အူ၀ဲပံုျပင္

က်ဴရွင္က ဆင္းတာနဲ႔ ပိတ္ထားေသာဖုန္းကိုျပန္ဖြင့္လိုက္သည္.. က်ဴရွင္သင္ေနတုန္းေလး ၃ နာရီမွာ မက္ေဆ့ခ်္ေတြ၀င္ ထားတာ မနည္းပါလား.. စာေတြဖတ္ရင္းေလွခါးကိုဆင္းလာရင္းမို႔ သြက္သြက္မဆင္းမိ.. ေနာက္ကေျပးဆင္းလာၾကတဲ့ အုပ္စုတစ္စုက ၀င္တိုးသြားၾကသည္.. ေတာက္.. အကၤ်ီေတြေက်ကုန္ေတာ့မွာပဲ.. သြားစရာရွိပါေသးတယ္ဆိုမွ..

ေအာက္ကိုေရာက္ေတာ့ ဘယ္ညာၾကည့္.. ကားကလာမႀကိဳေသးျပန္ဘူး.. က်ဴရွင္ဆင္းတာ ၅ နာရီခဲြပါဆိုမွ အၿမဲေနာက္က်ေနတဲ့ အဲ့ဒိဒရိုင္ဘာ.. စိတ္တိုတုိျဖင့္ အိမ္ကုိုဖုန္းလွမ္းဆက္ရျပန္သည္.. အိမ္ကေန ခုမွထြက္သြားတာတဲ့.. ဒီကိုေရာက္လာဖို႔ဆို မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ေတာ့ ၾကာဦးမွာ.. စိတ္တိုတိုနဲ႔ပဲ ေလွခါးေျခရင္းေလးမွာ ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္..

တိုက္ေရွ႕ေျမကြက္လပ္မွာ ၈ ႏွစ္ ၉ ႏွစ္အရြယ္ ကေလးေတြ ကစားေနၾကသည္.. ဖုန္မႈန္႔ေတြလြင့္လြင့္လာလို႔ သူမ ေဘးသို႔ေရႊ႕ရပ္လုိက္ရ၏.. စည္း၀ိုင္းထဲက လူေတြက ဘာေရာင္လဲလို႔ေမးလုိက္ရင္ စည္းျပင္က လိုက္ရသည့္ကေလးက အေရာင္ကိုေျပာ က်န္ေျပးတဲ့သူေတြက အဲ့ဒီအေရာင္ကို ေျပးကိုင္ရသည့္ ကစားနည္းျဖစ္သည္.. သူမ ကစားဖူးခဲ့သလိုလုိပဲ.. သို႔ေသာ္ သိပ္မမွတ္မိပါ.. သူမၾကည့္သေလာက္ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ပံုမရပါ.. လိုက္ဖမ္းရမည့္ အသားျဖဴျဖဴ ဂါ၀န္အျပာနဲ႔ ကေလးမေလးက ကစားျခင္းထက္ လက္ထဲက ကိတ္မုန္႔ကိုပိုမက္ေမာေနသလိုပဲ.. “အူ၀ဲက လိုက္လည္း မဖမ္းဘူးဟာ” ဟုေျပာကာ စည္း၀ိုင္းထဲမွ အသားညိဳညိဳေကာင္မေလးက ၀ိုင္းျပင္ ထြက္လာသည္.. “မကစားေတာ့ဘူး”တဲ့..


အဲဒိကေလးမေလးကိုၾကည့္ၿပီး သူမၿပံဳးမိသြားသည္.. သူမငယ္ငယ္ကလည္း အဲလိုပဲ ကစားရင္း စိတ္မလိုမက်ျဖစ္လာလွ်င္ မကစားေတာ့ဘူးဟု ဆိုကာ ကစား၀ိုင္းအျပင္ထြက္သြားတတ္သည္.. သို႔ေသာ္ ဘယ္သူငယ္ခ်င္းကမွ မလုပ္ပါနဲ႔လာပါလို႔ ေခၚေလ့မရွိပါ.. က်န္ကေလးမ်ားနဲ႔ ဆက္ၿပီးကစားတာပါပဲ.. အခု ၀ိုင္း ျပင္ထြက္လာတဲ့ အသားညိဳညိဳကေလးမေလးလည္း ခဏေနရင္ မေယာင္မလည္နဲ႔ ကစား၀ိုင္းထဲ ျပန္၀င္ မွာပါပဲ..


