ကံဆိုးတဲ့ည

ခုတေလာမွာ စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြပဲ ၾကားေနရတယ္.. အေတာ္ေလးကို အေတြးပြားစရာကိစၥမ်ိဳးေတြပါ.. သိခ်င္ၾကလား..ၿပီးခဲ့တဲ့ တနလၤာေန႔ညက နန္းညီတို႔ေက်ာင္းေနာက္ဘက္လမ္းမွာ ကားတိုက္မႈျဖစ္တယ္.. ေက်ာင္းက သဘင္က ေက်ာင္းသားေတြပါ.. အဲ့ညက ၁၁ နာရီေလာက္ သူတို႔က လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ၾကရင္း လမ္းေဘးေလးမွာ ထိုင္ေနၾကသတဲ့.. လူေတြကားေတြကလည္းရွင္း ေလကလည္းေအးေတာ့ စကားေလးေျပာရင္း ေအးေအးလူလူ ထိုင္လို႔.. အေတာ္ေလး ၿငိမ္းခ်မ္းေနခဲ့ၾကမွာပါ.. ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ၾကမၼာဆိုးက စက္ကုန္ဖြင့္ အျမင့္ဆံုးအရွိန္နဲ႔ မီးမထုိးပဲ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္..

ကားလာေနတာကို သိသိခ်င္း ထေျပးဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ့္ ထိုင္တာၾကာေနတဲ့ အေနအထားက အလြယ္တကူျပင္လုိ႔မရခဲ့ဘူးလို႔ သိရပါတယ္.. ကားက လူ ၂ ေယာက္လံုး တရြတ္ဆဲြပါသြားေအာင္ကို တိုက္လိုက္တာပါ.. ေနာက္ေတာ့ ေမာင္းေျပးသြားပါတယ္.. လူေတြရွင္းေနတဲ့လမ္းမႀကီးမွာ ကယ္ၾကပါဦး ကယ္ၾကပါဦးလို႔ ေအာ္ခဲ့ေသးပါတယ္တဲ့.. ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ ထြက္မလာပါဘူး.. တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေနရင္း ေၾကာက္လန္႔ေနခဲ့.. အားငယ္ေနခဲ့ရတာ.. ၁၁ နာရီ .. ၁၂ နာရီ.. ၁ နာရီ.. အဲ့ဒိအခ်ိန္ၾကမွ ျဖတ္သြားတဲ့ကားတစ္စီးက ေတြ႔ၿပီး ေက်ာင္းထဲ၀င္ အေၾကာင္းၾကားေပး.. သူတို႔ကိုေဆးရံုပို႔ေပး.. အဲလိုကူညီခဲ့ပါတယ္..


အခု ေဆးရံုမွာ တစ္ေယာက္က ဦးေႏွာက္ေသြးယိုေနၿပီး ရွင္ဖို႔လမ္းမျမင္ပါ.. ေနာက္တစ္ေယာက္က ေျခေထာက္ ၃ ပိုင္းျပတ္.. သြင္သြင္က်ိဳးသြားၿပီး ေအာက္ပိုင္းေသသြားဖို႔မ်ားေနတဲ့ အေျခအေန.. သဘင္သမား အကသမားဟာ ေအာက္ပိုင္းလႈပ္မရေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ဓာတ္က်သြားမလဲ.. ပန္းခ်ီသမားေတြ မ်က္စိကန္းသလို.. ပန္းပုသမား လက္မရွိသလို.. စာနာမိတယ္.. သနားလြန္းလို႔ ရင္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္လာတဲ့အထိပါပဲ.. ပိုဆိုးတာက အဲဒိလို သူတို႔ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းေနခ်ိန္ ဘယ္သူမွ ကူဖို႔ကယ္ဖို႔မလာတဲ့အခါ သူတို႔ရဲ႕အားငယ္စိတ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႀကီးမားလိုက္မလဲ.. သတိလစ္ေမ့ေမ်ာေနတယ္ ဆိုလည္း ဟုတ္ေသးတယ္.. ခုေတာ့ နာက်င္မႈေတြ.. ေၾကာက္ရံြ႔မႈေတြ.. အားငယ္ထိတ္လန္႔တာေတြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ားေျခာက္ျခားေနလိုက္မလဲလို႔..


ဆိုးတာက အဲ့ဒိတိုက္တဲ့ကားကလည္း သူတို႔ကို ေဆးရံုေခၚသြားေပး ကူညီေပးရင္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား.. လမ္းမေပၚတက္ထို္င္ေနတဲ့သူတို႔အမွားအတြက္ အဲလိုေဆးရံုပို႔ေပးခဲ့ရင္ေတာင္ ေက်ေအး ေက်နပ္ၾကမွာပါ.. ဒါေပမယ့္ သူကလည္းေမာင္းေျပးသြားခဲ့တယ္..


ၿပီးေတာ့ ပိုၿပီးနာက်င္စရာေကာင္းတာက.. အဲ့လမ္းမွာ လူေနအိမ္ေတြနဲ႔ေ၀းလု႔ိ အိမ္ေတြကမၾကားႏိုင္.. ေက်ုာင္း၀င္းထဲကအိမ္ေတြကလည္း မၾကားႏိုင္.. အနားမွာ အကပ္ဆံုးရွိေနတာက ကား၀ပ္ေရွာ့တစ္ခုပါ.. ၾကားေတာ့ၾကားေနသားပဲ.. ကယ္ၾကပါ ကယ္ၾကပါလို႔ေအာ္ေနတာ.. ဒါေပမယ့္ ထြက္မၾကည့္ရဲလို႔.. တဲ့.. သူတို႔ကို အျပစ္တင္တာ အျပစ္ျမင္တာမဟုတ္ပဲ သူတို႔ဘက္ကခံစားမိၿပီး ပိုလို႔ နာက်င္သြားပါတယ္.. လူေတြ ဒုကၡေရာက္လိ္ု႔ အကူအညီေတာင္းေနသံကို ထြက္ၾကည့္ကူညီဖို႔ မရဲေလာက္ေအာင္ကို သူတို႔မွာ ဘာအေၾကာက္တရားေတြက ဖိစီးေနခဲ့ပါသလဲ.. ထြက္လိုက္လို႔ ဟန္ေဆာင္တာဆို ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ.. ဒုကၡေပးမယ့္သူေတြဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔ သူတို႔စိုးရိမ္ေနမိမွာပါ.. လူေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အဲသည့္ေလာက္ေတာင္ ယံုၾကည္ဖို႔ခက္ေနၿပီလားလို႔.. ေတြးမိေတာ့ စိတ္ေလးမိတယ္.. ေလာကႀကီးက ဒီလိုသာဆို ဘယ္လိုမ်ားေနေပ်ာ္ပါေတာ့မလဲ.. ယံုၾကည္မႈေတြ တည္ေဆာက္ဖို႔ .. တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ယံုၾကည္တတ္ဖို႔ ကြၽန္မတို႔ ဘာမ်ားလုပ္ေပးႏိုင္မလဲ.. အသက္ေသဖို႔အထိ မျဖစ္သင့္ပဲ ျဖစ္သြားရတဲ့ ဒီလုိျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြ နည္းသြားေအာင္ ဘာေတြ ကူညီႏိုင္ၾကမလဲ.. စဥ္းစားၾကည့္ၾကရေအာင္..