဒါကို ေတြးမိေတာ့ သူ႔အတြက္ ၀မ္းနည္းတယ္.. တကိုယ္ေကာင္းဆန္တ့ဲသူမို႔လားေတာ့မသိဘူး.. ငါ့အေဖ အေမေတြ ငါ့အစ္ကိုေတြ ညီမ. ေမာင္ႏွမေတြ မရွိေတာ့ရင္ ငါဘယ္လိုမ်ားေနမလဲ စဥ္းစားမိတယ္.. ၀မ္းနည္းတယ္ဆုိေပမယ့္ ဆက္ၿပီး အသက္ရွင္သြား မွာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္ေနာ္.. ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ ေတြးျခင္းနဲ႔ အဆံုးသတ္တာပဲ.. ငါ့ကို မုန္႔ဖိုးေပးမယ့္သူ .. ငါ့ကို ခ်စ္မယ့္သူတစ္ေယာက္ေလ်ာ့သြားၿပီ.. သူ႔လိုပဲ.. ငါေသသြားလည္း ဘယ္သူမဆို အသက္ ဆက္ရွင္က်န္ခဲ့မွာပါလားလို႔ ေတြးမိေတာ့ ပိုၿပီး၀မ္းနည္းမိတယ္..