သို႔ေသာ္ သူမအထင္မွားသြားပါသည္.. က်န္ေသာေကာင္ေလး ၂ ေယာက္နဲ႔ ေကာင္မေလး ၃ ေယာက္ က “ဟာ မိဘုတ္ကလည္း.. လာပါဟ ကစားပါ. နင္မပါရင္ ငါတို႔လည္းမကစားဘူးေလ” လုိ႔ ေဘးနားမွာ သြားထိုင္ေနၾကပါသည္.. အူ၀ဲလို႔ေခၚတဲ့ ကိတ္မုန္႔စားေနတဲ့ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္ထဲသာ ေယာင္ခ်ာခ်ာရပ္က်န္ခဲ့၏ .. အူ၀ဲအစား သူမစိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနမိပါသည္.. သူမငယ္ငယ္ကလည္း အူ၀ဲလိုပဲ.. ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ တစ္ခါတေလမွ ကစားခြင့္ရခဲ့ၿပီး ကစားတိုင္းလည္း သူတို႔နဲ႔တန္းတူ မေျပးလႊားႏိုင္.. ေျပးတမ္းလိုက္တမ္းကစားလို႔ သူမလိုက္ရတဲ့အလွည့္မ်ားလာလွ်င္ သူမ မလိုက္ခ်င္ေတာ့.. ခုနက အူ၀ဲ လုပ္သလိုပဲ မဖမ္းခ်င္ဖမ္းခ်င္နဲ႔ ဖမ္းေလ့ရွိသည္.. သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အဲဒါကို မေက်နပ္ပါ.. ထို႔ေၾကာင့္ သူမကစား၀ိုင္းထဲ၀င္မည္ကို ဘယ္တုန္းကမွ မႏွစ္သက္ခဲ့..

သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကစားေနသည့္လမ္းေဘးမွ သူမတို႔အိမ္ကကားျဖတ္သြားတိုင္း ကားေပၚမွာ အားရ၀မ္းသာ သူမ တာ့တာျပေလ့ရွိသည္.. သူတို႔က ဒါကိုပဲ မေက်နပ္သည္လားေတာ့မသိ.. သူမတာ့တာျပတိုင္း မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားေလ့ရွိပါသည္.. အိမ္ျပင္ထြက္ကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ကစားခ်င္တိုင္း မၾကည္မသာျဖစ္တတ္ေသာ ေမေမ့ကို ခြင့္ေတာင္းရတာပင္ပန္းသလို ငါ၀င္ပါရင္ သူတို႔ကႀကိဳက္ပါ့မလားလို႔ ေတြးပူေနရတတ္တာကလည္း ဒုကၡတစ္ခုပါပဲ.. သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အဆင္မေျပျဖစ္ၿပီး ငိုခ်င္ျခင္းျပင္းျပစြာ အိမ္ထဲျပန္၀င္လာရင္ ေမေမက “ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ေတြကစားလာျပန္ၿပီ.. ၿပီးရင္ ဟိုကေလးေတြနဲ႔ တည့္တာလည္းမဟုတ္.. ေနာက္မသြားရဘူး” လို႔တားျမစ္မွာစိုးလို႔ ၿပံဳးေပ်ာ္ဟန္ ေဆာင္ေနရခဲ့တာေတြ.. ျပန္ေတြးရင္း သူမ ေမာဟိုက္လာသည္..


အခုလည္း မိဘုတ္နဲ႔တျခားကေလးေတြ ကစားနည္းအသစ္တစ္မ်ိဳးေျပာင္းေဆာ့ဖို႔ ျပင္ေနၿပီ.. အူ၀ဲေလးကေတာ့ ကိတ္မုန္႔ေလးကိုကိုင္ရင္း ခပ္ေငးေငးၾကည့္ေနဆဲ.. ဘယ္သူကမွလည္း အူ၀ဲလာေလလို႔ မေခၚၾကပါလား.. အူ၀ဲ ကလည္း ငါလည္းပါမယ္ေလ လို႔ ေျပာရဲမည့္ပံုမေပၚပါ.. က်န္ကေလးေတြ ထုပ္ဆီးတိုးၾကေတာ့မည္.. အဖဲြ႔ ၂ ခုျဖစ္ေအာင္ လူခဲြေနၾကၿပီ.. သူတို႔ကစားေနၾကသည့္ တိုက္ေဘးမွ ၿခံထဲကေန အိမ္အကူျဖစ္ပံုရသည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ထြက္လာကာ “အူ၀ဲေရ လာေတာ့ ဖြားဖြားေခၚေနၿပီ” ဟုေျပာပါသည္.. ကေလးေလးကလည္း ခပ္ငိုင္ငိုင္ေလးျဖင့္ ထုိမိန္းမဆဲြေခၚရာေနာက္သို႔ လိုက္သြား၏.. ထုပ္ဆီးတိုးေနသည့္ကေလးမ်ား တစ္ေယာက္ကမွ လွည့္မၾကည့္ပါ.. ကစားရင္း ေခ်ာ္လဲသြားသည့္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ကို ၀ိုင္းၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့ေနၾကသည္.. “မနာပါဘူးေနာ္ ျဖဴေလး.. မငိုနဲ႔.. ကိုတုိးကို မမဘုတ္ရိုက္လိုက္မယ္ေနာ္.. သိလား..”


အခုမွ သူမ သတိထားမိသြားသည္.. ေလွခါးဆင္းတုန္းက သူမကို ၀င္တိုးတိုက္သြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ သူတို႔တိုက္လိုက္သည့္ အရိွန္ျဖင့္ သူမ ေလွခါးမွ ျပဳတ္က်သြားႏိုင္သည္ဟု တစ္ေယာက္မွ သတိထားမိသည့္ပံု မေပၚပါလား.. သူမွ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားသလား.. ယိမ္းယိုင္လဲၿပိဳက်န္ခဲ့ သလားလို႔ တစ္ေယာက္မွ လွည့္မၾကည့္ပါလား.. သူမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ သူမကို ခ်စ္ခင္ပါရဲ႕လား.. တစ္အိမ္လံုးမွာ လိုတရ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ အညိဳမခံခဲ့ရသူ သူမသည္ ဟိုး ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ သိပ္မတည့္ခဲ့ပါ.. မွ်ေ၀တတ္ေသာအက်င့္ သူမမွာ မရွိခဲ့.. သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ မရွိလည္း သူမဘ၀အဆင္ေျပေနသားပဲေလ.. ေက်ာင္းသြား က်ဴရွင္သြား.. အိမ္မွာေန.. တီဗီၾကည့္.. သြားလိုရာကို အိမ္ကလိုက္ပို႔ေပးတတ္ၿပီး.. သူမ အထီးက်န္စြာ ႀကီးျပင္းခဲ့သည္..


သူမေရွ႕မွာကားလာရပ္ေတာ့မွာ အေတြးမ်ားကိုျဖတ္လ်က္ ကားေပၚတက္ခဲ့သည္..
“အိမ္ကိုပဲေမာင္းေတာ့ ဦးေလး.. ေျမနီကုန္းမသြားခ်င္ေတာ့ဘူး” ..


ထုပ္ဆီးတိုးေနသည့္ မိဘုတ္တို႔ကေတာ့ ကားေပၚမွေန၍ သူတို႔ကို ေငးၾကည့္ရင္း ေတြေ၀စဥ္းစားသြားသည့္ အူ၀ဲ ကိုယ္ပြားတစ္ဦးကို သတိမထားလိုက္မိမည္ မထင္ပါ..